ตามหัวข้อแต่เราไม่ได้อยากจะมาว่าครอบครัวตัวเองนะคือ ไม่รู้จะทำไงเราเบื่อพ่ออาจจะฟังดูแย่นะ  เรื่องคือพ่อเราเป็นคนติดเหล้ามาตั้งแต่เราจำความได้กินทุกวันไม่มีวันใหนที่จะไม่กินเลยครอบครัวตอนนั้นคือมีปัญหามากๆเป็นปมในชีวิตเราครอบครัวเราไม่ได้มีเงินเลยมาทางยากจนแต่พ่อก็ไม่หยุดกินซักทีหน้าฝนทีไรพ่อต้องเข้าโรงบาลเพราะไม่มีเงินกินเหล้าจำได้ตลอดเลยคือหน้าฝนครอบครัวเราจะไม่มีข้าวกินเราไม่มีตังไปรร.ด้วยแต่สิ่งที่แย่ที่สุดคือพ่อชักเข้าโรงบาลเพราะไม่ได้กินเหล้าครั้งแรกที่เห็นพ่อชักคือเรากลัวมากๆแต่ก็แค่นั้นแหละเพราะยังไงพ่อก็กินเหล้าเหมือเดิมหน้าฝนทีไรก็ชักทุกที จนเราอายุ15-16พ่อก็ต้องเลิกเหล้าเพราะชักแล้วหมอบอกว่ากระเพราะเป็นแผลถ้ากินอีกก็ตาย ท่านก็ยอมเลิกนะแต่หันมากินเบียร์แทน เราตอนนี้ก็18-19แล้วเราห่วงอนาคตมากและห่วงแม่มาก เราสงสารแม่ที่ต้องมาคอยรองรับอารมณ์พ่อเคยถามแม่นะว่าทำไมไม่ทิ้งพ่อแม่ก็ตอบว่าแม่เป็นห่วงพี่,เราและน้องไม่อยากให้ครอบครัวสมบูรณ์แต่ถ้าต้องแยกกันไปจริงๆแม่ก็เอาพวกเราทุกคนไปด้วยไม่ได้เพราะไม่มีที่ไปเแม่ไม่อยากทิ้งพวกเรา เราจะคอยกอดแม่แล้วบอกว่ารักนะ สู้ๆ ตลอดเลย เราสงสารแม่และเบื่อพ่อที่ไม่มีความเป็นผู้นำชอบแคร์คนอื่นมากกว่าครอบครัวตัวเองชอบด่าว่าทุกคน ชอบใช้เงินเปลืองชอบไปเซ็นร้านค้าแล้วเค้าต้องคอยมาถาม ชอบไล่เรากะแม่หนี ชอบด่าว่าแม่จะมาเอาที่ทางตัวเอง ชอบพูดดีกับคนอื่นแต่กับครอบครัวคือแย่ ไม่เคยฟังคนในครอบครัวเลยคนอื่นถูกเสมอแต่เวลามีปัญหาไม่เคยมีใครซักคนที่เข้ามาช่วยมาดูว่าเป็นไงบ้างมีแต่แม่ที่ต้องวิ่งไปมา และอีกหลายเรื่องเลย แต่ในเรื่องดีท่านก็มีเหมือนกันยังไงท่านก็เป็นพ่อเรา  แต่ไม่รู้แล้วเราพยายามไม่คิดเราไม่อยากกลับไปเหมือนที่เราเป็นแต่ก่อนที่เราไม่มีความสุขแต่เราไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับพ่อแล้วเหมือนกันพ่อก็แก่ลงทุกทีท่านจะ50แล้วแต่ไม่มีอะไรเปลี่ยนเลย เราไม่ได้อยากได้อะไรนักหรอกเราไม่ได้น้อยใจในชีวิตหรือที่เกิดมาจนเลยแต่เราอยากให้พ่อเป็นพ่อแค่นั้น