ขอเล่าย้อนกลับไปตอนนช่วงชีวิตมัธยมอันนี้เราก็ไม่รู้ว่าทุกคนจะตัดสินว่าเป็นปัญหาชีวิตหรือข้ออ้างที่เราใช้ชีวิตยากเกินไปนะคะ เริ่มเรื่องคือสมัยมัธยมเราสร้างปัญหาที่แย่ที่สุดในชีวิตและเราก็รู้ตัวว่าเราทำทุกคนผิดหวังหลังจากนั้นเราก็เริ่มเก็บตัวไปแค่โรงเรียนและกลับบ้านจนน้ำหนักเราขึ้นทำให้เราอ้วนมากเรายิ่งไม่อยากออกไปเจอใครเลยจนย้ายที่เรียนและที่อยู่ใหม่คิดว่าสิ่งต่างๆจะดีขึ้นแต่กลับมีปัญหาเรามีปัญหาส่วนตัวที่บอกใครไม่ได้แม้แต่คนมนครอบครัวเราแค่คิดว่าสักวันมันจะผ่านไปและใช้ชีวิตอยู่กับปัญหาพวกนั้นจนเคยชินไม่คิดแก้ไขเราเริ่มเป็นขาดความมั่นใจในตัวเองมากๆจนคนรอบข้างเริ่มเป็นห่วงและพยายามทำให้เรามีความมั่นใจแต่เราก็อยู่จุดเดิมเราเริ่มใช้ชีวิตแปลกไปจนคนรอบข้างเป่นห่วงเราเลยคิดว่าถ้าขึ้นมหาลัยมันจะดีขึ้นเองแต่แช้วก็ไมใช่เราเรียนได้สักพักก็ไปลาออกโดยไม่บอกที่บ้านไปทำพาร์ทไทม์ได้ไม่นานก็ลาออกและเริ่มทิ้งทุกอย่างไม่อะไรเลยเริ่มอยากหายไปจากชีวิตคนที่เรารู้จักและอยากหายออกไปจากชีวิตคนในครอบครัวจนเวลาผ่านไปจากอายุ19ตอนนี้21ปีและทำให้เรารู้ตัวว่าเราเริ่มโตแล้วเพราะคนรอบข้างเราก็โตขึ้นเชาใช้ชีวิตไม่เหมือนเดิมพวกเขาเริ่มโตขึ้นเจอเรื่องราวมากมายมากขึ้นต่างกับเราที่ขังตัวเองไว้ในห้องไม่กล้าออกไปเจอใครจมอยู่กับปัญหาเดิมๆ ใครเคยอยู่ในสถานะการแบบนี้บ้างคะจะออกไปจากจุดนี้ได้ยังไงพวกคุณเคยทำเรื่องผิดพลาดและมีปัญหาจนไม่สามารถใช้ชีวิตได้เหมือนคนปกติมั้ย  พวกคุณช่วยเตือนสติหรือด่าหรือว่าอะไรเราก็ได้ให้เราออกมาทำอะไรเพื่อตัวเองหน่อยมั้ยคะให้ เราอยากเริ่มต้นชีวิตใหม่ก่อนที่มันจะสายไปกว่านี้ค่ะ