เราหวงเพื่อน เราไม่อยากให้เพื่อนมีแฟนเราเห็นแก่ตัวไปมั้ย
เล่าก่อนว่าเรากับเพื่อนคนนี้แทนว่าk เราพึ่งเป็นเพื่อนกันไม่นานประมาณ4เดือน ปกติเราชอบอยู่คนเดียวทำอะไรคนเดียว กินข้าวคนเดียว ไปเที่ยวคนเดียว จนมีนางเข้ามา เรารู้สึกสบายใจมากที่มีเขา อ่อแต่เราเป็นผู้หญิงทั้งคู่นะ เรากับเขาตัวติดกันตลอด ไปไหนด้วยกัน กินข้าวด้วยกันมีกันอยู่2คน จนวันที่นางมีเเฟน แรกๆเราก็คิดว่าแฟนนางดีนะ ดูนิสัยดี ก็ไม่ได้ว่าอะไรนะอยากคบหรืออะไร เราก็คิดว่าเพื่อนเราคงรักนาง ปกติเราเป็นคนใจร้อนมาก แต่กับนางเรายอมใจเย็นทุกอย่าง เราไม่ชอบเห็นนางเครียด ไม่อยากให้นางร้องไห้ ชอบที่นางมีเสียงหัวเราะ จนยิ่งอยู่กันเเฟนคนนี้ เรากับนางเริ่มห่างกัน ไม่ใช่ตัวห่างนะ ความรู้สึกมันห่างอะ เราเห็นนางเครียดบ่อยๆ นางชอบอารมณ์เสีย แฟนนางเอาแต่ใจมาก เราไม่เคยเห็นนางยอมง้อใคร แต่นางก็ยอมแฟนนางตลอด เราก็คิดว่ามันคงเป็นปกติแหละ จนวันนั้นเราทะเลาะกัน เราพูดกับนางแรงมาก แต่เราพูดเพราะเราเป็นห่วง เราให้นางเลือกแต่นางก็เลือกแฟนนาง เราเลยเดินหนี แต่พออีกวันเราก็ง้อนางนะ เราไปง้อนางโดยให้เพื่อนอีกคนนัดนางมาเจอ เราอยากขอโทษนางต่อหน้ามากกว่าที่อารมณ์เสียใส่นาง แต่พอเราไปขอโทษ ก็คุยนะ แต่โคตรห่างเหิน แล้วนางก็พูดขึ้นว่าเดี๋ยวนางจะรอเเฟนนางมา เรารู้สึกนอยมากๆ มันเป็นความน้อยใจที่แบบ เมื่อก่อนอะไรก็เรา ตอนนี้อะไรก็มีแต่แฟนนาง นางไม่สนใจเราเลยด้วยซ้ำ เราผิดมั้ยอะ เราเห็นแก่ตัวใช่มั้ยที่เราไม่ชอบแฟนนาง
หวงเพื่อน
เล่าก่อนว่าเรากับเพื่อนคนนี้แทนว่าk เราพึ่งเป็นเพื่อนกันไม่นานประมาณ4เดือน ปกติเราชอบอยู่คนเดียวทำอะไรคนเดียว กินข้าวคนเดียว ไปเที่ยวคนเดียว จนมีนางเข้ามา เรารู้สึกสบายใจมากที่มีเขา อ่อแต่เราเป็นผู้หญิงทั้งคู่นะ เรากับเขาตัวติดกันตลอด ไปไหนด้วยกัน กินข้าวด้วยกันมีกันอยู่2คน จนวันที่นางมีเเฟน แรกๆเราก็คิดว่าแฟนนางดีนะ ดูนิสัยดี ก็ไม่ได้ว่าอะไรนะอยากคบหรืออะไร เราก็คิดว่าเพื่อนเราคงรักนาง ปกติเราเป็นคนใจร้อนมาก แต่กับนางเรายอมใจเย็นทุกอย่าง เราไม่ชอบเห็นนางเครียด ไม่อยากให้นางร้องไห้ ชอบที่นางมีเสียงหัวเราะ จนยิ่งอยู่กันเเฟนคนนี้ เรากับนางเริ่มห่างกัน ไม่ใช่ตัวห่างนะ ความรู้สึกมันห่างอะ เราเห็นนางเครียดบ่อยๆ นางชอบอารมณ์เสีย แฟนนางเอาแต่ใจมาก เราไม่เคยเห็นนางยอมง้อใคร แต่นางก็ยอมแฟนนางตลอด เราก็คิดว่ามันคงเป็นปกติแหละ จนวันนั้นเราทะเลาะกัน เราพูดกับนางแรงมาก แต่เราพูดเพราะเราเป็นห่วง เราให้นางเลือกแต่นางก็เลือกแฟนนาง เราเลยเดินหนี แต่พออีกวันเราก็ง้อนางนะ เราไปง้อนางโดยให้เพื่อนอีกคนนัดนางมาเจอ เราอยากขอโทษนางต่อหน้ามากกว่าที่อารมณ์เสียใส่นาง แต่พอเราไปขอโทษ ก็คุยนะ แต่โคตรห่างเหิน แล้วนางก็พูดขึ้นว่าเดี๋ยวนางจะรอเเฟนนางมา เรารู้สึกนอยมากๆ มันเป็นความน้อยใจที่แบบ เมื่อก่อนอะไรก็เรา ตอนนี้อะไรก็มีแต่แฟนนาง นางไม่สนใจเราเลยด้วยซ้ำ เราผิดมั้ยอะ เราเห็นแก่ตัวใช่มั้ยที่เราไม่ชอบแฟนนาง