"สะหยื่อ"

เมื่อ ฤดูฝน วนกลับมาอีกครั้งตามรอบฤดูกาลในแต่ละปี ในครั้งนี้สายฝนที่โปรยปรายลงมาได้นำพาความคิดถึงติดลงมาด้วย แต่ละคนก็มีความคิดถึงตามแบบของตัวตนแตกต่างกันออกไป บางคนคิดถึงแฟน คิดถึงเพื่อน หรือคิดถึงครอบครัว แต่สำหรับเราแล้วสิ่งที่เราคิดถึงนั่นคือการเดินทาง คิดถึงความเขียวขจีของป่า คิดถึงสายฝนที่โปรยลงมา คิดถึงมิตรภาพดีดี และคิดถึง "Doolaylay"

ครั้งนี้เราจะได้เดินทางกลับไปสู่ห้วงเวลาแห่งความคิดถึงที่บ้านแห่งนี้อีกครั้งในฤดูฝน… ครั้งนี้เป็นครั้งที่สองของเราที่ได้เดินทางมาที่บ้านแห่งนี้ บ้านที่จะสุ่มเพื่อนใหม่ที่มาพร้อมกับมิตรภาพดีดี เรื่องราวที่ถูกเขียนขึ้นใหม่ตามประสบการณ์ของเพื่อนใหม่ที่มาพักในวันที่ตรงกัน แม้ว่าการเดินทางจะจากเชียงใหม่มายัง อ.แม่แดดน้อยนั้นจะชวนเวียนหัวอยู่บ้างจากทางโค้ง แต่เมื่อเรามาถึงจุดหมายปลายทางแล้วหัวใจกลับพองโตด้วยภาพที่ปรากฏขึ้นตรงหน้า ภาพของบ้านที่อบอุ่น บรรยากาศที่อบอุ่นเช่นเดิมจากรอยยิ้ม และการต้อนรับของพี่โอมเจ้าของบ้าน

ในครั้งนี้เราเลือกที่จะเดินทางมาแค่ดูเลเล และอยู่เชียงใหม่ต่ออีก 1 คืนก่อนที่จะกลับ กทม เพื่อซึมซับเรื่องราวที่บ้านแห่งนี้ให้ได้มากที่สุดนั้นเอง...

โอ๊ะมื่อโชเปอ!

การเดินทาง: 

รถไฟสายอุตรตาวิถีจากสถานีกรุงเทพ > เชียงใหม่

จาก อ.เมือง จ.เชียงใหม่ > ขนส่งช้างเผือก ขึ้นรถสองแถวเหลืองป้าย วัดจันทร์ หรือ บางคันป้ายจะเขียนว่า กัลยาณิวัฒนา ให้บอกว่าลง Doolaylay

ใช้เวลาเดินทางประมาณ 3 - 4 ชั่วโมง รวมพักกลางทาง ที่ตลาดสะเมิง