ไทยมียุคแรก เกษตรกรรม ที่ถนัดดี และแจกจ่ายความรู้ทั่วถึง

ต่อจากนั้นมา ไทยมียุคอุตสาหกรรม ที่พัฒนาชาติ มีโรงเรียนสอน มีสถาบันอาชีวะ พวก เครื่องยนต์ เครื่องกลโรงงาน อุตสาหกรรมอาหาร หรือแม้แต่ย้อนยุค เป็น คณะเกษตร ที่มีการเรียนวิชาการ เป็นแบบแผน นวัตกรรมใหม่ๆ เข้ามาเพิ่มเติม มีโรงงาน มีการย้ายฐานการผลิต เข้ามา มีการฝึกงานให้กับเด็กที่โตในยุคนั้นมากมาย

แต่พอมายุคเทค …20 ปี หลังมานี้ …

ไทยกลับหายหน้าหายตาไป…

ผมมองว่า เด็กที่โตมาในยุคผม ไม่ได้รับการศึกษา การศึกษาไม่ได้มุ่งเน้น ไปมาก เพราะยังไม่มีคณะ เทคใหม่ๆ ที่เปิดสอนเพิ่มขึ้นมา มากนัก (เหมือนตอนที่ อุตสาหกรรมเข้ามาใหม่ๆ แล้วมีการเปิดการเรียนการสอน คึกคัก) ถึงตอนนี้ก็ตาม ฝั่งเทค ยังมีหลักสูตรเดิมๆ ไม่มีหลักสูตรตัวเลือกใหม่ๆ เด็กสมัยใหม่ที่เข้าเรียน อาชีวะ หรือ การอาชีพต่างๆ ยังไปเรียนแบบเก่าเพราะตัวเลือกมีน้อย ไม่ทันโลกปัจจุบัน

กลุ่มคนที่เห็นปรับตัวตามโลกออนไลน์อยู่บ้าง สร้างอาชีพการงาน (โดยที่ส่วนมากหัดเอาเองง่ายๆคือ) แม่ค้าไลฟ์สด คนทำคอนเทนต์ยูทูบ ขายของออนไลน์

(อันนี้ผมมองถึงกลุ่มคนชั้นกลางทั่วไป ไม่นับรวมคนจบสูงนะ เพราะเห็นคนจบด้านเทคมามีน้อยจริงๆ)

กลุ่มอื่นๆที่ใช้ความสามารถลึกๆ ผมแทบจะมองไม่เห็น หรือ ไปกระจุกตัวในกรุงเทพ

ผมไม่ทราบสาเหตุที่มาว่า เราจะเป็นสังคมสูงอายุอย่างไร …
พอจะเดาๆได้ว่า เศรษฐกิจและการศึกษา เราโตไม่ทัน ชาวบ้านเขา ค่าครองชีพสูงกว่ารายได้ คนเลยไม่กล้ามีลูกกันหรือเปล่า จบ

เอาดิ เม้นเลย …