ตั่งเเต่เด็กมาเราไม่ได้อยู่กับพ่อกับเเม่พ่อเเม่แยกทางกันทิ้งเรากับพี่ไว้ให้ยายเลี้ยง จนกะทั่งเราโตได้สักพักยายก็เลี้ยงเราไม่ไหว เลยได้ติดต่อทางพี่สาวเเม่มาให้ช่วยเอาไปเลี้ยง ซึ่งเราได้เป็นฝ่ายไปอยู่กับพี่สาวแม่คือ ป้า ป้าเลี้ยงเรามาตลอดจนโตเข้าโรงเรียน จนกระทั่ง กลางดึกเราหลับแฟนของป้า ได้มีการล่วงเกินเรา จับของลับเรา แต่ด้วยความเป็นเด็ก อายุน่าจะตอนนั้นซัก 11-12 เราก็เลยแกล้งทำเป็นข่มตาหลับ ไม่กล้าบอกป้าเพราะกลัวเค้าจะทะเลาะกัน และลุงกับป้าเป็นคนรับเลี้ยงเรามา เค้าก็จะเดือดร้อนเป็นอย่างนี้มานานมาก จนกระทั่งเราโตได้อีกสักพัก เราก็ขอป้านอนแยกห้อง ป้าก็ไม่ได้ถามอะไร เราเก็บเรื่องนี้มาตลอดจนกระทั่งเรามีครอบครัว มีลูก ตอนนี้ลุงมีโรคประจำตัว ตอนนี้เค้าป่วยหนักมากเดินไม่ไหว เรื่องตอนนั้นทำให้เราฝังใจมาจนตอนนี้ ถามว่าเราเป็นห่วงเค้ามั้ยเราเป็นห่วงเเต่เรื่องนั้นมันย้อนมาให้คิดตลอด มันวนเวียนอยู่ตลอด ตอนลุงยังดีๆแกชอบพูดกับเพื่อนแกว่าเราไม่ค่อยจะทันคนแต่เรารู้เรื่องตอนนั้นมาตลอด เราทันแค่เราเลือกที่จะไม่พูดแล้วเพื่อนเค้าชอบมาพูดกับเราว่า ลุงบอกว่าเราไม่ทันคน ว่าเราหัวอ่อน เค้าคงนึกว่าเราไม่รู้เรื่องอะไรเลยเลยนึกว่าเราคงไม่ทันคน จนกระทั่งตอนนี้เรามาดูแลลุง เค้าไม่ยอมไปโรงพยาบาล เพราะเค้าพูดกับป้าเราว่าเค้าอยากตายอยู่ที่บ้าน ดื้อสุดๆ เราคอยออกไปซื้อกับข้าว ซื้อของมาให้ลุงกิน ลูกเรากับมาจากโรงเรียนเราก็จะดูลูกเราซะส่วนใหญ่ เราไม่ค่อยจะดูแลลุง จนกระทั่งมีเพื่อนป้าที่มาหาคงจะเห็นว่าเราไม่ค่อยดูแลลุง พูดกับเราว่า ต้องดูแลลุงด้วยนะยังไงเค้าก็เลี้ยงเรามา เรานึกในใจว่าถ้าเค้ารู้ว่าเราเจออะไรมาบ้างเค้าจะไม่พูดแบบนี้ ภาพในตอนนั้นย้อนกลับขึ้นมา นึกถึงตลอดนั้นเเหละเเต่ก็ทำเฉยไว้ เราควรทำยังไงดี