ปัจจุบันผมอายุ 45 แฟนอายุ 32 มีลูกสาว 1 คน อายุ 2 ขวบครึ่ง ผมและแฟนเป็นคนที่ไม่กินเหล้า ไม่สูบบุหรี่ ไม่ยุ่งยาเสพติด ไม่เล่นการพนัน ไม่เที่ยวกลางคืน 3 ทุ่มปิดไฟนอนทั้งครอบครัว  ไม่มีชู้กิ๊กอะไรไม่มีเลย ผมทำงานเอกชน แฟนเป็นข้าราชการ เราคบกัน 2 ปีครึ่งก่อนตัดสินใจมีลูก ตอนนี้ใช้ชีวิตร่วมกันมา 5 ปีแล้ว

ผมกับแฟนเดิมทีตั้งแต่แรกสมัยยังไม่มีลูกก็ทะเลาะกันอยู่บ่อยๆ เป็นเรื่องไร้สาระที่ไม่น่าทะเลาะได้ แต่กลับเป็นประเด็นทะเลาะได้ เช่น เรื่องกิน เที่ยว ดูหนังอะไรแบบนั้น เป็นต้น

เราคิดว่าไม่น่าเป็นอุปสรรคต่อการมีลูกและใช้ชีวิตครอบครัวเพราะยังไง ศิล5 อยู่ครบทั้ง 2 คน หลังจากมีลูกทะเลาะกันมากขึ้นเพราะเพิ่มประเด็นทะเลาะเรื่องการดูแลลูก

สรุปให้สั้นคือทุกวันนี้เราทะเลาะกันเพราะทัศนคติที่ต่างกัน ความเชื่อ ความศรัทธา สไตล์การใช้ชีวิตที่ต่างกัน และให้คุณค่าความสำคัญในสิ่งต่างๆที่แตกต่างกัน

จนทุกวันนี้เราอยู่ด้วยความอดทน อดทนมากๆๆๆๆๆ จนมีความทุกข์ขึ้นในใจทั้ง 2 ฝ่าย

มาวันนี้ผมกับแฟนตัดสินใจแยกทางกัน และผมขอแฟนว่า ผมจะขอเป็นฝ่ายเลี้ยงลูกเอง โดยเราจะไม่พบเจอกันอีก เค้าจะไปมีครอบครัวใหม่หรืออย่างไรก็ตามแต่เค้าๆอายุยังน้อย ส่วนตัวผมไม่ได้คิดเรื่องมีแฟนใหม่ เพราะมองว่าตัวเองก็ 45 แล้ว ส่วนอนาคตจะเป็นยังไงอันนี้ไม่สามารถบอกได้จริงๆ (ขออนุญาตที่เราตกลงกันแบบนี้ บางคนมองว่าก็ต่างคนต่างทำหน้าก็ได้ เพื่อให้ลูกมีทั้งพ่อแม่ แต่ผมและเค้าเลือกที่จะตัดให้ขาดกันไปเลยต้องขออภัยด้วยนะครับที่อาจไม่ถูกต้องหรือถูกใจหลายๆท่านที่มาอ่าน)

หากตอนนี้ลูกสาวผมอายุสัก 15-20 ปีก็คงจะดี จะได้เล่าเรื่องทุกอย่างให้เค้าฟัง และถามความสมัครใจเค้าว่า ลูกอยากอยู่กับใคร หากต้องเลือกจริงๆ อย่างน้อยก็เป็นการตัดสินใจด้วยตัวลูกเอง แต่ความจริงคือ 2 ขวบครึ่ง และผมกับแฟนตัดสินใจแยกทางกันสิ้นปีนี้แล้ว (ขออภัยครั้งที่ 2 ที่เรา 2 คน ไม่อดทนจนลูกอายุ 15 ปี เนื่องจาก การทะเลาะของเราที่ดูไม่น่ามีอะไรมันกระทบทั้งหน้าที่การงาน สุขภาพ และลูกได้เห็นได้ยินการทะเลาะของเราทุกสัปดาห์)

คำถามของผมคือ การที่ผมเอาลูกสาวไว้ และเลี้ยงเค้าขึ้นมาแบบพ่อเลี้ยงเดี่ยวที่ไม่มีแม่เข้ามาในชีวิตเค้าเลย    กับ     การที่ลูกสาวอยู่กับแม่เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวที่ไม่มีพ่อในชีวิตเค้าเลย


แบบไหนจะดีกับตัวเด็กมากที่สุด หากมีให้เลือกแค่ 2 ทาง และเพราะอะไรครับ