ขอพื้นที่ระบายครับ
กระวนกระวายใจ/เศร้า/เหงา/เบื่อ หรือมีอารมณ์แบบไหนผมเองก็รู้สึกสับสนเป็นอย่างมาก
อาจจะพิมพ์สับสนหน่อยนะครับ ตอนนี้อยู่ในสภาวะที่ดิ่งมาก แต่ไม่ถึงกับมีความคิดอยากทำร้ายตัวเองนะ
เกริ่นก่อนเลยว่า ผมเองอายุ 39 แล้ว คบกันกับแฟนเก่าเกือบสิบปี ตอนนี้เลิกกันแบบชัดเจนได้สองปีกว่าแล้ว ก่อนหน้านั้นก็ห่างกันอยู่ในสถานะคลุมเคลืออยู่สองปีกว่า

เค้าอายุน้อยกว่าผมสามปี เราเคยทำงานคนละจังหวัดกัน แล้วเค้าก็ย้ายมาอยู่ในจังหวัดที่ผมอยู่
แต่ด้วยความที่ผมไม่ได้เปิดเผยกับคนรอบข้าง +เป็นคนที่ไม่ค่อยพูด ไม่ค่อยแสดงความรู้สึก อยู่ด้วยกันมีแต่ความเงียบ
ไปไหนด้วยกันก็กังวลสายตาคนรอบข้าง นั่นก็คงทำให้เค้าอึดอัดมาก ๆ แถมช่วงชีวิตตอนนั้นก้ยอมรับว่าตัวเองเป็นคนที่ซุกซนอยู่เหมือนกัน
ตอนที่ห่างกันก็มีปัญหาเรื่องเงินเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย (ทำธุรกิจด้วยกันแต่คนละจังหวัด) จะว่าเป็นปัญหาใหญ่เลยก้ว่าได้
ตอนนั้นก็แบกรับภาระเรื่องเงินมาจนชีวิตเป๋ไปเลย ก็โกรธด้วยเพราะตัวเองต้องทำงานมากขึ้นมาก ๆ เพื่อหาเงิน แล้วพออยู่ห่างกันก็ยิ่งแทบไม่ได้คุยกันเลยจนคล้าย ๆ กับเลิกกันกลาย ๆ แต่ยังไม่ได้บอกกันเป็นทางการ

พออยู่ห่างกันก้เหมือนยิ่งมีอิสระเลย
ลองคุย คบกับคนที่ฐานะทางสังคมใกล้เคียงกัน (ช) แต่ก็ยังรู้สึกว่าไม่ใช่ แล้วก้ไม่ได้ไปต่อ
ตรงนี้เองที่บอกไม่ถูกเลยว่ากำลังรู้สึกอย่างไรดี หลังจากนั้นผมทำผู้หญิงท้องและก็ยอมรับสิ่งที่ตัวเองทำ (ดูแลลูก ส่วนแม่ของลูกก้ติดต่อกันในฐานะพ่อแม่ ไม่มากกว่านั้น)

ช่วงเวลาเดียวกันผมได้กลับไปเจอกับแฟนเก่า (ที่ตัวผมเองไม่เคยยอมรับความเป้นแฟนเก่า) ผมง้อเค้า ผมขอคืนดี แต่เค้าบอกว่าผมไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะมาปลอบได้แล้ว เค้ากำลังคุยกับคนใหม่ ผมร้องให้เสียใจฟูมฟายมากขนาดที่ไม่เคยเป้นมาก่อน ชีวิตช่วงนั้นดิ่งมาก ๆ กินไม่ได้ นอนไม่หลับ น้ำหนักลดไปเกือบสิบโล เมาเหล้าถึงขนาดเสียสติขับรถไปโดนจับ นอนคุกก็มี (ปกติผมแทบไม่ดื่มเหล้าเลย ไม่เที่ยวผับด้วย)

แต่ช่วงเวลาที่ดิ่งก้ยังต้องเลี้ยงลูกด้วย ลูกหลับก้มานั่งร้องไห้ ร้องไห้เสร็จก้นอนแล้วตื่นไปทำงาน (ตอนนี้ลุกอยู่กับย่า ผมทำงานคนละจังหวัด ผมกลับทุกสัปดาห์)
พอผ่านไป ความรู้สึกมันไม่ได้ดีขึ้นเลย วันๆ เอาแต่นั่งดูรูปเก่า ๆ ข้าวของเก่า ๆ ที่เคยใช้ด้วยกัน เสื้อผ้าของเค้าที่ยังเก้บไว้ แบบส่องเฟสบุค (ไม่ได้เป้นเฟรนกัน ต้องค้นหา) เจอเค้ากับแฟนใหม่แล้วก้ร้องไห้ ทีดีขึ้นมีแค่ควบคุมตัวเองไม่ให้ร้องให้ตอนทำงานเท่านั้นเอง
กับอีกอย่างที่พอจะดีขึ้นคือเริ่มห้ามใจตัวเองไม่ให้ส่องเฟสบุคเค้าได้นานมากขึ้นจนไม่ส่องมาหลายเดือนแล้ว

ระหว่างนี้ไม่เปิดใจรับใครใหม่เลย จนเมื่อเร้ว ๆ นี้ผมได้คุยกับคน ๆ นึง ตอนช่วงแรกผมก้ไม่ด้จะเปิดใจอะไร แต่พอคุยไปสักพักก้รู้สึกดีขึ้นและหวังลึก ๆ ว่าอาจจะใช่ แต่สุดท้ายคงเป็นเพราะจังหวะชีวิตที่ยังไม่ตรงกัน
ผมเองต้องการคนที่แชร์เวลาชีวิตร่วมกัน ปรึกษาเรื่องราวต่าง ๆ ในชีวิต ดูแลกัน แต่เหมือนเค้าเองยังสนุกกับสิ่งใหม่ ๆ ในชีวิต ในที่สุดก้คุยกันได้ประมาณสองเดือน เค้าก้เป้นคนบอกเองว่าเข้ากันไม่ได้ ผมเองก้เสียใจที่คาดหวังเยอะไปหน่อย

มาถึงสาเหตุที่ทำให้วันนี้ดิ่งลงอีกครั้ง คือแฟนเก่า(คนที่คบกันเกือบสิบปี) ทักมาหา ทั้งที่ไม่ได้ทักมาเพื่อสานสัมพันธ์อะไรเลย แค่ข้อความธรรมดา ๆ เท่านั้นเอง
แต่มันกลับทำให้ผมฟูมฟายมาก  ๆ จากที่เคยหยุดความอยากรู้อยากเห้นว่าเค้าเป้นยังไงบ้าง ก้เลยส่องเฟสบุคเค้า
ก้กลับมาเข้าสู่ลูปเดิม เจอรูปแฟนใหม่แล้วก้มานั่งร้องไห้จนถึงตอนที่กำลังพิมพ์กระทู้นี้

ไม่รู้จะระบายที่ไหนแล้วครับ แม้แต่กับเพื่อนสนิทกันผมก้ไม่ได้เปิดเผยเรื่องนี้

สรูปก็คือ รับรู้ความผิดของตัวเองและยอมรับกับสิ่งที่เกิดขึ้น ถึงแม้ในใจลึก ๆ จะหวังให้เค้ากลับมาแต่ก้รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ ขอแค่พื้นที่ระบายครับ