ณ ปัจจุบันผมรู้สึกว่าผมเสียดายเวลาชีวิตที่ผ่านมามากๆ ครับ และเสียใจกับอดีตที่แสนเจ็บปวดจนทำให้ผมหมดหวัง สิ้นหวัง ท้อแท้ เสียใจ ขอเกริ่นก่อนว่าความเจ็บปวด ความหมดหวังในชีวิตเกิดขึ้นเพราะที่บ้านของผมครับ ผมได้แต่คิดว่าถ้าผมไม่ตัดสินใจก้าวเข้ามาในบ้านหลังนี้ผมคงไม่ต้องเจอกับอะไรที่แสนสาหัสจนผมเป็นโรคซึมเศร้าและเคยคิดฆ่าตัวตาย!  เกริ่นก่อนว่าเมื่อก่อนผมเป็นคนที่มีความมั่นใจสูง มีศรัทธา ความเชื่อมั่น ผมนิยามตัวเองได้ว่าตัวเองเป็นคนที่มีความมุ่งมั่นมาก แต่นั้นก็ผ่านมา 8 ปี แล้วครับ ตอนนี้คนๆนั้นได้หายไปแบบไม่มีร่องรอยให้จำได้แม้แต่น้อย ปัจจุบันผมเป็นคนท้อง่าย สิ้นหวังง่าย ไม่มีความศรัทธาเหมื่อนแต่ก่อน อาจจะเพราะสิ่งที่ผมประสบมาด้วยมั้งครับ + การทำอะไรผิดพลาดผิดหวังจนทำให้ผมเป็นแบบนี้ ตอนนี้ผมรู้สึกว่าตัวเองเสียดายเลา 8 ปี ที่ผ่านมามากๆ ณปัจจุบันผมอายุ 23 ปี พึ่งเรียนจบป.ตรี ยังไม่รู้ว่าตัวเองควรทำอะไร ไปทางไหน  ในหัวมีแต่คิดว่า ถ้าที่ผ่านมาไม่เอาหัวไปปวดหัวกับคนที่บ้านผมคงได้ไปทำอะไรมากกว่านี้ อาจจะเป็นเพราะสิ่งที่ผมเจอในแต่ละวันในเวลา 8 ปีที่ผ่านมามันทำให้จิตใจผมอ่อนแอไม่เข้มแข็งต่ออุปสรรค เลยก่อให้เกิดเป็นตัวตนของผม ณ ปัจจุบัน มั้งครับ พอรู้ตัวอีกทีก็กลายเป็นคนแบบนี้ไปซะแล้ว ที่เขียนมาผมอาจดูเหมือนโทษนุ้นโทษนี้ แต่ทั้งหมดทั้งมวลที่ผมเจอมามันก็เป็นปัจจัยหลักจริงๆ ผมได้แต่คิดว่าชีวิตนี้คงเป็นคนไม่เอาไหนไปตลอดชีวิต ผมอยากทราบจากพี่ๆทั้งหลายที่เคยเจ็ปวด เสียดาย ท้อแท้ กับชีวิตที่ผ่านมา พวกพี่ๆทั้งหลายจัดการกับมันยังไงหรอครับ ***ขอขอบคุณทุกความเห็นนะครับ****