เรื่องมันมีอยู่ว่า เมื่อคืนเพื่อนเรามาเที่ยวบ้านพี่ที่เราและเพื่อนรู้จัก พอเรารู้ว่าเพื่อนมาเราก็รีบแต่งตัวแล้วขับรถไปหาเพื่อนที่บ้านพี่เขา แต่พอมาแล้วเราเห็นแฟนเราอยู่ด้วย เราไม่รู้ว่าแฟนเราอยู่เพราะตกเย็นมาแฟนเราก็ซ้อมกีฬาแล้วยังไม่ได้คุยกัน พอซ้อมเสร็จแฟนก็น่าจะมาบ้านพี่เขาเลย (ทั้งเราและแฟนแล้วก็เพื่อนเราสนิทกับพี่คนนี้มากค่ะ มาเล่นที่บ้านพี่แกทุกวัน พี่แกเป็นผู้ชายนะคะ) พอเราเจอแฟนเราเราก็ไปนั่งกับแฟนไปหงุงหงิงกันตามปกติ มาได้สักพักเพื่อนเราก็บอกว่าจะกลับแล้ว เราตั้งใจจะกลับบ้านพร้อมเพื่อนเลย แต่แฟนบอกว่ายังไม่อยากให้กลับ เราเลยโอเค งั้นอยู่ต่อ ปล่อยให้เพื่อนกลับบ้านไป แฟนเราบอกว่าพี่ที่รู้จักชวนไปบ้านจะไปกินเบียร์กัน ตอนแรกแฟนเราบอกว่าจะไม่ไปเพราะมันไกล แต่พอเพื่อนของแฟนอีกสองคนทักมาชวนซ้ำแฟนเราก็เปลี่ยนใจแล้วบอกให้เรากลับบ้านแทน ณ ตอนนั้นเรารู้สึกแย่มากๆเลยค่ะ แย่จนร้องไห้เลย เราอยู่ตรงนี้แท้ๆ ตอนเขาขอให้อยู่เราก็อยู่ แต่พอจะไปเขาก็ไปแล้วให้เรากลับแบบไม่ได้คิดเลยว่าเราจะรู้สึกยังไงบ้าง เราไม่ได้จะห้ามไม่ให้เขาไปกับเพื่อนเขานะคะ แต่รู้สึกน้อยใจที่เขาทำแบบนี้ คิดจะมาก็มาคิดจะไปก็ไป เราเดินออกมาแล้วขับรถกลับบ้านไม่พูดกับแฟนเลย เขาบอกว่าถ้ากลับถึงบ้านให้ทักบอกแล้วก็อย่าขับรถเร็วแต่เราไม่ทัก จนตอนนี้ผ่านมาข้ามวันแล้วยังไม่ได้คุยกันเลยค่ะ พอมานั่งคิดดูเรารู้สึกว่าตัวเองงี่เง่าเกินไป ไม่โอเคอะไรแล้วไม่ยอมบอกเขาตรงๆ บางทีถ้าเมื่อคืนเราบอกเขาเขาอาจจะไม่ไปหรือพาเราไปด้วยก็ได้ อยากขอความคิดเห็นอะค่ะว่าแบบนี้เรียกว่างี่เง่าไหม