ไปกับไทยเวียดเจ็ทครับ เราจองตั๋วไป-กลับวันที่ 23/8/2565 ประมาณ 11 โมง (วันนั้นมีโปรฯ พอดี) เพื่อบินจากสุวรรณภูมิประมาณ 7 โมงเช้าของวันรุ่งขึ้น (24/8/2565)  จริงๆหลังจากที่เราเปิดประเทศแล้ว ทั้งการออกจากเมืองไทยและตอนกลับเข้าประเทศ มาตรการทุกอย่างถูกผ่อนคลายทั้งหมด ไม่ต้องตรวจโควิดใดๆ ทั้งสิ้น ไม่ต้องแสดงประวัติการได้รับวัคซีน รวมทั้งที่สนามบินสุวรรณภูมิในช่วงโควิดหนักๆ เราจะเห็นจุดให้บริการเจลล้างมือแอลกอฮอล์อยู่ทั่วไปเกือบแทบจะทุก 10-20 เมตร แต่คราวนี้ เจลแอลกอฮอล์ที่สุวรรณภูมิหายากกว่าห้องน้ำด้วยซ้ำ

สายการบินไม่ได้กล่าวถึงการสวมใส่หน้ากากอนามัยขณะโดยสารบนเครื่อง เสิร์ฟอาหารตามปกติ จะมีแต่เพียงตอนลงจากเครื่องเท่านั้นที่ยังคงจัดระเบียบให้ค่อยทะยอยลงที่ละ 10 แถว 

เมื่อไปถึงเวียดนามก็เช่นกัน เราลงที่สนามบินดานัง (เวียดนามอยู่เขตเวลาเดียวกับเมืองไทย เวลาบินราว 1 ชั่วโมงเศษ) ผ่าน ตม. แบบไม่มีปัญหาอะไร และ ตม. ไม่ได้ขอดูประวัติการฉีดวัคซีนโควิด หรือผลตรวจโควิด ใดๆ ดูเหมือนว่าโควิดหายไปจากโลกของเวียดนามจนหมดสิ้นแล้ว จะเหลือร่องรอยก็แค่เพียงการใส่หน้ากากอนามัยของเจ้าหน้าที่ตรวจคนเข้าเมืองเท่านั้นเอง

หมายความว่าตอนเราเข้ามานั่งในรถยนต์เช่าส่วนบุคคลที่จองผ่านแอพพลิเคชั่น klook ไปบานาฮิลล์ พ่อหนุ่มคนขับที่มารอรับเราที่หน้าอาคารผู้โดยสารพร้อมโชว์ป้ายขนาดกระดาษเอ 4 ที่มีชื่อเราอยู่ ก็ขับรถเปลือยหน้าสบายใจ ใช่ครับ จุดหมายแรกหลังลงเครื่อง เรามุ่งหน้าสู่ บานาฮิลล์ จริงๆ เราเคยไปแล้ว 1 ครั้ง ครั้งนั้นที่บานาฮิลล์ถูกปกคลุมไปด้วยเมฆหมอกหนาทึบ ฝนลงเม็ดตลอดเวลา คลาครั่งไปด้วยนักท่องเที่ยวจีน แต่คราวนี้ท้องฟ้าแจ่มใจ เมฆฝนเป็นใจ และทัวร์จีนหายไปครับ



เราทานอาหารเช้าแบบง่ายๆ ที่พกมาจากเมืองไทย และทานอาหารเที่ยงแบบบุฟเฟต์ที่ห้องอาหารบนบานาฮิลล์ซึ่งทั้งหมดเราซื้อล่วงหน้าผ่านแอพพลิเคชั่น klook มาแล้ว จ่ายครั้งเดียวก็รวมทั้งค่าเข้า (ที่รวมการท่องเที่ยวในพื้นที่และกระเช้า) และบุฟเฟต์

วิธีการก็แค่เข้าไปในแอพพลิเคชั่น klook ระบุวัน จ่ายเงิน แล้วจะได้เวาเชอร์มา ปริ้นมันออกมาให้อยู่ในรูปกระดาษโดยบนกระดาษจะบอกรายละเอียดและบาร์โค้ด เราสามารถนำบาร์โค้ดนี้ไปสแกนเข้าบานาฮิลล์ เจ้าหน้าที่เขาจะคืนมันให้เรา เก็บให้ดีเพราะเดี๋ยวจะต้องไปสแกนผ่านเข้าไปทานบุฟเฟต์อีกครั้ง สแกนครบ 2 ครั้ง บาร์โค้ดนั้นก็จะหมดประโยชน์ทันที

เป็นบุฟเฟต์ที่สนุกมาก นี่ขนาดว่ายังไม่มีทัวร์จีนนะครับ ... ก็บอกตั้งแต่ต้นแล้วว่าไปเวียดนามคราวนี้ให้ความรู้สึกเหมือนกับว่า โควิดได้สูญพันธุ์ไปจากโลกของเวียดนามจนหมดสิ้น ...

เราแลกไลน์กับหนุ่ม klook คนที่ขับรถพาเรามาจากสนามบิน เพราะเราก็ยังต้องการบริการจากเขาในการพาเราจากบานาฮิลล์นี้เข้าเมืองดานังเพื่อพักที่นั่น 1 คืน และเขาก็คงจะต้องการงานจากเราเช่นกัน ที่จริงเราลองกด grab ... แอพฯ grab ที่อยู่ในมือถือเรานี่แหล่ะ อยู่เมืองไทยก็เป็น grab ไทย พอไปอยู่เวียดนาม grab ในมือเรามันก็กลายเป็น grab เวียดนาม สามารถใช้งานได้แบบไร้รอยต่อ ... ราคาค่าเช่าเหมารถแบบที่ต่อรองกันปากเปล่ากับพ่อหนุ่ม klook ที่เราไม่ได้จองผ่าน klook ให้ราคาเท่ากันไม่ก็ถูกกว่าในระดับปัดเศษ ซึ่งจริงๆ เหตุการณ์แบบนี้เราเคยเจอมาแล้วเมื่อมาเวียดนามคราวก่อน จนสุดท้ายเราก็ใช้บริการพ่อหนุ่ม klook คนเมื่อเช้านั่นแหล่ะ แบบจ่ายให้เป็นเงินสด

เราแลกเงินไปจากเมืองไทยนะครับ ชั้นสถานีรถไฟฟ้า airport raillink โดยทุกเจ้าให้เรทเดียวกันแต่เงินด่องไม่ได้มีขายในทุกเค้าเตอร์เท่านั้นเอง ลองเดินๆ ถามน้องๆ เขาดู คราวที่เราไปเราเทียบเงินด่องกับบาทคือ คูณ 3 หาร 2 เช่น 10.000 ด่อง เรียก 10 พันด่อง คูณ 3 = 30 หาร 2 = 15 ก็คือ 1 หมื่นด่อง มีค่า 15 บาท

อันนี้โรงแรมที่เราพัก อยู่หัวมุมถนน ติดชายหาดอันกว้างขวางและทอดยาวของดานัง


ตอนอยู่ที่ดานัง เราอาศัยเดินเที่ยวเอา ไม่ได้เดินไกลอะไร อาหารค่ำวันนั้นทานที่ร้านริมหาดเยื้องกับโรงแรม มี happy hour เป็นเบียร์ และอาหารของร้านเป็นสไตร์ตะวันตก ราคาไม่ต่างจากเมืองไทย ส่วนวันรุ่งขึ้น (25/8/2565) ก็เดินเที่ยวในเมือง แวะดื่มกาแฟในคาเฟ่ตึกแถวที่จริงๆ แล้วที่เวียดนามคาเฟ่แบบนี้ผุดขึ้นมากมาย คุณภาพและรสชาติเครื่องดื่มก็ต่างๆ กันไป แต่มักโดดเด่นด้านการตกแต่งร้านให้น่าเข้ามาถ่ายรูปแล้วอัพขึ้นโซเชียลมีเดีย




ในดานังมันจะมีพิพิธภัณฑ์อยู่แห่งหนึ่ง

ที่ด้านในจัดแสดงโบราณวัตถุในยุคอาณาจักรจามปา อาณาจักรจามปาก็คืออาณาจักรที่รุ่งเรื่องราว 1,500 ปี นับย้อนถอยหลังลงไป ไกลแค่ไหน ก็ใกล้เคียงกับอาณาจักรขอมช่วงต้นๆ ห่างจากที่อาณาจักรอยุธยาของเราจะเริ่มสถาปนาราวๆ 1 พันปี (สถาปนากรุงศรีอยุธยา พ.ศ. 1893) เพราะฉะนั้นโบราณวัตถุที่นี่จะมีกลิ่นอายของศิลปะอินเดียมากกว่า ไม่ว่าจะเป็นโบราณวัตถุจากอาณาจักรขอมโบราณหรือศิลปะแบบขอมในประเทศไทย (ศิลปะลพบุรี) ก็ตาม โดยภาพสลักบนโบราณวัตถุจะเป็นตามความเชื่อทางศาสนาฮินดูเป็นส่วนมาก และจะมีศาสนาพุทธแบบมหายานบ้าง ซึ่งก็จะเป็นสมัยหลังๆ มาแล้วตามการเข้าไปมีอิทธิพลของศาสนาพุทธแบบมหายานในระยะหลังๆ นั่นเอง ปกติเขาจะคิดค่าเข้าชมนะครับ แต่ช่วงที่เราไปเป็นช่วงที่เขายกเว้นการเก็บค่าเข้าชมเหมือนจะเนื่องจากสถานการณ์โควิด อ่อ เรื่องเวลาการเปิดทำการ ในประเทศที่เคยเป็นเมืองขึ้นของฝรั่งเศส เขาจะมีพักเที่ยง เรื่องเวลาเข้าชมก็ต้องเช็คกันให้ดีก่อน



อินเตอร์เน็ตจำเป็นสำหรับการเดินทางในยุคปัจจุบัน อย่างของเราก็จะใช้ในเรื่องของการจองรถผ่านแอพพลิเคชั่น grab ใช้สื่อสารกับคนขับรถจ้างเหมาในการเดินทางไปยังที่ต่างๆ เปิดแผนที่เพื่อใช้บริการค้นหาสถานที่ รวมทั้งนำทางไปยังที่นั้นๆ คราวนี้ของเราใช้บริการของ DTAC เพราะเราเป็นลูกค้ารายเดือนของเขาอยู่แล้ว กดซื้อแพคเกจได้จากแอพฯ DTAC ครับ ราคา 399 บาท (ไม่รวม vat) ไม่จำกัดความเร็ว จำกัดปริมาณข้อมูลที่ 7 GB ระยะเวลาการใช้งาน 10 วัน ของเราไปแค่ 3 วัน 2 คืน ใช้ไปได้ไม่ถึง 2 GB เลย ส่วนเรื่อง 10 วัน ดูเหมือนว่าจะสามารถแบ่งใช้ได้ สะดวกดีนะ ราคาก็ถือว่าซื้อความสะดวก ของเราไม่ได้ทำอะไรกับโทรศัพท์เลย ซื้อเสร็จตอนรอขึ้นเครื่องที่สุวรรณภูมิก็มีข้อความส่งมา พอเครื่องลงที่ดานังพอโทรศัพท์จับสัญญาณอินเตอร์เน็ตได้ก็มีข้อความส่งมาอีกครั้ง และตอนจะหมดเวลา 10 วัน ข้อความเตือนก็เข้ามาอีกครั้ง จ่ายเงินสิ้นรอบบิลเดียวกับรายเดือน 

ถามว่าถ้าไม่ซื้อแพคเกจอินเตอร์เน็ตโรมมิ่งไป ไปหาไวไฟใช้ จะเวิร์คมั้ย?

จริงๆ ในประเทศเวียดนามไวไฟหาง่ายนะ แต่ที่หาใช้แบบฟรีๆ ใช้เมื่อไหร่ก็ได้ และใช้งานได้จริง ยากครับ ที่ว่าหาง่ายเช่นตามร้านกาแฟ ร้านอาหาร ต่างก็มีบริการนี้ให้ลูกค้าของตัวเอง แต่จะมาหาใช้ฟรีแบบอินเตอร์เน็ตของรัฐบาล อันนี้ยาก ก็อย่างที่เขียนไว้ตอนต้นครับ ถือว่าซื้อความสะดวก



หลังจากเดินเที่ยวในเมืองดานังจนถึงราวบ่าย 2 เราก็มุ่งหน้าฮอยอันครับ เมืองมรดกโลก ...
--------------------------
คุณหมูยอ
เดินทาง 24-26 สิงหาคม 2565
บันทึก 23 กันยายน 2565