คนเราเวลาจะให้ของขวัญคนที่เรารักหรือเพื่อนสนิท มีเกณฑ์ยังไงในการเลือกซื้อ : เลือกของที่ตัวเองชอบ หรือ เลือกของที่คนรับชอบ
ถ้าเขาเลือกซื้อของที่เราไม่เคยใช้ไม่เคยแสดงความชอบมาตลอดตั้งแต่รู้จักกันมาให้เป็นของขวัญ จะทำยังไง คือ ถ้ามีเจตนาเดินห้าง/ช็อปออนไลน์ เพื่อตั้งใจซื้อสิ่งนั้นมาให้เราจริงๆ เราคงดีใจที่ได้รับมา คงเอามาใช้ให้เขาเห็น และเก็บเข้ากรุเมื่อไม่เจอกัน แต่ถ้าไม่ได้ซื้อให้เพราะอยากให้จริงๆ หรือซื้อโดยไม่ดูรสนิยมเราเลย เรามีสิทธิ์ที่จะไม่พอใจไหม มีสิทธิ์ที่จะรู้สึกเสียใจที่เขาซื้อของอันนี้ให้เราได้ไหม
ทำไมถึงคิดว่าไม่ได้ตั้งใจซื้อให้จริงๆล่ะ จากที่รู้จักกันมากว่า 10 ปี มีสมมติฐานหนึ่งที่มีความเป็นไปได้สูง คือ ความเป็นติ่ง เมื่อเขาชอบใครแล้วก็จะหลับหูหลับตาสนับสนุนหรือทำตามเขาโดยไม่ดู4ดู8 ยกตัวอย่างเช่น
- ไม่รู้หรอกว่าชอบน้ำหอมกลิ่นนี้มั้ย แต่ซื้อเพราะดาราที่ชอบทำขาย
- ไม่รู้หรอกว่าบอดี้มิสต์อันนี้โอเคมั้ย แต่ซื้อเพราะดาราที่ชอบเขาใช้
- แอนตี้อย่างรุนแรงในเรื่องการสักการเจาะร่างกายเสมอมา แต่ก็เห็นดีเห็นงาม แถมอยากสักขึ้นมาซะเฉยๆเพราะดาราที่ชอบเขาทำ
- ไม่เคยใช้น้ำยาปรับผ้านุ่มนี้เลย แต่ซื้อมาใช้เพราะดาราที่ชอบเขาใช้
- ไม่เคยลองใช้ลองหาข้อมูลเกี่ยวกับครีมทาหน้านี้หรอก แต่ซื้อเพราะอินฟลูที่ชอบทำขาย
ที่ผ่านมาไม่เคยว่าไม่เคยดูแคลนรสนิยม เพราะมันเป็นความสุขของเขา เขาพึงใจจะทำแบบนี้ และกระเป๋าหนักพอที่จะทำแบบนี้ มันคือเรื่องของเขา เราดีใจกับเขาที่หาความสุขของตัวเองเจอด้วยซ้ำ แค่ไม่คิดว่าจะมาใช้ชุดความคิดแบบนี้มาใช้ในการซื้อของขวัญให้ใครสักคน
และเมื่อข้องใจถึงแรงจูงใจในการซื้อให้ เลยถามไปตรงๆ
ฉัน : คิดยังไงซื้อเสื้อให้
เขา : จำได้ว่าชอบเลยอยากซื้อให้
ฉัน : สีชมพู?
เขา : นั่นแหละ รู้ว่าใส่แต่สีดำ
ฉัน : ลายเจ้าหญิง ชอบดูไม่ได้แปลว่าจะเอามาใส่นะ
เขา : นั่นแหละที่กังวล แต่ตอนนั้นสั่งไปแล้ว แต่ก็รู้ว่าไม่ซื้อเองแน่ๆ
จากสมมติฐานและหลักฐานที่ได้มา สรุปได้ว่า ของขวัญครั้งนี้ก็คงไม่ต่างอะไรจากที่ผ่านมาที่เขาเคยทำ คือความติ่ง คือ เขาไม่เคยอินการ์ตูนดิสนีย์เท่าไหร่นักหรอก แต่เพราะอินฟลู "ที่ เขา ชอบ" ออกไลน์ผลิตภัณฑ์ธีมดิสนีย์ออกมา พักนี้เลยหายใจเข้าออกเป็นดิสนีย์ ก็เลยเอฟ “เสื้อสีชมพูลายเจ้าหญิงดิสนีย์” ให้ เพราะถ้าซื้อให้เพราะเราจริง คงไม่ซื้อแต่แรกอยู่แล้ว รู้อยู่เต็มอกเต็มใจว่าไม่ชอบสีชมพู ไม่ชอบเสื้อผ้าสีชมพู ไม่ชอบเสื้อผ้าลายหวานๆ มุ้งมิ้งๆ เสื้อพวกนี้ไม่เคยมี ไม่เคยใส่ไปไหนมาไหนมาก่อนในชีวิต ไม่-เคย-ใส่ แล้วเอาสองสิ่งที่ไม่เคยเห็นว่าใส่หรือใช้มารวมกัน : เสื้อยืด “สีชมพู” ลาย “เจ้าหญิงดิสนีย์” เฮ้อ...
เราผิดหรอที่ไม่อยากรับของขวัญชิ้นนี้ ผิดหรอที่เสียความรู้สึกที่ซื้อให้ เพราะดูๆแล้ว... เขาไม่ได้ทำเพื่อเราเลย เขาทำเพื่อความพึงใจของตัวเองล้วนๆ แล้วจะผิดมั้ยที่เราจะขายเสื้อตัวนั้น แล้วเอาเงินคืนเขาไป/เก็บเงินไว้เอง เพราะเราไม่ใส่แน่นอน
มีคนซื้อของขวัญเซอไพรส์ ซึ่งเป็นของที่เราไม่ชอบ แต่เขาซื้อเพื่อความพอใจของตัวเขาเอง
ถ้าเขาเลือกซื้อของที่เราไม่เคยใช้ไม่เคยแสดงความชอบมาตลอดตั้งแต่รู้จักกันมาให้เป็นของขวัญ จะทำยังไง คือ ถ้ามีเจตนาเดินห้าง/ช็อปออนไลน์ เพื่อตั้งใจซื้อสิ่งนั้นมาให้เราจริงๆ เราคงดีใจที่ได้รับมา คงเอามาใช้ให้เขาเห็น และเก็บเข้ากรุเมื่อไม่เจอกัน แต่ถ้าไม่ได้ซื้อให้เพราะอยากให้จริงๆ หรือซื้อโดยไม่ดูรสนิยมเราเลย เรามีสิทธิ์ที่จะไม่พอใจไหม มีสิทธิ์ที่จะรู้สึกเสียใจที่เขาซื้อของอันนี้ให้เราได้ไหม
ทำไมถึงคิดว่าไม่ได้ตั้งใจซื้อให้จริงๆล่ะ จากที่รู้จักกันมากว่า 10 ปี มีสมมติฐานหนึ่งที่มีความเป็นไปได้สูง คือ ความเป็นติ่ง เมื่อเขาชอบใครแล้วก็จะหลับหูหลับตาสนับสนุนหรือทำตามเขาโดยไม่ดู4ดู8 ยกตัวอย่างเช่น
- ไม่รู้หรอกว่าชอบน้ำหอมกลิ่นนี้มั้ย แต่ซื้อเพราะดาราที่ชอบทำขาย
- ไม่รู้หรอกว่าบอดี้มิสต์อันนี้โอเคมั้ย แต่ซื้อเพราะดาราที่ชอบเขาใช้
- แอนตี้อย่างรุนแรงในเรื่องการสักการเจาะร่างกายเสมอมา แต่ก็เห็นดีเห็นงาม แถมอยากสักขึ้นมาซะเฉยๆเพราะดาราที่ชอบเขาทำ
- ไม่เคยใช้น้ำยาปรับผ้านุ่มนี้เลย แต่ซื้อมาใช้เพราะดาราที่ชอบเขาใช้
- ไม่เคยลองใช้ลองหาข้อมูลเกี่ยวกับครีมทาหน้านี้หรอก แต่ซื้อเพราะอินฟลูที่ชอบทำขาย
ที่ผ่านมาไม่เคยว่าไม่เคยดูแคลนรสนิยม เพราะมันเป็นความสุขของเขา เขาพึงใจจะทำแบบนี้ และกระเป๋าหนักพอที่จะทำแบบนี้ มันคือเรื่องของเขา เราดีใจกับเขาที่หาความสุขของตัวเองเจอด้วยซ้ำ แค่ไม่คิดว่าจะมาใช้ชุดความคิดแบบนี้มาใช้ในการซื้อของขวัญให้ใครสักคน
และเมื่อข้องใจถึงแรงจูงใจในการซื้อให้ เลยถามไปตรงๆ
ฉัน : คิดยังไงซื้อเสื้อให้
เขา : จำได้ว่าชอบเลยอยากซื้อให้
ฉัน : สีชมพู?
เขา : นั่นแหละ รู้ว่าใส่แต่สีดำ
ฉัน : ลายเจ้าหญิง ชอบดูไม่ได้แปลว่าจะเอามาใส่นะ
เขา : นั่นแหละที่กังวล แต่ตอนนั้นสั่งไปแล้ว แต่ก็รู้ว่าไม่ซื้อเองแน่ๆ
จากสมมติฐานและหลักฐานที่ได้มา สรุปได้ว่า ของขวัญครั้งนี้ก็คงไม่ต่างอะไรจากที่ผ่านมาที่เขาเคยทำ คือความติ่ง คือ เขาไม่เคยอินการ์ตูนดิสนีย์เท่าไหร่นักหรอก แต่เพราะอินฟลู "ที่ เขา ชอบ" ออกไลน์ผลิตภัณฑ์ธีมดิสนีย์ออกมา พักนี้เลยหายใจเข้าออกเป็นดิสนีย์ ก็เลยเอฟ “เสื้อสีชมพูลายเจ้าหญิงดิสนีย์” ให้ เพราะถ้าซื้อให้เพราะเราจริง คงไม่ซื้อแต่แรกอยู่แล้ว รู้อยู่เต็มอกเต็มใจว่าไม่ชอบสีชมพู ไม่ชอบเสื้อผ้าสีชมพู ไม่ชอบเสื้อผ้าลายหวานๆ มุ้งมิ้งๆ เสื้อพวกนี้ไม่เคยมี ไม่เคยใส่ไปไหนมาไหนมาก่อนในชีวิต ไม่-เคย-ใส่ แล้วเอาสองสิ่งที่ไม่เคยเห็นว่าใส่หรือใช้มารวมกัน : เสื้อยืด “สีชมพู” ลาย “เจ้าหญิงดิสนีย์” เฮ้อ...
เราผิดหรอที่ไม่อยากรับของขวัญชิ้นนี้ ผิดหรอที่เสียความรู้สึกที่ซื้อให้ เพราะดูๆแล้ว... เขาไม่ได้ทำเพื่อเราเลย เขาทำเพื่อความพึงใจของตัวเองล้วนๆ แล้วจะผิดมั้ยที่เราจะขายเสื้อตัวนั้น แล้วเอาเงินคืนเขาไป/เก็บเงินไว้เอง เพราะเราไม่ใส่แน่นอน