สวัสดีค่ะ เข้าเรื่องเลยนะคะ ยาวหน่อยสละเวลาของท่านสักนิดเพื่อ หนึ่งชีวิตได้ก้าวต่อไปด้วยนะคะ🥲🙏🏻

คือตอนนี้ลูกชายของดิฉันอายุครบ 3 ขวบพอดีเป๊ะ น้องเป็นเด็กร่าเริง คุยเก่ง พูดมากเป็นเจ้าหนูจำไม ใครๆก็เอ็นดู😂 ดิฉันกับลูกเราสนิทกันมากค่ะ เพราะตั้งแต่คลอดออกมาเรา 2คนแม่ลูกก็ไม่เคยห่างกันไปไหนเลย ทั้งชีวิตเขาและชีวิตของดิฉันก็มีกันและกันมาตลอด + สามีอีก 1 เพราะฉันเป็นแม่ Full-time แบบไม่มีใครมาช่วยเปลี่ยนมือเลยค่ะ นอกจากสามีที่มารับช่วงบ้างสัปดาห์ละ 1 วันให้ดิฉันได้พักหายใจหายคอ

3 ปีที่ผ่านมามันมีทั้งช่วงเวลาที่ฉันท้อ ทุกข์ เหนื่อยสะสมจนอยากจะตายๆไปซะจากโลกใบนี้ (กระทู้เก่าๆหาอ่านได้😂) แต่โดยรวมหลังจากผ่านมาได้ก็พบว่ามีความทรงจำดีๆมากมายระหว่างฉันกับลูก ได้มองเห็นลูกในทุกย่างก้าว ได้เป็นคนสำคัญในชีวิตลูก คนที่เห็นเขาคืบคลาน ยืน เดิน วิ่ง หกล้ม เป็นคนแรก ข้าวมื้อแรกที่ลูกกิน คำแรกที่ลูกพูด คนที่ลูกจะร้องเรียกหาทุกครั้งที่เขาตื่นและหลับ ชีวิตประจำวันที่จะอยู่ด้วยกันทั้งวัน ฉันผู้สอนลูกเลิกเพิส บอกอึฉี่ สอนขี่จักรยาน เป็นม้า เป็นรถถัง เป็นสัตว์ประหลาดให้ลูกเล่น😂 ลูกผู้เป็นเสมือนบัดดี้ของฉัน เป็นเพื่อนไปจ่ายตลาด เป็นเพื่อนทำงานบ้าน เป็นลูกมือทำอาหาร และงานบ้าน ❤️ ฉันและลูกที่ไม่แยกจากกันไปไหนตลอด 3 ปี มันผูกพันชีวิตของดิฉันมากจนไม่อยากให้อะไรมาพรากมันไปอ่ะค่ะ จนกระทั่ง…

จะว่าดิฉันเป็น bipolar ก็ได้ค่ะ คือช่วง 3 เดือนที่แล้วเป็นช่วงวิกฤตคุณแม่ full-time รู้สึกตัวเองไร้ค่า คนวัยเดียวกันเขามีงานมีการทำ ก้าวหน้าแต่เราต้องมาหัวฟูหน้ามันเลี้ยงลูก แถมยังขอตังค์สามีใช้ ดิฉันเลยอยากมีงานการทำ เลยไปสมัครงานบริษัทชื่อดังระดับโลกบริษัทหนึ่ง (ถ้าเอ่ยชื่อมาคือทุกคนรู้จักและขึ้นชื่อในกระบวนการ recruitment ที่โคตรหิน) ในตำแหน่งที่ตัวเองเคยทำมาก่อนแต่คนละบริษัท ก็สมัครๆไปคิดว่าคงไม่ได้ เพราะตัวเองก็แก่แล้ว อายุ 33 ปี แถมไม่ได้ทำงานมา 4 ปี (ตั้งแต่ก่อนท้องใหม่ๆ) 😂😂 ผลปรากฏว่าได้งานซะงั้น โอกาสที่ไม่ได้มาง่าย จะทิ้งไปก็เสียดาย ขอลองหน่อยก็แล้วกัน ถ้าไม่ใช่ค่อยกลับมาเป็นเหมือนเดิม ตอนนี้ก็เลยต้องวิ่งวุ่นหาโรงเรียนให้ลูก แล้วก็มีแพลนจะส่งไปเรียนสัปดาห์หน้านี้แล้วค่ะ
เรียนสัปดาห์ละ 5 วัน 10 โมง ถึง5 โมงเย็น😂

ดิฉันไม่ได้อยู่ไทยนะคะ อยู่ต่างประเทศ คือตอนนี้ปัญหาคือ ดิฉันแฮปปี้ค่ะที่ได้งาน เพราะอยากได้งานนี้มากเป็นงานในฝัน ผลตอบแทนดี benefits เยี่ยม ใครก็อยากทำงานบริษัทนี้ แต่อีกใจนึงดิฉันเหมือนคนอกหักค่ะ คิดย้อนวนแต่ช่วงเวลาที้เราได้ใช้กับลูกเล่นด้วยกัน หัวเราะกันร้องไห้ด้วยกัน คือมันเป็นช่วงเวลาที่ดีมาก คิดว่าตัวเองทำดีที่สุดมากๆแล้ว และภูมิใจในตัวเองมาก แต่หลังจากนี้ดิฉันจะไม่ได้ใช้เวลาเหล่านั้นเต็ม 100% อีกแล้ว คือฟังแล้วอาจจะว่าเว่อร์รึบ้านะคะ คือดิฉันรู้ค่ะว่าไม่ได้ตายจากกันไปไหนกับลูก😂😂 แต่แค่เสียใจที่จะไม่ได้ใช้เวลา 100% กับลูกแล้ว เพราะต้องไปทำงานแต่กลับจากงานจะให้ quality time เต็มที่แน่นอน ความรักความห่วงใยเต็มล้านเหมือนเดิมแน่นอน😂😂 แต่คิดแล้วก็วนลูปค่ะสลัดความคิดถึงช่วงเวลา full-time กับลูกไม่ลง ดิฉันจะ move on ยังไงดีคะ? พ่อแม่ทุกคนคงรู้สึกเหมือนกันใช่ไหม? วันแรกที่ลูกเข้าโรงเรียนร้องไห้กันหนักไหมคะ? ขอกำลังใจและคำแนะนำดีๆให้ดิฉันก้าวเดินต่อไปทีค่ะ ขอบคุณกัลยาณมิตรชาวพันทิปทุกท่านด้วยนะคะ🙏🏻🙏🏻🙏🏻

ป.ล. ดิฉันค่อนข้างมีปมค่ะ วัยเด็กของดิฉันไม่สวยงามเอาซะเลย ต้องสู้มาลำพังตลอด เลยทุ่มหัวใจและความรักทั้งหมดไปที่ลูก อยากให้เขาได้ความรักที่ดิฉันไม่เคยได้ไม่เคยมีจากพ่อแม่

อัพเดตนะคะ❤️❤️!! ตอนนี้ลูกไปโรงเรียนได้ 1 สัปดาห์แล้ว ลูกชอบมาก ไม่มีการร้องไห้ หรืออาลัยอาวรณ์แม่ใดๆ😂 เดินเข้าโรงเรียนไม่สนใจแม่เลยค่ะ ทำกิจกรรมกับเพื่อนและครูได้เป็นอย่างดี ขอบคุณทุกท่านสำหรับกำลังใจนะคะ บางครั้งลูกก็เป็นสิ่งมีชีวิตที่มหัศจรรย์ที่สุด