คือเรารู้สึกว่ากี่ครั้งๆที่มีคนคุยไม่ว่าเค้าจะเข้ามาหาเราเอง หรือเราไปหาเค้าเองสุดท้ายแล้ว เราเนี่ยแหล่ะค่ะที่ต้องนกเองตลอด ไม่ถูกเลือกตลอด ทั้งบางครั้งเคยบอกกับตัวเองเสมอนะคะว่าคุยกับใครให้เผื่อใจไว้บ้างเพราะเค้าสามารถจะมาตอนไหนก็ได้ หรือบางครั้งเค้าจะหายไปตอนไหนก็ได้เหมือนกัน เราก็พยายามทำแล้วนะคะ แต่สุดท้ายก็ไปไม่รอดซักที ผิดหวังตลอด จนเราเริ่มท้อเริ่มเหนื่อยแล้วค่ะ การที่เราอยากมีคนคุย ไม่ใช่เพราะคนรอบตัวมีกันหมดแล้วหรอกนะคะ แต่ที่เราอยากมีเพราะว่าเราอยู่คนเดียว เพื่อนก็มีน้อยส่วนใหญ่ก็แต่งงานมีลูกกันหมดแล้วเค้าก็สนใจทางนั้น เราก็ไม่ว่าอะไรนะคะ เราค่อนข้างเข้าใจเลย แต่ถ้าให้เราทำงานเสร็จออกไปเที่ยวข้างนอก คือจังหวัดที่เราทำเป็นจังหวัดเล็กๆไม่ค่อยเจอใคร ไม่มีที่เที่ยวด้วย ก็เลยเป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่เราเบื่อด้วย เงียบเหงาด้วยค่ะ แล้วถ้าจะให้หาอะไรทำที่ชอบดูซีรี่อะไรงี้ เราทำแล้วก็ไม่ช่วยให้ชีวิตดีขึ้นเลยค่ะ เราแค่อยากมีคนๆนึงที่คุยกัน เล่าที่เจอให้ฟัง ถามว่าเหนื่อยมั้ย เป็นไงบ้าง ทานข้าวหรือยัง จริงๆไม่ต้องคุยกันทุกชม.ก็ได้ แต่ขอแค่สนใจข้อความเราบ้าง แคร์ความรู้สึกเราบ้าง เราอยากเจอคนที่อยากมีเราบ้างไม่ใช่ให้เราเป็นฝ่ายอยากมีเค้าคนเดียว แต่กลับกายเป็นว่าคนที่เราเจอที่ทำให้เราเหนื่อยทุกครั้งคือคนที่ตรงกันข้ามกับสิ่งที่เราอยากเจอเลยค่ะ เค้าไม่ค่อยใส่ใจในข้อความของเรา ไม่ใส่ใจกระทั่งความรู้สึกของเรา คุยกับเค้าเหมือนจะดีก็ไม่ดีเลย เค้าเหมือนให้เรานั่งแคร์ความรู้สึกเค้ามากกว่า เหมือนเค้าจะมาเมื่อไหร่ก็ได้เวลาเค้าเหงาอะไรแบบนี้ เราเหนื่อยใจมากค่ะ  มีคนเคยบอกเรานะคะว่าถ้ามันเหนื่อยก็หยุดวิ่งตามเดี๋ยวพอถึงเวลามันก็มาเอง แต่เราไม่มั่นใจแล้วค่ะ เพราะเราเคยหยุดวิ่งตามหลายปีก็ไม่มีอะไรเข้ามาเลย เราก็อยากรู้เหมือนกันว่า สรุปแล้วเราจะมีคู่เหมือนคนอื่นมั้ย เราจะหยุดที่ใคร เราพร้อมที่จะเรียนรู้ไปด้วยกันนะ แต่ตอนนี้ไม่มีเป็นตัวเป็นตนจริงๆซักที มีแต่จอมปลอมตลอด  เราเลยอยากรู้ว่าถ้าวันนึง ไม่มีคนคุยเลยซักคน เพื่อนก็ไม่มี แล้วรู้สึกเงียบเหงา ทำงานเหมือนเครื่องจักทำไปเรื่อยๆวนลูกแบบนี้ ไม่มีชีวิตที่เป็นสีสรรค์เลย คุณมีวิธีทำให้ตัวเองรู้สึกหายเบื่อ หรือเงียบเหงาได้ไงคะ ให้กลับมายิ้ม หัวเราะได้คะ