ขอพูดตรงๆเลยละกันจะได้ไม่ยาว คือเราเกิดมาในสภาพแวดล้อมระดับรากหญ้า เรียนโรงเรียนธรรมดา มีแต่เรื่องยาชกต่อย ชู้สาว ท้อง
จนจบมาก็อยากรวยให้ได้ จนผ่านไป เราก็มีกินมีใช้ซื้อบ้านซื้อรถ ทุกอย่างมีประกันหมด ต่อให้บ้านไฟไหม้วอด รถคว่ำเป็นซาก หรือเราเจ็บป่วย
เราแทบไม่ต้องออกเงินสักบาท      มีเงินสำรองพอสมควร อยากกินอะไรก็ได้กิน

แต่เพื่อนๆแถวบ้านและญาติที่บ้านใกล้เคียงกัน ไม่ไปกับเรา วันๆเอาแต่นอน รองานมาชน หรือศุกร์เมา เสาร์ถอน จันทร์ลา แทบจะเป็นเรื่องปกติ
ขับรถไม่ทำประกัน  ยางหมดก็ไม่เปลี่ยนแต่ไปแต่งสวยแทน  ลูกญาติบางคนท้องตั้งแต่14 เด็กหลุดไป 15 ท้องใหม่ จนตอนนี้ 20 ก็ลูก2 ไม่มีอาชีพ
อายุเลข3บ้าง4บ้าง ชักหน้าไม่ถึงหลัง พอรู้เรามีตังค์ก็มาขอมายืม ขอให้ช่วย  ขอเงินประกันตัวบ้าง ลูกป่วยบ้าง พ่อเข้ารพ.​รถชน  ขนรถ ค่าเทอม
แม้กระทั้งค่าสบู่หรือมาม่ายังเคยมาขอ     เราให้บ้างไม่ให้บ้าง   อะไรที่ยอมแน่นอนเสียเพื่อน มันไม่คืน

เราเลยตัดสินใจว่าจะเปลี่ยนเบอร์มือถือทิ้ง เปลี่ยนทะเบียนรถ บ้านใหม่เราไม่ใช่ใครจะเข้าง่ายๆ ถ้าเราไม่ยอมให้ใครเข้า  รปภ.ก็ไม่ให้เข้า หรือเข้าแล้วก็ออกไม่ได้ง่ายๆ   แต่เราต้องเริ่มต้นด้วยการอยู่คนเดียว  พ่อแม่พี่น้องเราย้ายไปอยู่คนละภาคกันเลย เพื่อนกลุ่มอื่นเราก็มีนะแต่ด้วยอายุและการงานที่ดี หลายคนก็มีครอบครัวมีภาระกันไปละ จะชวนเที่ยวชวนกินข้าวยังลำบาก
  รอบๆบ้านเราต่างคนต่างอยู่แถวไม่เคยเห็นมนุษย์ที่ถนน
อาจจะเหงาหน่อย แต่ก็ยังดีกว่า ไปกินข้าวด้วยกัน เที่ยวด้วยกัน เจอหน้าปุ๊บเลี้ยงป่าว ยืมตังค์หน่อย ซื้อให้หน่อย หรือมาตีเศร้าเล่าเท็จตลอด
คิดว่าไงครับ