ช่วงเวลาที่ควรนำคำว่า "กระตุ้นเศรษฐกิจ" มาใช้จริงๆ มีเพียงช่วงหลังวิกฤต 1997(วิกฤตต้มยำกุ้ง)เท่านั้น  เพราะเป็นช่วงเวลาที่เหมาะที่จะใช้ Keynesian economics เพื่อกระตุ้น expenditure ให้เพิ่มขึ้นให้ทันกับ potential output

แต่หลังจากเศรษฐกิจฟื้นตัวหลังยุคทักษิณ1 ก็ไม่มีเหตุปัจจัยที่ควรพึ่งพิงแนวคิด Keynesian economics อีกเลย แต่ควรมามุ่งเน้นการพัฒนาด้าน supply side เพื่อเพิ่มศักยภาพในการผลิต ลดต้นทุน ลดความเหลื่อมล้ำ เพื่อสร้างระบบเศรษฐกิจที่มีคุณภาพเอาไว้รองรับวิกฤตในอนาคต

แต่รัฐบาลของประเทศต่างๆ โดยเฉพาะไทย ทุกๆรัฐบาล ไม่เคยสนใจตรงนี้ พอเศรษฐกิจฟื้นตัวจากต้มยำกุ้งก็เร่งกระตุ้นเรื่อยๆจนสินค้าราคาแพงไปทั่วแผ่นดิน  พอหลังเกิดวิกฤต subprime 2008 ก็อ้างว่าเศรษฐกิจแย่ต้องกระตุ้นอีก (ทั้งที่จริงแล้วมันเกิดจากความชั่วในภาค financial sector ล้วนๆและความชั่วนั้นก็ย้อนมาทำลายพวกคนบางกลุ่ม ไม่จำเป็นต้องเข้าทรัพยากรส่วนรวมเข้าไปอุ้มพวกมันอย่างผิดๆ)  
ต่อมา พอยิ่งใช้นโยบายการเงิน(ลดดอกเบี้ย,ทำ QE),ใช้นโยบายการคลัง(ก่อหนี้เอามาทำโครงการต่างๆ) เพื่อหวังจะกระตุ้นให้พวกที่ล้มเพราะ subprime ลืมตาอ้าปาก ก็ยิ่งทำให้ฟองสบู่ใหญ่ขึ้น เงินมากมายไหลไปยังตลาดเก็งกำไร productivityตกต่ำลงเรื่อยๆ  รายได้จาก free money เพิ่มขึ้น ความเหลื่อมล้ำเพิ่มขึ้น การผูกขาดโดนคนที่มีทุนมากก็หนักขึ้น ทำให้สินค้าราคาแพงขึ้นเรื่อยๆ
นโยบายทั้งภาครัฐและภาคธุรกิจต่างหันมามุ่งที่การทำกำไรระยะสั้น ไม่ใส่ใจการพัฒนา productivity เพื่อความยั่งยืนในระยะยาว เพราะพวกมันหวังเพียงแค่จะกอบโกยแบบน้ำขึ้นให้รีบตัก ส่วนระยะยาวจะชิไหยังไงก็ช่างมัน พวกกุรวยแล้ว สบายแล้ว!!!

นี่คือความชั่วร้ายที่สะสมในระบบเศรษฐกิจโลก ที่จะทำลายทุกสิ่งให้พินาศในเร็ววันนี้ น่าสมเพชจริงๆ ไม่รู้จะมี policy maker ไว้ทำสากกะเบืออัลไร!!!