เราอายุ16นะคะ  เราเป็นคนร่าเริง ตลก เป็นคนที่ชอบสร้างเสียงหัวเราะให้เพื่อนๆ แต่กับที่บ้านเราไม่มีความรู้สึกแบบนั้นเลย เกริ่นเลยนะคะย้อนไปเมื่อ7ปีก่อน เราอยู่กับพ่อแม่นะพี่สาวหรือพี่ชายก็แยกย้ายไปเดินตามทางของตัวเองแต่ผ่านมาสักพัก พ่อก็เสียชีวิตลง ส่วนแม่ก็กินเหล้าเมาทิ้งฉันไว้คนเดียวจนพี่สาวมารับฉันไปเลี้ยงดูเราจนอายุ16นี้แหละค่ะ แม่ไม่เคยส่งเสียหรือมาสนใจว่าเราจะเป็นยังไง เขาได้แต่ใช้ชีวิตของเขาจนมีแฟนใหม่ ผ่านมาสักพักแฟนแม่ก็เสียแม่เลยต้องมาอยู่กับพี่สาวแล้วก็เรา พอแม่มาอยู่เรารู้สึกอึดอัดเขาชอบทะเลาะหาเรื่อง เราขอพูดก่อนนะตั้งแต่เราอยู่กันมากับพี่สาวแล้วก็ครอบครัวของพี่ไม่เคยทะเลาะกันเลยค่ะ จนมีแม่เข้ามาเราไม่ได้รู้สึกว่าเกลียดเขาแต่เราแค่ทำใจไม่ได้เขาไม่เคยสนใจเรามาตั้ง7-8พอมาวันนี้กลับมาอยู่คิดว่าเราจะเลี้ยงเขาว่าแม่ได้เต็มปากหรอ เราไม่เคยรู้สึกถึงคำว่ารักต่อให้ใครจะพูดว่าเขาคือแม่ เราเคยบอกกับตัวเองนะว่าทำไมถึงรู้สึกกับแม่เหมือนเดิมไม่ได้ ตั้งแต่นั้นมาครอบครัวเราไม่เคยมีความสุขเลย ทะเลาะกันตลอด แม่เป็นคนชอบคิดลบ ทำบุญก็ต้องเลือก เป็นคนที่คิดลบหนักมากๆ คิดว่าคนอื่นจะนินทาว่าร้ายตลอดแม้กระทั้งคนในครอบครัว กินเหล้าเมาแล้วชอบด่าเสียงดังมากชอบให้ชาวบ้านเขารู้คือมันน่าอายมากๆ แต่เขาดีนะทำงานบ้านทุกอย่าง แต่เขาชอบด่าด่าด้วยถ้อยคำที่แรงมากแรงแบบว่าเหมือนคนในครอบครัวไม่ใช่สายเลือดเดียวกับเขาอย่างเช่น วันนั้นรร.เราอบรมเขาเลยแจกถุงยางมา แล้วเราเลยเก็บไว้ที่บ้าน แม่เราชอบมาเก็บห้องชอบมายุ่งมาลือห้องเราจนเขาเจอ...นั้นแหละค่ะ เขาก็ด่าเราสาระพัด เราเสียใจมาก เราไม่คิดที่จะทำเรื่องอะไรแบบนั้นเลย แม่ด่าเราด้วยถ้อยคำที่แรงมากจนเราไม่อยากอยู่บ้านหลังนี้ ความคิดแบบนี้เกิดในหัวตลอด เราไม่เคยอยากกลับบ้านเลยเรารู้สึกโดดเดี่ยวพูดให้ใครฟังก็ไม่ได้เขาก็ได้แต่บอกว่าเขาคือแม่ แม่ทำแบบนี้หรอ แม่เขาเป็นกันแบบนี้หรอ