ผมเป็นทหารเกณฑ์ ปี 1/65    เมื่อตอนเข้ามาเป็นทหารช่วงเเรกๆ เครียดกังวลสุดๆ ช่วงฝึกคือทำเอาน้ำหนักลดลงไป 10 kgเลยละครับ ก็ฝึกไปเรื่อยๆจะมีครูฝึกวน มาฝึกสอนจนไปเจอครูคนหนึ่ง ตอนแรกไม่ได้อะไร จนเวลาฝึกล่วงเข้าสู่สัปดาห์สุดท้าย ครูเขาโดนดองเวรเลยทำให้เจอบ่อยขึ้น  ด้วยความที่บุคคลิกครูเเตกต่างจากคนอื่นๆมาก เป็นคนพูดน้อย พูดเสียงเบาๆ  นิ่งๆ   ต่างกับครูคนอื่นที่เสียงดังฟังชัดตามสไตล์ทหาร ผมก็เริ่มสนใจในครูคนนี้ จนสัปดาห์ฝึกผ่านไปเเล้ว ล่วงเข้าสู้การฝึก ชกท ก็ทำให้เจอครูบ่อยขึ้นเพราะอยู่หน่วยเดียวกัน   วันนึงครูได้เข้าสิบเวร ผมจำได้เวลาวันนั้นเป็นเวรที่ผมต้องทำเวรเลี้ยงพอดีผมก็ล้างหม้อล้างจานปกติ เเล้วผมก็ได้แกล้งเพื่อนโดยแอบเอากระบอกน้ำไปซ่อน แบบซ่อนเเล้วผมเผลอยิ้มๆขำๆงี้ เเล้วหันหน้าไปทางที่สิบเวรนั่งอยู่ กำลังจะเดินไปนั่ง ผมหันไปมองสิบเวรพอดี สิบเวรที่มองมาที่ผมตอนนั้นคือผมกำลังนึกขำที่แกล้งเพื่อนเเล้วยิ้มๆ สิบเวรมองจ้องนานมากจนผมเขินๆเลยรีบเดินไปนั่งที่เก้าอีอย่างไวเลยแหละครับ  ตอนนั้นแหละผมเลยคิดทั้งวันเลยทำไมต้องนึกถึงเเต่ครูฝึกคนนี้นะ  จนวันที่ครูฝึกคนนี้ได้เข้าสิบเวรอีกครั้ง ครั้งนี้สิบเวร ขออาสาสมัครให้เขียนเอกสาร ผมยกมืออาสาช่วยเขียนเอกสาร  คราวนี้ได้ใกล้ชิดสิบเวรมาก นั่งเขียนเอกสารข้างๆสิบเวร เขินก็เขิน แต่ต้องนิ่งไว้   จนผมก็พึ่งมาสังเกตที่หลังว่า เวลาผมทำนู้นนี้นั้น ครูมักจะชอบหันมามอง   เขินจัง    จนถึงวันขึ้นกองร้อยผมก็ไม่ได้เจอครูอีกเลยเพราะอยู่คนละกองร้อย พยายามหาเฟชครูแต่ก็ยังหาไม่เจอ   ครูคนอื่นเจอมาหมดละเหลือครูคนนี้หายังไงก็ยังไม่เจอ            อยากจะบอกครูนะครับว่าแอบชอบนะครับ อีกอย่างผมก็ไม่รู้ด้วยว่าครูจะใช่หรือป่าว เพราะครูค่อนข้างไม่เหมือนครูคนอื่นจริงๆ    จากพลทหารคนหนึ่งครับ

อ้อ ลืมบอกว่ากรมที่ผมอยู่ อยู่ใน กทม ครับ 

สุดท้ายก็จะพยายามหาต่อไป 5555555555  
เล่าสู่กันฟัง