สวัสดีค่ะ ขออนุญาตเเชร์ประสบการชีวิตในวัย20ปีกันค่ะ
ก่อนอื่นเลย เราคบกับแฟนมา6เดือนค่ะ แฟนอายุ25 ทำงานที่เดียวกัน อยู่ห้องด้วยกัน จนวันนึงเรามีเบบี๋ค่ะ ตอนนั้นเครียดมาก เพราะรู้สึกว่าไม่พร้อม ทั้งเราทั้งแฟนเครียดกันทั้ง2ค่ะ จนเราตัดสินใจบอกแม่ว่าท้อง เราถามแม่ว่าให้เอาออกมั้ย หนูไม่พร้อมเขาก็ไม่อยากให้เอาออก บอกให้ฝ่ายชายมาเเต่ง เเต่ฝ่ายชายเขาไม่มีพ่อแม่ค่ะ อาศัยอยู่กับน้าแล้วก็ยาย บ้านฝ่ายชายบอกว่า เขาไม่มีเงินแต่งหรอก ไม่มีบ้าน ไม่มีทรัพย์สินอะไรเลย (ซึ่งทางบ้านเราค่อนข้างพอมีพอกินอยู่บ้างไม่ได้ถึงกับรวย) พ่อเราก็ลดค่าสินสอดให้ ลดเเล้วลดอีก จนเราอายเลยค่ะ แม่โทรหาเราคุยกับเราว่าเขาไม่อยากแต่งหลานสะใภ้ เราเป็นฝ่ายหญิงเรื่องแบบนี้มันดูออกค่ะ เราก็ทั้งอารมณ์คนท้องทั้งโมโห เลยเผลอพูดจาไม่ดีใส่ทางนั้น จนเขาไม่ชอบเราค่ะ ถามว่าทำไมเราถึงโมโห ฝ่ายชายเป็นคนดีนะคะ ดีมากๆ ขยันทำงาน แต่ไม่มีเงินเก็บเลย ใช้เงินเดือนชนเดือน ทั้งงวดรถ กยศ บางเดือนยืมคนอื่นใช้ เราเลยคิดว่าถ้ามีเบบี๋ เค้าคงเลี่ยงเราไม่รอดแน่ๆ เราก็พูดตามที่คิดออกไปค่ะ ทางครอบครัวฝ่ายชายก็โกรธมาก ประมาณว่าเราไปดูถูกเขา เขาบอกให้ผู้ชายตัดสินใจเลย เราเลยสงบสติอารมณ์เเล้วมานั่งคุย เขาบอกว่าเขาเลี้ยงเราได้ เราเลยขอเงินเดือนทั้งหมด เก็บไว้ที่เราได้มั้ย เค้าขอจัดการระบบเงินตรงนี้เอง เค้าก็โอเคค่ะเขาเลยบอกว่า เธอโทรไปขอโทษที่บ้านเค้าได้มั้ยเพราะที่บ้านเค้าไม่โอเครกับเธอ เราก็โทรไปค่ะ เเต่พอเขารับเขาไม่ฟังเลย พูดใส่อย่างเดียว บอกว่าไม่คุย จะทำอะไรก็ทำ เขาพูดว่ามันไม่ใช่ลูกน้า จะให้มีหนี้มีสินไปแต่งเธอ น้าก็ไม่ยอมหรอกนะ เพราะไม่มี เขาก็พูดมา
เราก็ได้เเต่เงียบค่ะ จุกในใจ ร้องไห้ออกมาเงียบๆ เขาบอกให้ผู้ชายตัดสินใจ ฝ่ายชายเลยตัดสินใจว่าจบกันให้เอาเด็กออก ตอนนั้นเราอึ้งเลยค่ะ เพราะคุยกันเเล้วตกลงกันเเล้ว เราผิดก็จริงที่ใจร้อนพูดไม่เพราะไป เเต่เราก็ไม่คิดว่าเขาจะตัดสินใจแบบนั้น น้าเขาบอกจะให้แค่5-6พันไปเอาออก ไม่ม ให้เยอะ แต่ทางครอบครัวเราไม่ยอมค่ะ เพราะไหนจะค่าเดินทาง ค่าต่างๆ แม่เราจะไปหาบ้านฝ่ายชาย แต่เหมือนเขาไม่อยากให้มา เขาให้มา3หมื่น แล้วจบ แม่เรานั่งรถจากอุดรมาอยุธยาค่ะ เพื่อมาพ่เราไปคลีนิคที่กรุงเทพอีกที มันปวดใจตรงไหน ตรงที่เราต้องนั่งดูเขาเก็บเสื้อผ้าออกจากห้องไปเงียบๆ ทั้งที่ไม่ได้ทะเลาะกัน เมื้อวานยังรักกันอยู่เลย เขาเลือกเดินออกจากชีวิตเราเเล้วค่ะ จนเราไปเอาน้องออก เเล้วพักฟื้นอยู่2-3วัน เราลองขอให้เจากลับมาอยู่กับเรา เขาบอกว่าเขายังรักเรานะ แต่เขากลับมาไม่ได้แล้ว เราเลยตัดสินใจกลับบ้านค่ะ กลับมาบ้านเราเหมือนคนไมีมีกระจิตกระใจทำอะไรเลย ร้องไห้ทุกคืน โทษตัวเองซ้ำๆว่าถ้าเราไม่ปากหมา ไม่ใจร้อน เราคงยังอยู่ด้วยกัน เราทักไปหาเขาเขาก็บอกว่าเราไม่จริงใจ นิสัยเราเป็นยังไงก็ยังเป็นเหมือนเดิม เราก็ไม่ได้ทักหาเขาต่อ เเต่เราก็ยังร้องไห้ทุกวันจะ1เดือนแล้วค่ะ ติดอยู่ที่ว่าเขาเป็นคนดี เพราะในชีวิตไม่เคยเจอใครทำเีด้วยมาก่อน เราเลยเสียดายเขาค่ะ เขาดีอย่างเดียวเลย ทุกคนว่าเราคิดผิดหรือคิดถูกที่เลิกกันคะ (สำหรับใครที่สอบถามเรื่องยุติการตั้งครรภ์สามารถสอบถามได้นะคะ)
อยากแชร์ประสบการณ์ ยุตติการตั้งครรภ์ + ปัญหาชีวิต ที่อยากให้ทุกคนมาช่วยกันตอบ
ก่อนอื่นเลย เราคบกับแฟนมา6เดือนค่ะ แฟนอายุ25 ทำงานที่เดียวกัน อยู่ห้องด้วยกัน จนวันนึงเรามีเบบี๋ค่ะ ตอนนั้นเครียดมาก เพราะรู้สึกว่าไม่พร้อม ทั้งเราทั้งแฟนเครียดกันทั้ง2ค่ะ จนเราตัดสินใจบอกแม่ว่าท้อง เราถามแม่ว่าให้เอาออกมั้ย หนูไม่พร้อมเขาก็ไม่อยากให้เอาออก บอกให้ฝ่ายชายมาเเต่ง เเต่ฝ่ายชายเขาไม่มีพ่อแม่ค่ะ อาศัยอยู่กับน้าแล้วก็ยาย บ้านฝ่ายชายบอกว่า เขาไม่มีเงินแต่งหรอก ไม่มีบ้าน ไม่มีทรัพย์สินอะไรเลย (ซึ่งทางบ้านเราค่อนข้างพอมีพอกินอยู่บ้างไม่ได้ถึงกับรวย) พ่อเราก็ลดค่าสินสอดให้ ลดเเล้วลดอีก จนเราอายเลยค่ะ แม่โทรหาเราคุยกับเราว่าเขาไม่อยากแต่งหลานสะใภ้ เราเป็นฝ่ายหญิงเรื่องแบบนี้มันดูออกค่ะ เราก็ทั้งอารมณ์คนท้องทั้งโมโห เลยเผลอพูดจาไม่ดีใส่ทางนั้น จนเขาไม่ชอบเราค่ะ ถามว่าทำไมเราถึงโมโห ฝ่ายชายเป็นคนดีนะคะ ดีมากๆ ขยันทำงาน แต่ไม่มีเงินเก็บเลย ใช้เงินเดือนชนเดือน ทั้งงวดรถ กยศ บางเดือนยืมคนอื่นใช้ เราเลยคิดว่าถ้ามีเบบี๋ เค้าคงเลี่ยงเราไม่รอดแน่ๆ เราก็พูดตามที่คิดออกไปค่ะ ทางครอบครัวฝ่ายชายก็โกรธมาก ประมาณว่าเราไปดูถูกเขา เขาบอกให้ผู้ชายตัดสินใจเลย เราเลยสงบสติอารมณ์เเล้วมานั่งคุย เขาบอกว่าเขาเลี้ยงเราได้ เราเลยขอเงินเดือนทั้งหมด เก็บไว้ที่เราได้มั้ย เค้าขอจัดการระบบเงินตรงนี้เอง เค้าก็โอเคค่ะเขาเลยบอกว่า เธอโทรไปขอโทษที่บ้านเค้าได้มั้ยเพราะที่บ้านเค้าไม่โอเครกับเธอ เราก็โทรไปค่ะ เเต่พอเขารับเขาไม่ฟังเลย พูดใส่อย่างเดียว บอกว่าไม่คุย จะทำอะไรก็ทำ เขาพูดว่ามันไม่ใช่ลูกน้า จะให้มีหนี้มีสินไปแต่งเธอ น้าก็ไม่ยอมหรอกนะ เพราะไม่มี เขาก็พูดมา
เราก็ได้เเต่เงียบค่ะ จุกในใจ ร้องไห้ออกมาเงียบๆ เขาบอกให้ผู้ชายตัดสินใจ ฝ่ายชายเลยตัดสินใจว่าจบกันให้เอาเด็กออก ตอนนั้นเราอึ้งเลยค่ะ เพราะคุยกันเเล้วตกลงกันเเล้ว เราผิดก็จริงที่ใจร้อนพูดไม่เพราะไป เเต่เราก็ไม่คิดว่าเขาจะตัดสินใจแบบนั้น น้าเขาบอกจะให้แค่5-6พันไปเอาออก ไม่ม ให้เยอะ แต่ทางครอบครัวเราไม่ยอมค่ะ เพราะไหนจะค่าเดินทาง ค่าต่างๆ แม่เราจะไปหาบ้านฝ่ายชาย แต่เหมือนเขาไม่อยากให้มา เขาให้มา3หมื่น แล้วจบ แม่เรานั่งรถจากอุดรมาอยุธยาค่ะ เพื่อมาพ่เราไปคลีนิคที่กรุงเทพอีกที มันปวดใจตรงไหน ตรงที่เราต้องนั่งดูเขาเก็บเสื้อผ้าออกจากห้องไปเงียบๆ ทั้งที่ไม่ได้ทะเลาะกัน เมื้อวานยังรักกันอยู่เลย เขาเลือกเดินออกจากชีวิตเราเเล้วค่ะ จนเราไปเอาน้องออก เเล้วพักฟื้นอยู่2-3วัน เราลองขอให้เจากลับมาอยู่กับเรา เขาบอกว่าเขายังรักเรานะ แต่เขากลับมาไม่ได้แล้ว เราเลยตัดสินใจกลับบ้านค่ะ กลับมาบ้านเราเหมือนคนไมีมีกระจิตกระใจทำอะไรเลย ร้องไห้ทุกคืน โทษตัวเองซ้ำๆว่าถ้าเราไม่ปากหมา ไม่ใจร้อน เราคงยังอยู่ด้วยกัน เราทักไปหาเขาเขาก็บอกว่าเราไม่จริงใจ นิสัยเราเป็นยังไงก็ยังเป็นเหมือนเดิม เราก็ไม่ได้ทักหาเขาต่อ เเต่เราก็ยังร้องไห้ทุกวันจะ1เดือนแล้วค่ะ ติดอยู่ที่ว่าเขาเป็นคนดี เพราะในชีวิตไม่เคยเจอใครทำเีด้วยมาก่อน เราเลยเสียดายเขาค่ะ เขาดีอย่างเดียวเลย ทุกคนว่าเราคิดผิดหรือคิดถูกที่เลิกกันคะ (สำหรับใครที่สอบถามเรื่องยุติการตั้งครรภ์สามารถสอบถามได้นะคะ)