เรื่องนี้ค่อนข้างละเอียดอ่อน ผมเชื่อว่ามีหลายคนที่คิดแบบนี้ นั่นคือ ในเมื่อร่างกายนี้ไม่ใช่เรา จิตใจนี้ก็ไม่ใช่เรา (หรือขันธ์ทั้ง 5 ไม่ใช่เรา) ดังนั้น คนในครอบครัว ไม่ว่าจะเป็น พ่อ แม่ ลูก สามีหรือภรรยา ญาติพี่น้อง รวมถึงเพื่อนฝูง คนรอบข้าง ฯลฯ ก็ไม่ใช่เราด้วย หมายถึงไม่ใช่ของเรา ไม่ได้เป็นอะไรกับเรา ไม่ใช่พ่อเรา ไม่ใช่แม่เรา ไม่ใช่สามีหรือภรรยาเรา ไม่ใช่ลูกเรา ฯลฯ

ซึ่งเป็นความเข้าใจที่ไม่ถูกต้อง

ถ้าเมื่อใดที่เราคิดว่า นั่นไม่ใช่พ่อเรา นั่นไม่ใช่แม่เรา นั่นไม่ใช่ลูกเรา ไม่ใช่เมียเรา ไม่ใช่สามีเรา แสดงว่า เรากำลังเป็นตัวเรา

ยกตัวอย่าง สมมุติว่าเราชื่อ สมชาย ร่างกายของสมชายไม่ใช่ร่างกายเรา จิตใจของนายสมชายก็ไม่ใช่จิตใจเรา แบบนี้เข้าใจถูกต้อง

แต่พ่อแม่ลูกเมียของนายสมชาย ก็ยังเป็นพ่อแม่ลูกเมียของนายสมชาย ถ้าเราบอกว่า พ่อแม่ลูกเมียของนายสมชาย ไม่ใช่พ่อแม่ลูกเมียของเรา แสดงว่าเรายังคิดว่าตัวเราคือนายสมชายอยู่

เหมือนเราดูละคร และอินไปกับละคร คิดว่าตัวเราคือพระเอก หรือเป็นนางเอกในละคร เวลาที่พระเอกถูกำร้าย นางเอกถูกตบ เราจะเจ็บไปด้วย โกรธไปด้วย

แต่ถ้าเราได้สติ คิดว่านั่นมันละคร พระเอกนั่นไม่ใช่เรา นางเอกนั่นไม่ใช่เรา ไม่ต้องอินอะไรขนาดนั้น หลังจากนั้นเวลามีใครมาทำอะไรพระเอกหรือนางเอก เราก็จะแค่ดูเฉยๆ 

แต่พ่อแม่ลูกเมียของพระเอก ก็ยังเป็นพ่อแม่ลูกเมียของพระเอก เราแค่ไม่เอาตัวเราไปเป็นพระเอกเท่านั้น ปล่อยให้ละครมันดำเนินเรื่องของมันไป เรามีหน้าที่แต่เฝ้ารู้เฝ้าดูเท่านั้น

ฟังดูอาจจะเป็นเรื่องปกติ เรื่องที่ใครๆ ก็รู้ แต่ผมเชื่อว่ามีคนที่คิดไม่ถึง ถึงขนาดไม่สนใจลูก ไม่สนใจสามีหรือภรรยา ไม่ดูแลพ่อแม่ ฯลฯ เพราะคิดว่าไม่มีอะไรที่เป็นเรา เป็นของเรา

ซึ่งนั่นเท่ากับว่า ยังมีความเป็นเรา แต่พยายามที่จะคิดว่าไม่มีอะไรเป็นของเรา เท่านั้น