พิมพ์ไม่รู้เรื่องขอโทษด้วยค่ะเราแค่อยากระบายดิ่งมากตอนนี้

เรื่องมันเริ่มมาจากตอนนั้นเราต้องทำโครงงานส่งครู ที่บ้านเรามีคอมเครื่องนึง(เป็นคอมพี่ชาย)กับโน๊ตบุ๊คของแม่ที่ใกล้พังแล้ว แป้นบางตัวกดไม่ได้และแบตเหมือนจะพัง ตัองชาร์ตไว้ตลอดเวลา ไปแตะโดนนิดเดียวเครื่องก็จะดับเลย ทำให้เราจำเป็นต้องใช้คอมทำงานแทน แต่น้องเราเป็นเด็กติดเกมตื่นเช้ามาก็จะมาอยู่หน้าคอมถึงเย็น ขึ้นไปอาบน้ำก็จะลงมาต่ออีกยันตี1 เราเคยขอมันทำงานมันก็ให้ทำแปปๆก็จะถามเสร็จยังๆซึ่งถามหลายครั้งซ้ำๆ จนเรารู้สึกรำคาญมันมากก วันนี้เราก็เลยพอแค่นี้ก่อน พอวันต่อมาเราก็ทำงานเหมือนเดิม น้องมันก็เป็นแบบเดิมถามซ้ำๆ เราก็บอกยังไม่เสร็จ ผ่านไปสักพักพอเราทำไปนานๆเหมือนมันจะไม่พอใจ มันไปหยิบกรรไกร มาแล้วยืนข้างหลังเราทำกรรไกรแกว่งๆเล่น แล้วทิ่มอะไรไม่รู้ข้างหลัง เราก็ทำเป็นไม่สนใจละทำงานต่อจนเสร็จส่งครู วันต่อมาครูให้ไปแก้งานมาใหม่  เราก็ต้องมาใช้คอมเหมือนเดิมคราวนี้มันไม่ให้ใช้ มันบอกก็ไปใช้โน๊ตบุ๊คดิ เราก็บอกมันไปว่าโน๊ตบุ๊คมันใช้ได้ที่ไหนละเม้าส์ก็ไม่มีแป้นก็ค้าง มันก็เถียงบอกใช้ได้ มันก็เอาโน๊ตบุ๊คออกมาต่อละเอาเม้าส์เก่าที่จะพังของมันมาต่อให้ มันก็บอกเนี้ยก็ใช้ได้หนิ เราก็ลองใช้ไปสักพักเมาส์ก็ลากไม่ไป ปุ่มตัว ก. กับ  ร. ก็ค้างอีกละมือเราเผลอไปโดนตรงที่ชาร์ตมันก็เลยดับ ซึ่งเรายังไม่ได้เซฟงาน พอเปิดเครื่องมาใหม่งานมันหาย! งานที่เราต้องแก้คือทำนานมาก ตอนนั้นฟัวร้อนมากแทบร้องไห้😭 เราก็เลยพอแค่นี้ก่อนละวันต่อมาเลยขอแม่ไปใช้คอมบ้านเพื่อน (ตรงนี้เราบอกไว้ก่อนว่าแม่ไม่เคยปล่อยให้เราไปไหนเลย เวลามีงานกลุ่มจะไปทำบ้านเพื่อน แม่ก็จะบอกให้เพื่อนมาทำที่บ้านเราแทน ซึ่งบ้านเพื่อนบางคนมันอยู่ไกล แต่เพื่นที่เราจะไปทำมันอยู่ศูนย์กลางของกลุ่ม เพื่อนคนที่บ้านอยู่ไกลจะไปสดวกกว่า สรุปเราไม่ได้ไปทำงานกับเพื่อนจ้า ดีที่เพื่อนเข้าใจรู้ว่าแม่เป็นยังไง) ต่อ ผลคือแม่ไม่ให้ไป (แม่:จะไปใช้ของบ้านเพื่อนทำไมบ้านเราก็มี)* เราลืมบอกเราทำโครงงานกับเพื่อน2คน แบ่งงานกันแล้วเหลือส่วนของเรายังไม่เสร็จ* ต่อ พอเราบอกแม่ไปน้องมันไม่ยอมให้ใช้คอม มันเอาโน๊ตบุ๊คมาให้ใช้ก็ใช้ไม่ได้(แม่:ทำไมมันจะไม่ให้ใช้ถ้าไม่ให้ใช้มาบอกแม่)เราก็ลองไปขอมันใช้คอมมันก็บอกโน๊ตบุ๊คไง เราก็บอกใช้ไม่ได้ลองไปดูดิ มันก็ไปดูไปทำพยามยามให้โน๊คบุ๊คใช้ได้ ระหว่างนั้น เราก็เลยไปทำงานในคอมมัน พอมันทำโน๊คบุ๊คเสร็จมันก็ลงมาบอกใช้ได้ละ เราก็บอกมันใช้ไม่ได้ลอกอตะนิดเดียวเครื่องก็ดับละ เราก็นั่งทำงานเถียงกับมันไปพอเถียงๆมันบอกใช้ได้ๆซ้ำ เรารำคาญฟิวขาดตะคอกมัน(มันใช้ไม่ได้ไปเอาลงมาดู!) มันก็ง้างมือจะต่อยหน้าเรา เราก็ตะโกนทำไมจะทำไม! มันก็พูดทำไมจะเอาปะละนี้คอมใครคอมเงินใคร คือคอมมันดป็นของพี่ชายพ่อซื้อให้แต่พี่ก็ไม่ค่อยได้ใช้เหมือนกันเพราะน้องยึด!ตอนนั้นเราโมโหฟิวขาดละยืนขึ้นตะโกนเลย อะไรละ เออกูไม่ใช้ก็ได้!เราก็ทุบโต๊ะมันก็ทำท่าง้างมือจะต่อยเราอีกเราก็เดินออกไปปิดประตูดังๆใส่มัน มันเดินออกมาตะโกนละ อะไรละแล้วน้ำลายใส่เราก็เดินกลับห้องเราอยู่ห้อง ซึ่งแม่อยู่แม่ก็ถามเราอะไรกันเราก็บอกน้องมันติดเกมจนเป็นบ้าจะต่อยเรา แม่ก็เดินลงไปคุยอะไรกับน้องไม่รู้ซึ่งเหมือนแม่จะทำเป็นปกติมาก แม่ก็บอกไม่ต้องยุ่งกับน้อง เดียวแม่ซื้อคอมให้ใหม่ ซึ่งมันเริ่มจากตอนนั้นทำให้เรามีความรู้สึกเริ่มเกลียดน้อง ที่มันทำแบบนี้กับเราแต่แม่ทำเหมือนมันปกติ ไม่ว่า ?ไม่สอนมันหน่อยหรอ?ไม่ให้มันขอโทษหน่ยหรอ? (น้องเราเป็นผ.ช ส่วนเราเป็น ผ.ญ)ซึ้งน้องก็โตๆแล้วนะจะบอกว่าเด็กก็ไม่ได้อายุ16แล้วเรา18 อะเราก็เขื่อคำพูดแม่ก็รอคอมจากแม่ (คืองานมันมีกำหนดส่งสิ้นเดือน) แต่เหลือเวลาไม่มาก ตอนนั้นเราก็เล่าให้เพื่อนฟังละเพื่อนมันก็บอกให้ไปทำบ้านมันซึ่งแม่เราไม่ให้ไปเราก็รอคอมยาวๆไปก็ยังไม่ได้สักทีจนวันจะถึงวันส่งงานละ อยู่แม่ก็มาพูดแบบเหวี่ยงๆใส่(แม่:งานกำหนดส่งวันไหนเนี้ย ทำไมไม่ใส่ใจเลยไม่ต้องเรียนแล้วมั้ง)เราก็แบบ วอท? (เรา:ก็รอคอม)(แม่:ไม่ต้องมาอ้างว่ารอคอมหรอกถ้าตั้งใจทำมันเสร็จไปนานละ) ตอนนั้นเราคือแบบพาลเริ่มไม่ชอบแม่ไปด้วยเลย เราก็เลยบอกไปว่างั้นไปทำบ้านเพื่อน(แม่:เออ!)วันต่อมาแม่ก็ไปส่งบ้านเพื่อนเราก็ทำจนเสร็จงานทุกิย่างเรียบร้อยหมด เพื่อนเราพูดเลยว่าเห็นมั้ยบอกละให้มาทำบ้านกูไม่งั้นรอคอมงานไม่เสร็จหรอก สุดท้ายเราไม่ได้คอมค้าาา คิดถูกละวันนั้นที่ไปทำงั้นนไม่จบ

ตั้งแต่นั้นมาเราไม่ยุ่งกับน้องเลยเราจะมองค้อนทุกครั้งที่มันเดินผ่าน สุดท้ายก็ไม่ได้คำขอโทษเลย แม่ไม่สนใจ ละชอบด่าเราทุกครั้งที่เราแสดงสีหน้าว่าไม่ชอบมัน บอกจะไปเคียดแค้นอะไรน้องมันนักหนา อะต้องเป็นซึมเศร้าฆ่าตัวตายแน่! เดิมทีเราเป็นคนเงียบไม่ค่ยพูดคุนกับแม่อยู่แล้ว แม่ด่าเราก็จะนิ่งๆเงียบๆ แต่คือเราเครียดมาก ไปร้องไห้ในห้องน้ำทุกครั้งและเริ่มทุบแขนตัวเองให้ม่วงเพื่อให้หยุดร้องไห้ ตอนแรกเราเริ่มมีความคิดอยากตาย ต่อมาก็คิดว่าอยากฆ่าครอบครัวตัวเอง เรื่องที่เราทะเลาะมันอาจจะเป็นเรื่องเล็ก แต่เราเครียดทุกอย่าง ต้องนอนรวมกับมันต้องเห็นมันอยู่ในบ้านก็อยากกัดลิ้นตายแล้วทุกวันนี้เราคิดแบบนี้ เกลียดที่แม่เอาแต่ด่าเราคนเดียวทุกวัน แม่เลี้ยงน้องแบบตามใจทุกอย่าง น้องมันไม่เคยเห็นเราเป็นพี่ด้วยซ้ำมั้ง มันอัดอั้นมากขนาดเขียนออกมามันยังอึดอัดจนอยากจะตายอยู่เลย จริงๆเรารู้สึกไม่กับน้องมาแต่เด็กๆแล้วไว้จะมาเขียน เรารู้สึกเหมือนโดนคุกคาม