เรามาจากครอบครัวที่ยากจนมากค่ะ ตอนช่วงเรียนมหาลัยคือลำบากมาก พ่อส่งเงินให้เดือนละ 4000-5000 บ้างอาทิตย์เงินหมดเร็วก็ไม่กล้าขอพ่อแม่เพราะรู้ว่าไม่มีเงิน เราต้องอดจริงๆถึงจะขอแบบไม่มีสักบาทอดข้าวมาแล้วถึงจะขอ ช่วงนั้นลำบากมากจริงๆ ตอนนี้ทำงานมา2ปีกว่าเงินเดือนเกิน 50000 เราก็ไม่ได้ให้พอแม่ประจำเดือนนะคะ พ่อแม่ไม่เรียกร้องจะเอา แต่ก็มีบ้างเมื่อปีที่แล้วค่อนข้างลำบากก็มีขอบ้างไม่กี่ครั้ง ณ ตอนที่ทำได้ปีกว่าๆเมื่อปีที่แล้วเงินเดือนตอนนั้น 20000 เราก็ให้เป็นก้อนไปคนละครั้ง คนละเกือบแสนให้เอาไปใช้หนี้ ตอนนี้ก็ยังมีหนี้ทั้ง2คน ปีนี้ได้ปรับขึ้นเงินเดือนค่อนข้างเยอะเลยคิดว่าน่าจะใช้หนี้ให้หมดทั้ง2คน แล้วปีต่อๆไปก็คงยังให้เป็นก้อนแบบนี้ แล้วปีนี้มีแพลนจะสร้างบ้านให้เสร็จ เพราะบ้านที่อยู่มาตั้งแต่เกิดคือบ้านไม้ครึ่งปูนที่สร้างไม่เสร็จ ตอนนี้ก็คงน่าจะเริ่มหลุดจากความจนมาขั้นหนึ่งแล้ว เย้ๆ

ผมโตมาจากครอบครัวคนจน
พ่อแม่ผมไม่เคยเบียดเบียนเรื่องการเงินของลูกๆ
ความโชคดีของที่บ้านผม คือ พ่อแม่ไม่ก่อหนี้  พ่อแม่ผมยึดหลักที่ว่า มีเท่าไหร่ก็ใช้แค่เท่านั้น

ครอบครัวผม เรียกว่าติดลบเลยก็ว่าได้
พ่อแม่ มีลูก 4 คน ตอนเด็กๆลำบากกันสุดๆ
พวกผมทำงาน หาเงินกันตั้งแต่เด็ก
ส่วนตัวผมนี่ทำงานก่อนสร้างตั้งแต่ ม.3
ยกถังปูน ผสมปูน ผสมหิน เอาทุกอย่างเพื่อหาเงิน เก็บขนะขายก็เคย
แม่พร่ำสอนว่า ต้องเรียนนะลูก
แม่ไม่มีมรกดกอะไรให้ นอกจากความรู้ จะได้เอาไว้เลี้ยงตัวเองในอนาคต
สุดท้ายพอพี่ชายเรียนจบ ก็ทำงาน หาเงินให้แม่ เพื่อส่งน้องต่อ
พอผมเรียนจบ ก็ทำงานหาเงินให้แม่ เพื่อส่งน้องต่อ
จนน้องเรียนจบกันทุกคน มีงานทำ มีรายได้
ทุกคนก็พร้อมใจให้เงินแม่เป็นค่ากินอยู่ของแม่

พี่น้องทุกคนก็สร้างฐานะ ความมั่นคงของตัวเอง
จนถึงวันนี้ พี่ น้อง ทุกคนก็ยังให้เงินแม่อยู่และจะให้จนกว่าแม่จะไม่อยุ่กับพวกเราแล้ว
ส่วนพ่อไม่ได้อยู่กับพวกเราแล้ว