เหนื่อยจังเลยค่ะ ตอนนี้จขกท.อายุ 20 ปี ออกจากบ้านตั้งแต่อายุ 17 (ตอนเรียนจบม.6) ที่ผ่านมาตอนอยู่บ้าน อยู่กับยายและน้องสาว(คนละพ่อ) แม่ไม่รับผิดชอบอะไรทั้งนั้น ย้ายบ้านตลอด เพราะเช่าที่ไหนก็ไม่มีเงินจ่ายเขา จขกท.โชคดีตอนเรียนอนุบาล-มัธยมทางฝั่งบ้านพ่อรับผิดชอบค่าเทอมให้และพอม.ปลาย จขกท.ก็ทำงานพาร์ทไทม์แต่ช่วงอายุ 17 ทำธุรกิจแล้วดันโอเค แบบก็พอได้เงิน 15000-50000+ ต่อเดือนบ้าง จขกท.ก็ยังไม่เลือกเรียนมหาลัยเพราะแม่ทิ้งหนี้ไว้เยอะมาก ส่วนใหญ่เป็นหนี้นอกระบบแล้วแม่ก็ไม่รับผิดชอบ ให้เขามาทวงกับยาย ขู่จะทำร้ายร่างกาย เราก็เคลียให้แสนกว่า มันแย่มากๆเพราะเงินทุกครั้งที่ได้มาต้องมาเคลียหนี้ที่บ้านหมด

จนตอนนี้อายุ 20 หนี้ครั้งแรกเคลียหมดแล้ว แต่แม่ชอบยืมเงินญาติ โดยให้ยายเป็นคนออกหน้าตลอด ไม่รู้อีกเท่าไหร่ ตอนนี้แม่ทิ้งให้ยายกับน้องอยู่บ้าน และเจ้าของบ้านก็ทวงค่าบ้านติดไว้ 6หมื่น กับค่าไฟ2หมื่นกว่า (หลายเดือนตั้งแต่โควิดแต่เจ้าของบ้านเขาจ่ายให้ก่อนค่ะ) เราตกลงคุยกับแม่ตั้งแต่แรกแล้วที่ย้ายมาบ้านนี้ว่า ค่าบ้านให้แม่จ่าย ที่จขกท.ไม่จ่ายเพราะแม่พึ้งอายุ36-37 แม่ยังทำงานได้และพ่อของน้องที่อยู่ตปท. ก็โอนมาให้ทุกเดือน แต่พึ่งมารู้ทีหลังว่าแม่ไม่ได้เอามาจ่าย ผลัดเขาไปเรื่อย และจขกท.รับผิดชอบค่าใช้จ่ายอาหารการกินและที่บ้านไม่มีรถ ต้องนั่งรถหลายต่อไปส่งน้อง รวมๆค่าใช้จ่ายที่จขกท.ให้ทางบ้านประมาณ 15,000 และตอนให้เงินยาย แม่ก็ขอยายตลอดทีละ500-1000 บอกจะคืน พอคืนแล้วก็เอาไปอีก และเพราะแม่ไม่รับผิดชอบเรื่องบ้าน กลับกลายเป็นจขกทต้องหาเงินมาจ่าย 8หมื่นกว่า และหลังจากนี้ก็คงต้องจ่ายค่าบ้านเองอีกด้วย (พ่อเลี้ยงบอกช่วงนัช่วยไม่ได้มากเพราะแม่เราขอเงินเขาจนเงินเก็บเขาหมดแล้วและเขาต้องเก็บเงินไปผ่าตัดหัวใจอาจจะช่วยได้แค่เดือนละ5พัน)

อยากรู้ว่าควรจะทำยังไงดีคะ เราเหนื่อยค่ะ ชีวิตที่ผ่านมาเราลำบากมากๆ แค่ไม่ได้พูดถึง ไม่ได้อยู่แบบสบาย ทำงานแล้วรู้สึกไม่ได้ใช้เงินของตัวเอง หนี้ก้อนแรกหมด มารับรู้หนี้ก้อนสอง จขกท.อยากเรียนมหาลัยต่อมากค่ะ ถ้าไม่ต้องช่วยที่บ้านคงสบายกว่านี้มากๆ แค่รู้สึกว่าที่บ้านตั้งแต่เด็กก็ไม่ได้ดูแลอะไรเราเลย แม่เอาเปรียบมากๆ ทุกวันนี้หมดแพชชั่นมาก ไม่อยากทำอะไรเลย อยากทิ้งงาน ทิ้งทุกอย่าง เราไม่อยากจ่าย แต่ก็สงสารยาย เคยพยายามไม่รับรู้เรื่องหนี้ที่บ้าน แต่พอโทรหาแล้วยายเล่าให้ฟังก็อดรู้สึกแย่ไม่ได้