สวัสดีค่ะ เราเป็นเด็กต่างจังหวัดค่ะ ในช่วงอายุตั้งแต่เกิด-ถึงมัธยมต้นครอบครัวมีฐานะไม่ได้ร่ำรวยแต่ก็ไม่ได้ขัดสนมาก ชีวิตเราตอนนั้นมันดีมากเลยค่ะ เรามีเงินเก็บ ซื้อของที่ตัวเองอยากได้ด้วยเงินเก็บของตัวเองตลอด คำว่าครอบครัวเป็นอะไรที่อบอุ่นมากสำหรับเรา อาจเป็นเพราะเราไม่เคยได้ออกไปเที่ยวกับเพื่อนเลยมั้งคะ เราถึงมองสถาบันครอบครัวเป็นสถาบันหลัก กิจกรรมต่างๆเกี่ยวกับสังคม หรือในโรงเรียนครอบครัว support ทุกอย่างค่ะโดยเฉพาะเรื่องเรียน พอจบมัธยมต้นเราต้องย้ายโรงเรียนค่ะเพราะโรงเรียนมีสอนตั้งแต่อนุบาล-ม.3 เราก็ต้องสอบเข้าม.4 และเราก็สอบติดโรงเรียนระดับจังหวัด  พอเริ่มเรียนม.ปลายไม่รู้ว่าเป็นเพราะเราเริ่มโตขึ้นหรือไปอยู่ในสังคมที่กว้างขึ้นนะคะ มันทำให้เราเริ่มมองเห็นปัญหาต่างๆของครอบครัว แต่มันก็ยังไม่แย่มากค่ะ จนมาถึงปีนี้ ไม่ว่าจะเรื่องปัญหาหนี้สินต่างๆ หรือคำพูดที่ดูรุนแรงขึ้นของคนในครอบครัว แต่เขาก็ยัง support เรื่องเรียนของเราทุกอย่างค่ะ พอจะเข้ามหาวิทยาลัย เขาก็บอกว่าอยากเรียนอะไรก็เรียนเลย แค่เรียนให้จบก็พอ พี่ชายก็พูดกับแม่ว่า "ถ้ามันอยากเรียนที่ไหนก็ให้มันเรียนเลยนะ เดี๋ยวส่งมันเรียนเอง" แต่มาวันนี้มันไม่ใช่แบบนั้นเลยค่ะ เราสอบติดมหาวิทยาลัยในกรุงเทพฯ แค่วันประกาศผลก็ทะเลาะกับแม่ใหญ่โตเลยค่ะ เราต้องใช้เงินเก็บตัวเองทั้งหมดเพื่อซื้อของที่จำเป็นเพื่อเข้ามหาวิทยาลัย คิดไว้ว่าจะได้แบ่งเบาที่บ้านให้ได้มากที่สุด สองเดือนแรกก็ดูไม่มีปัญหาอะไรนะคะ แต่พอเข้าเดือนที่สาม เศรษฐกิจก็ย่ำแย่พ่อก็ต้องออกจากงานรายได้ประจำหายหมด พี่ชายที่บอกจะส่งเรียนก็ไม่ได้ให้เราเป็นเดือน บอกว่าเงินหมดค่อยทักไปขอ พอทักไปขอก็ให้ทักขอพี่สาว ยิ่งเราทักไปขอเรายิ่งรู้สึกเป็นภาระค่ะ ส่วนตัวไม่อยากขอพี่สาวเลยค่ะ เพราะตอนนี้พี่สาวต้องรับภาระมากอยู่แล้ว ไม่รู้จะทำยังไงต่อเลยค่ะ part time ก็หายากมากบวกกับเวลาเรียนที่ไม่แน่นอนด้วย หอก็จำกัดเวลาเข้าออก แถมที่บ้านยังห้ามทำงานที่ร้านอาหารด้วย รู้สึกเป็นภาระสุดๆ
     ถ้าถามว่าทำไมไม่กู้ กยศ. คำตอบก็ที่บ้านไม่ให้กู้ค่ะ ส่วนตัวก็ไม่อยากกู้ด้วย ข้อดีมันก็มี แต่ข้อเสียมันก็เยอะเหมือนกันค่ะ
ขอโทษที่พิมพ์เล่าซะยืดยาวเลยนะคะ แค่รู้สึกว่ามันอัดอั้นแต่ไม่รู้จะเล่าให้ใครฟัง เลยตัดสินใจเล่าในช่องทางนี้

คำถามหลักๆ ก็คือ
1.รู้สึกเป็นภาระจะทำยังไงดี

ถ้าแนะนำ part time ด้วยจะดีมากค่ะ ไม่เกี่ยงงานนะคะ เพราะอายุก็ยังไม่ถึง20ใช่ว่าจะเลือกงานได้ขนาดนั้น