เรื่องมันมีอยู่ว่า ผมชอบ ผญ. คนหนึ่งมาเป็นปีๆแล้วผมก็โสดไปพร้อมกับแอบชอบ ผญ. คนนั้นไปด้วย ผญ. คนนั้นก็โสดเหมือนกัน แต่ด้วยความที่ผมไม่กล้าทักเลยไม่ได้ทักไปคุยเลย เวลาเจอกันก็พูดนิดเดียวแต่นางชอบแบ่งขนมให้ผม ผมก็ชอบแบ่งให้นางนะการกระทำ ทำพิเศษกว่าคนอื่นๆ เป็นคนพูดเก่งทั้งคู่ แต่พอมาเจอกันก็เงียบๆ แต่ผมก็คิดว่าผมคิดไปเองเลยพยายามตัดใจ เพราะก็มี ผช. ทักนางมาเยอะเหมือนกัน แต่นางกับยังโสดและมีคนคุยในระดับหนึ่งแต่ดูๆแล้วนางจะเมินๆแชทคนเหล่านั้น แต่พอเรียนจบ ก็แยกย้ายกัน ไม่ได้เจอกันเลย พอผ่านมาหลายเดือน นางก็มาดูสตอรี่มากดขำโพสต์มีมที่แชร์ อะไรต่างๆที่เยอะขึ้นในโลกโซเชียล จากเมื่อก่อนไม่ค่อยทำแบบนี้ในโลกโซเชียลเลย แม้แต่จะดูสตอรี่ยังไม่ดูแต่พอแยกย้ายกันไปเรียน นางก็มาดูตลอด แต่ผมก็ไม่ได้คิดอะไร เพราะคงคิดว่าเป็นเรื่องปกติ แล้วบวกกับนางเป็นคนเก่งสวยน่ารักที่สุดใน รร. ในตอนนั้น ฮอตมาก ไม่แปลกที่ว่านางจะมี ผช. เข้าหาเยอะ เวลาก็ผ่านมาหลายเดือนจากจบมา ผมก็เลยคิดว่านางน่าจะมีคนคุยหรือแฟนแล้ว รวบรวมความกล้าเท่าไหร่ก็ไม่มากพอที่จะะทักนางไป จนสุดท้ายนางมีแฟน แล้วผมก็รู้สึกโล่งใจ ยิ้ม ยินดี แล้วเหมือนอะไรหลายๆอย่างในหัวมาโล่ง รู้สึกมีกำลังใจในการทำอะไรมากขึ้น ผมแอบชอบนางนะแต่ทำไมโล่งใจแบบสุดๆ