บ้านที่ทุกๆคนอยู่เเล้วสุขใจ อุ่นใจเมื่อกลับมา เเต่พอเรากลับมาเจอเเต่ความว่างเปล่า ไม่มีอะไรเลย เเม่ที่คิดว่าเเม่ที่เป็นเเม่ ไม่ถามสักคำเลย ไม่คุย ไม่อะไรเลย
เราควรกลับไปหอ หรืออยู่ต่อ เเต่ทั้งที่หอเเละบ้านเราอยู่กับความโดดเดี่ยว โดดเดี่ยวจนไม่รู้จะพูดยังไง โดดเดี่ยวมาก อ้างว้าง เราคิดว่าเรากลับบ้านเเล้วความรู้สึกนั้นจะหาย ก็ไม่กลับเเย่กว่าเดิม เราควรไปอยู่ตรงไหนถึงจะหายจากความรู้สึกนี้สักที เราไม่เคยนอนด้วยความสบายใจ เราตื่นมาพร้อมกับน้ำตา ไม่รู้ทำไมต้องร้อง เเต่มันไม่สามารถควบคุมได้ มีความคิดที่อยากไปโดดลงน้ำบ้าง โดนรถชนบ้าง เคยเล่นคัตเตอร์อยู่ๆดีๆ พอมาดูมือมีรอยเเล้ว เราใจลอยมาก ไม่มีสมาธิ ทำอะไรนานไม่ได้เลย ถ้าถามว่าเครียดหรอ เราก็ไม่รู้ว่าเครียดเรื่องไหน เครียดเรื่องอะไร รู้เเค่ว่ามันรวมๆหมดเลย เราท้อ ไม่รู้ว่าควรอยู่จุดไหน เราโตเเล้วน้ะ คำๆนี้อยู่ในหัวตลอด เราอยากให้คนอื่นเข้าใจในสิ่งที่เราเป็น เเต่เเม้เเต่เรายังไม่เข้าใจตัวเองเลย