เรากับเขาคบกันมา9ปีแล้ว แฟนคนแรกเลยค่ะ ตลอดที่ผ่านมาเวลาเราพูดผิดบ้างหรือพูดห้วนๆพูดไม่เพราะก็งอนไม่พอใจใส่เรา จนเรารู้สึกอิจฉาคู่ของเพื่อนเรา ที่เล่นกันพูดกันห้วนๆได้ มันดูสบายใจดี เป็นแฟนและเป็นเพื่อนไปในตัว แต่คู่เรา เวลาที่เราบอกว่าอยากมีบ้านมีรถ แฟนก็จะบอกเราว่า จะอยากมีตามคนอื่นเขาทำไม แต่เราอยากมีบ้านมีรถนะคะ เพราะเรายังมีพ่อแม่ อยากให้พ่อแม่อยู่สบาย แต่แฟนก็พูดได้ค่ะ เพราะทางบ้านเขามีทุกอย่างหมดแล้ว มีบ้านมีรถมีที่ดินมีสวน สบายเลยค่ะ เราเลยรู้สึกน้อยใจ ส่วนเรื่องรถ เราตื้อให้เขาซื้อรถนะ จะได้มีอะไรเป็นของตัวเองบ้าง เพราะตอนนั้นมีรายได้ประจำ มีเงินเก็บ ตื้อมาหลายปีก็ไม่ซื้อแล้วต้นปีที่ผ่านมาแฟนก็ยอมซื้อรถแล้วค่ะ แต่หลังจากนั้นไม่นานแฟนลาออกจากงาน 
เรารู้สึกอัดอึกกับแฟนเวลาที่แฟนไปหาพ่อแม่เรา แฟนไม่ค่อยไหว้พ่อแม่เราหรือพูดคุยอะไรมากเลย แล้วพูดก็ไม่มีหางเสียง จนแม่เราก็รู้สึกไม่โอเคนิดๆค่ะ แต่แกก็ไม่ได้ว่าอะไร และแฟนก็ได้งานใหม่แต่หลังจากนั้นแฟนเราเป็นโควิด ลำบากกันไปเลยค่ะ เรากับพ่อแม่ก็พยายามช่วยหาข้าวหาน้ำให้กิน หมดเงินไปกับซื้อยาซื้อATKเยอะเลย แต่ดีที่เราไม่ติด แล้วแฟนเอาแต่พูดว่าจะออกไปข้างนอก แต่เราห้ามเพราะมันเสี่ยง ไปแพร่เชื้อให้คนอื่น แต่แฟนก็ไม่สนค่ะ จนวันนึงแฟนออกไปข้างนอก แบบรีบไปรีบกลับ แล้วเขาบอกเรา เราก็โกรธนะ แต่ไม่ได้ด่าอะไรนะคะ แต่เราบอกว่าต้องมีความรับผิดชอบต่อสังคมนะ เราติดโควิดก็กักตัวไปซิ แฟนก็บอกว่าไม่สนคนอื่น สนแต่คนใกล้ชิดตัวเองเท่านั้น เราท้อมากเลย เถียงกันทุกวันเรื่องที่จะอยากออกไปข้างนอก พูดดีๆด้วยตลอดจนเริ่มไม่ไหวแล้ว ก็ได้แต่เก็บมันไว้ จนแฟนหายก็ไปทำงานปกติ  เราท้อมากที่เราพูดอะไรไปก็ไม่สนใจ ไม่ฟังเราเลย ปากบอกว่ารู้แต่ก็เหมือนพูดไปงั้นๆ 
และแฟนเราเป็นที่ขี้โมโห เวลาโมโหชอบทำร้ายร่างกายตัวเองบางทีก็ทุบตีแมวเราด้วย จนทะเลาะกันหลายครั้งอีกว่าอย่าไปลงที่แมว จนมีครั้งนึงทุบตีเราด้วย แต่เรากลับให้อภัยเพราะตอนนั้นยังรัก เราปรึกษาเพื่อนเรื่องที่ทะเลาะกันแต่ไม่ได้บอกเรื่องที่ทุบตีนะคะ เพื่อนก็แนะนำว่าถ้าไม่ไหวก็เลิก แต่ตอนนี้ไม่รู้ว่าที่ไม่ยอมเลิกเพราะยังรักหรือเรากลัวกันแน่ เรารู้สึกว่าตอนที่โสด มีความสุขกว่านี้มาก แต่เรารู้สึกเสียดายเวลาที่ผ่านมามากค่ะ เราไม่รู้จะทำยังไงดี แต่มีพี่ผญที่สนิทก็บอกเราว่าเป็นแค่ช่วงนี้รึเปล่า ทนๆไปก่อน อย่าเพิ่งวู่วาม อย่าเพิ่งเลิกค่ะ