เหนื่อยมากค่ะ เราแค่เรียนแต่โคตรเหนื่อย เอาจริงๆ ตอนนี้เหมือนอยู่ตรงจุดของทางแยกชีวิต เหมือนกับต้องเลือกตอน ม.4 ว่าจะเรียนสายอะไร บางที่เราอาจจะอ่อนไหวเกินไปก็ได้ รู้สึกว่าอยากหยุดสักวันสองวัน เราอยากหาว่าจริงๆ แล้วเราชอบอะไร พ่อแม่ไม่เคยบังคับนะ ท่านปล่อยฟรีทุกอย่างทั้งเราทั้งพี่ มือถือไม่เคยยึด เคยเช็คไม่กี่ครั้งบางทีก็ไม่เช็คเลย
พี่ชายอยู่มหาลัย เราห่างกับพี่ 6 ปี จำได้ว่าก่อนพี่ไปสนิทกันมากจนพูด กู คำหยาบได้ แต่ตอนนี้โคตรห่างเหิน เขาเรียนอยู่เชียงรายโน้น เรียนก็กลางๆ นะ เราก็กลางๆ ไม่ดีไม่แย่
ช่วงนี้เหมือนใครพูดอะไรหน่อยไม่ได้ ทั้งที่เมื่อก่อนเฟี้ยสมาก วิ่งไปต่อยกับชายชาตรีโน้น ตอนนี้เหมือนสมองหนัก การเรียนก็ยังคงได้ รู้ด้านชาไปกับคำว่าเรียนแล้ว พอถึงวันจันทร์น้ำตาก็แทบตก ตื่นตี 4:30 รถมา 5:30 บางวันงานหนักโคตรนอนเที่ยงคืน บางวันตีหนึ่งยังโต้อยู่เลย
เหตุผลในโรงเรียนก็มีอยู่บ้างนะ วันนั้นวันสอบวันสุดท้าย จำได้ฝังใจเลยเราเคารพรักครูคนนึงมากเป็นครูผญ. ชื่อเสียงดังเรื่องความเจ้าระเบียบสอนดีโคตร นร.ส่วนใหญ่ไม่ค่อยชอบเพราะแบบยังไงอะ เพื่อนก็พูดกันแบบเผด็จการๆ เราก็ชอบเค้านะ เพราะเค้าสอนดี ทำอะไรก็ดี เป็นหัวหน้าสายชั้น มีความรับผิดชอบ รอบคอบ กระทั่งวันนึง ครูเค้าก็แต่งตัวแต่งหน้าสวยมาก ตอนมารร.เดินผ่านห้องเขาไง แล้วก็หันไปเพื่อนประมาณว่าครูแต่งตัวสวยจัง สักพัก 7:30 ครูเรียกเข้าแถวก่อน 10 น. ครูก็ให้ท่องอะไรสักอย่างเราก็ท้องไป ย้อนความไปในรถรร. เราหลับในนั้นถึงรร.7โมง ตอนเช้าเราจะเป็นคนที่ไม่ค่อยมีเอนเนอจี ดูเป็นคนเงียบๆ หยิ่งๆ หน้านิ่งยิ้มไม่ค่อยจะออก แล้วด้วยความว่ายืนหันหน้าเข้าหาครู(เข้าแถวหน้าห้อง) ไม่ได้หันเข้าหาด้านที่มีเสาธง เราก็ยืนท่องตามครูไป สักพักครูก็พูดขึ้น
"เฮ้ย! ผจก.เดินผ่านไม่เห็นมีใครสวัสดีเลย" อีนี่ก็แบบ ห้ะ ใครนะ ผจก.?
ด้วยความที่ตัวเตี้ยยืนอยู่หน้าแถว เวลาพูดไรเราได้ยินคนแรก เค้าก็มองมาที่เราพูดว่า "ไม่เห็นหวัดดีเลย ครูก็สอนแล้วนะ ใช่ไหม? สอนแล้วใช่ไหม" ครูก็ถาม
เราตอบใช่ค่ะ/ใช่ครับ จังหวะนั้นครูประจำชั้นก็คือแอบเหงื่อตกนิดหน่อย และครูคนนี้ก็ยังน้ำอีก "เออ(ลากเสียง) ครูก็สอนแล้วนะ แต่ไม่ปฏิบัติแล้วจะเรียนไปทำไมมารยาท"
อีนี่ก็กระแดะตอบ "หนูไม่เห็นค่ะ" เออใช่ เค้าเดินผ่านหลังเราไป แล้วเราก็ไม่เห็น ใช่ไม่เห็น ไม่เห็นแบบ ไร้เสียง ไร้สี ไร้ลมผ่านหลัง ครูก็บอกว่าเค้าเดินผ่านหลังเราไป แล้วก็บอกว่า "ครูผิดหวังนะเนี่ย" เท่านั้นแหละ เราก็น้ำตาคลอ คือ..ไม่เคยร้องไห้เพราะครูเลยนะ แล้วนี่ครูที่เรา เคารพรัก ครูประจำชั้นก็ยืนอยู่ข้างหลังครูเขาตกใจมาก หน้าแบบนิ่วขมวดเลย แล้วก็ยืนเข้าแถวสวดมนต์แบบกลั้นน้ำตาไปจนจบ พอเข้าห้องสอบปุ๊บ ครูประจำชั้นก็บอกว่า "ไม่เป็นไรไม่เครียดนะ เข้าใจไหม" ตอนนั้นก็น้ำตาคลออีก เราไม่รู้เลยว่าตอนนั้นนั่นแหละที่เราเกลียดครูที่เราเคารพจริงๆ จะว่าไงดีล่ะ ครูคาดหวังในตัวเรามากเกินไป แล้วครูคนนั้นก็บอกเราด้วยนะว่า "หยุดร้อง หยุดร้องเลย" ด้วยน้ำเสียงที่ยังเคืองๆ อยู่นิดหน่อย พอกลับบ้านมาเราถึงปล่อยโฮหนักมาก จนวันต่อมาตาบวม เอาจริงๆ อึดอัดอยู่ในอก
ตั้งแต่วันนั้นเราก็กลายเป็นคนที่เบื่อการเรียนทั้งวิชาเขา ทั้งวิชาอื่นๆ เรารู้สึกสนในในศิลปะนะ อยากเรียนเสริมวันเสาร์ที่รร.เรื่องศิลป์ แต่เคยมีครั้งที่ครูบอกกับเพื่อนว่า "ตอนนี้เราเรียนที่วิชาจำเป็นๆ จริงๆ ไปก่อนเถอะ ไว้เรารู้ว่าเราชอบอะไรจริงๆ ค่อยเรียน วิชาการสำคัญกว่าศิลปะนะ เรียนEngสิ เธอไม่ค่อยได้ไม่ใช่เหรอ ลองเรียนสังคมดูก็ได้นะเพื่อชอบ"
อัดอั้นมาก เราเล่าให้ใครฟังไม่ได้ ไม่อยากบอกพ่อบอกแม่มันจะเป็นเรื่องลาออกจากรร.
มีอะไรที่ทำให้หลุดพ้นจากอะไรแบบนี้ได้ไหมค่ะ ไม่ได้ต้องการลาออก แต่อยากหาที่พักใจที่ทำให้เราสุขสบายจริงๆ ทุกวันนี้เราก็เอาแต่ขดอยู่บนเตียง ตื่นเที่ยงบ้างบ่ายบ้างทำการบ้านตอนบ่ายบ่ายสองบ้าง แต่ก่อนก็ไม่คิดอย่างนี้นะคะ แต่ตอนนี้คิดแค่ว่าหน้าที่เราก็แค่เรียน
เรียนแล้วเหนื่อยค่ะ ไม่ใช่แค่เหนื่อยเฉยๆ แต่ตอนนี้แทบไม่รู้สึกอะไรกับการเรียนแล้วค่ะ
พี่ชายอยู่มหาลัย เราห่างกับพี่ 6 ปี จำได้ว่าก่อนพี่ไปสนิทกันมากจนพูด กู คำหยาบได้ แต่ตอนนี้โคตรห่างเหิน เขาเรียนอยู่เชียงรายโน้น เรียนก็กลางๆ นะ เราก็กลางๆ ไม่ดีไม่แย่
ช่วงนี้เหมือนใครพูดอะไรหน่อยไม่ได้ ทั้งที่เมื่อก่อนเฟี้ยสมาก วิ่งไปต่อยกับชายชาตรีโน้น ตอนนี้เหมือนสมองหนัก การเรียนก็ยังคงได้ รู้ด้านชาไปกับคำว่าเรียนแล้ว พอถึงวันจันทร์น้ำตาก็แทบตก ตื่นตี 4:30 รถมา 5:30 บางวันงานหนักโคตรนอนเที่ยงคืน บางวันตีหนึ่งยังโต้อยู่เลย
เหตุผลในโรงเรียนก็มีอยู่บ้างนะ วันนั้นวันสอบวันสุดท้าย จำได้ฝังใจเลยเราเคารพรักครูคนนึงมากเป็นครูผญ. ชื่อเสียงดังเรื่องความเจ้าระเบียบสอนดีโคตร นร.ส่วนใหญ่ไม่ค่อยชอบเพราะแบบยังไงอะ เพื่อนก็พูดกันแบบเผด็จการๆ เราก็ชอบเค้านะ เพราะเค้าสอนดี ทำอะไรก็ดี เป็นหัวหน้าสายชั้น มีความรับผิดชอบ รอบคอบ กระทั่งวันนึง ครูเค้าก็แต่งตัวแต่งหน้าสวยมาก ตอนมารร.เดินผ่านห้องเขาไง แล้วก็หันไปเพื่อนประมาณว่าครูแต่งตัวสวยจัง สักพัก 7:30 ครูเรียกเข้าแถวก่อน 10 น. ครูก็ให้ท่องอะไรสักอย่างเราก็ท้องไป ย้อนความไปในรถรร. เราหลับในนั้นถึงรร.7โมง ตอนเช้าเราจะเป็นคนที่ไม่ค่อยมีเอนเนอจี ดูเป็นคนเงียบๆ หยิ่งๆ หน้านิ่งยิ้มไม่ค่อยจะออก แล้วด้วยความว่ายืนหันหน้าเข้าหาครู(เข้าแถวหน้าห้อง) ไม่ได้หันเข้าหาด้านที่มีเสาธง เราก็ยืนท่องตามครูไป สักพักครูก็พูดขึ้น
"เฮ้ย! ผจก.เดินผ่านไม่เห็นมีใครสวัสดีเลย" อีนี่ก็แบบ ห้ะ ใครนะ ผจก.?
ด้วยความที่ตัวเตี้ยยืนอยู่หน้าแถว เวลาพูดไรเราได้ยินคนแรก เค้าก็มองมาที่เราพูดว่า "ไม่เห็นหวัดดีเลย ครูก็สอนแล้วนะ ใช่ไหม? สอนแล้วใช่ไหม" ครูก็ถาม
เราตอบใช่ค่ะ/ใช่ครับ จังหวะนั้นครูประจำชั้นก็คือแอบเหงื่อตกนิดหน่อย และครูคนนี้ก็ยังน้ำอีก "เออ(ลากเสียง) ครูก็สอนแล้วนะ แต่ไม่ปฏิบัติแล้วจะเรียนไปทำไมมารยาท"
อีนี่ก็กระแดะตอบ "หนูไม่เห็นค่ะ" เออใช่ เค้าเดินผ่านหลังเราไป แล้วเราก็ไม่เห็น ใช่ไม่เห็น ไม่เห็นแบบ ไร้เสียง ไร้สี ไร้ลมผ่านหลัง ครูก็บอกว่าเค้าเดินผ่านหลังเราไป แล้วก็บอกว่า "ครูผิดหวังนะเนี่ย" เท่านั้นแหละ เราก็น้ำตาคลอ คือ..ไม่เคยร้องไห้เพราะครูเลยนะ แล้วนี่ครูที่เรา เคารพรัก ครูประจำชั้นก็ยืนอยู่ข้างหลังครูเขาตกใจมาก หน้าแบบนิ่วขมวดเลย แล้วก็ยืนเข้าแถวสวดมนต์แบบกลั้นน้ำตาไปจนจบ พอเข้าห้องสอบปุ๊บ ครูประจำชั้นก็บอกว่า "ไม่เป็นไรไม่เครียดนะ เข้าใจไหม" ตอนนั้นก็น้ำตาคลออีก เราไม่รู้เลยว่าตอนนั้นนั่นแหละที่เราเกลียดครูที่เราเคารพจริงๆ จะว่าไงดีล่ะ ครูคาดหวังในตัวเรามากเกินไป แล้วครูคนนั้นก็บอกเราด้วยนะว่า "หยุดร้อง หยุดร้องเลย" ด้วยน้ำเสียงที่ยังเคืองๆ อยู่นิดหน่อย พอกลับบ้านมาเราถึงปล่อยโฮหนักมาก จนวันต่อมาตาบวม เอาจริงๆ อึดอัดอยู่ในอก
ตั้งแต่วันนั้นเราก็กลายเป็นคนที่เบื่อการเรียนทั้งวิชาเขา ทั้งวิชาอื่นๆ เรารู้สึกสนในในศิลปะนะ อยากเรียนเสริมวันเสาร์ที่รร.เรื่องศิลป์ แต่เคยมีครั้งที่ครูบอกกับเพื่อนว่า "ตอนนี้เราเรียนที่วิชาจำเป็นๆ จริงๆ ไปก่อนเถอะ ไว้เรารู้ว่าเราชอบอะไรจริงๆ ค่อยเรียน วิชาการสำคัญกว่าศิลปะนะ เรียนEngสิ เธอไม่ค่อยได้ไม่ใช่เหรอ ลองเรียนสังคมดูก็ได้นะเพื่อชอบ"
อัดอั้นมาก เราเล่าให้ใครฟังไม่ได้ ไม่อยากบอกพ่อบอกแม่มันจะเป็นเรื่องลาออกจากรร.
มีอะไรที่ทำให้หลุดพ้นจากอะไรแบบนี้ได้ไหมค่ะ ไม่ได้ต้องการลาออก แต่อยากหาที่พักใจที่ทำให้เราสุขสบายจริงๆ ทุกวันนี้เราก็เอาแต่ขดอยู่บนเตียง ตื่นเที่ยงบ้างบ่ายบ้างทำการบ้านตอนบ่ายบ่ายสองบ้าง แต่ก่อนก็ไม่คิดอย่างนี้นะคะ แต่ตอนนี้คิดแค่ว่าหน้าที่เราก็แค่เรียน