คือเราแอบชอบเพื่อนคนนึงตั้งแต่ป.6แล้ว ตอนนั้นเราชอบแกล้งกันหยอกล้อกัน เรียกได้ว่าช่วงนั้นสนิทกันพอสมควรเลยค่ะ และช่วงนั้นเหมือนเขาจะมีใจให้เราด้วยค่ะ แต่เราก็ไม่มีความกล้าที่จะบอกชอบเขาไปจนเวลาผ่านไปจนถึงวันปัจฉิมเราก็ไม่กล้าบอกเขา ซึ่งเราก็รู้อยู่ว่าอาจจะเป็นวันสุดท้ายที่เราจะได้อยู่กับเขา ตอนนั้นเราไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าทำไมถึงมาชอบเขาตอนปีสุดท้าย แต่เราก็พยายามเก็บความรู้สึกนั้นและพยายามทำใจยอมรับกับสิ่งที่มันเกิดขึ้น แต่เหมือนกับว่าจะเป็นโชคดีหรือร้ายก็ไม่รู้ เรากับเขาบังเอิญสอบติดโรงเรียนมัธยมเดียวกัน แต่อยู่คนละห้องกัน ช่วงม.1นั้นมาเรากับเขาก็ไม่ได้พูดคุยกันเลย ซึ่งอาจจะเป็นเพราะโรงเรียนของเรามันค่อนข้างกว้างนักเรียนเยอะช่วงนั้นเราเหมือนเริ่มจะมูฟได้แล้วไม่คิดถึงเขาแล้ว แต่พอเราขึ้นม.2วันนึงเราบังเอิญเจอเขาตอนนั้นความรู้สึกที่ชอบเขากลับมาอีกครั้ง เราคิดถึงเขามากขึ้นเรื่อยๆถึงแม้จะไม่ได้คุยกัน และก็เริ่มเห็นเขาที่โรงเรียนบ่อยขึ้นทั้งๆที่ตอนม.1ไม่เคยเจอเขาที่โรงเรียนเลยแท้ๆ ซึ่งด้วยความที่เรากับเขาไม่ได้คุยหรือสนิทกันเหมือนเมื่อก่อนแล้ว เราเลยรู้ว่าถึงชอบเขาไปยังไงก็คงเป็นไปไม่ได้ เราเลยพยายามตัดใจอยู่ตอนนี้เเต่เราพยายามเท่าไหร่ก็ไม่เลิกชอบเขาสักที เอาจริงเราก็เจ็บนะที่ต้องมูฟ แต่เวลาเราคิดถึงเขาเราก็เจ็บเหมือนกัน ตอนนี้เราก็ลองมูฟมาหลายวิธีแล้วแต่ก็ลืมไม่ได้เราเลยตั้งกระทู้เพื่อมาถามว่าการที่เราเป็นแบบนี้ยิ่งเจ็บยิ่งรู้สึกรักเนี่ย พอมีวิธีลืมเขาดีๆไหมคะ