เราอายุ 34 ปีทำงานเป็นพนักงานกวาดถนนของกรุงเทพมหานคร เงินเดือนประมาณ 11,000 บาท เรามีลูกสาวอยู่ 2 คน คนโตเรียนอยู่ชั้น ม.3 คนเล็กเรียนอยู่ชั้น ป.5 ที่เรามาเขียนกระทู้เพราะตอนนี้เรารู้สึกเหนื่อยและท้อมากๆ จนเราไม่อยากมีชีวิตอีกแล้ว เราเลิกกับสามีมาหลายปีแล้ว ก่อนเลิกกันเรากับสามีมีหนี้ร่วมกันอยู่ก้อนนึงประมาณ 75,000 บาท (เป็นหนี้นอกระบบ)พอเลิกกันสามีก็ทิ้งหนี้ก้อนนี้ไว้ให้เรารับใช้คนเดียว เขาไม่เคยติดต่อมารับผิดชอบหนี้ก้อนนี้หรือรับผิดชอบลูก 2 คนเลย เราต้องรับภาระใช้หนี้ก้อนนี้คนเดียวและต้องรับภาระเลี้ยงลูก 2 คนนี้คนเดียว ด้วยความที่เงินเดือนเราน้อยทำให้เราจ่ายดอกครบบ้างไม่ครบบ้าง ก็เลยทำให้ยอดหนี้มันเพิ่มขึ้นจาก 75,000 เป็นแสนกว่าบาท แต่เจ้าหนี้เขาก็ไม่ได้ใจร้ายกับเรานะเขาไม่ได้กดดันอะไรเรา เขาก็ค่อนข้างเห็นใจเรา แต่ว่าเราเป็นหนี้เขาเราก็ต้องใช้ แต่คนที่ใจร้ายกับเรากับเป็นคนในครอบครัวเราเอง ทุกครั้งที่เราเครียดหรือมีปัญหาเราไม่สามารถปรึกษาครอบครัวเราได้เลย ทั้งพ่อแม่ ทั้งพี่ เราปรึกษาใครไม่ได้เลย ทุกครั้งที่เราปรึกษาเราจะได้รับแต่คำพูดที่คอยซ้ำเติม ดูถูก ด่าว่า หาว่าเราโง่บ้างใช้แต่ถ้อยคำหยาบคายกับเรา พูดจาบั่นถอนจิตใจเราจนเราจิตตก จนเราไม่อยากมีชีวิตอยู่ แต่ที่เราทนอยู่ก็เพราะลูก ช่วงแรกๆเราก็พอที่จะอดทนทำงานใช้หนี้ส่งลูกเรียนไหวอยู่ อาจจะอดบ้างอิ่มบ้างแต่เรา 3 คนแม่ลูกก็ยังอดทนไหวอยู่ แต่ช่วง 2-3 ปีมานี้เราเริ่มจะทนไม่ไหวเพราะสงสารลูก ที่โรงเรียนทวงค่าเทอมกับลูกสาวคนโตมา ค่าเทอมที่เราค้างไว้ตั้งแต่ ม.2 ทางโรงเรียนให้นำมาจ่าย ถ้าไม่จ่ายพอเรียนจบ ม.3 ก็จะไม่ได้วุฒิ เรื่องนี้ทำให้เราเครียดมาก ไหนจะสุขภาพตัวเองที่ไม่ค่อยดีทำให้เราเครียดมากเป็น 2 เท่า พอเราขอความช่วยเหลือจากครอบครัวขอคำปรึกษาจากครอบครัว เราก็ได้รับแต่คำด่าว่า บอกว่าไม่มีให้หรอก ให้เราไปหาเอาเอง แล้วก็บ่นเราว่าเราต่างๆนาๆ จนเราเครียดจนเราจิตตกความคิดเราติดลบไปหมด มีแต่ความคิดที่ไม่อยากอยู่บนโลกนี้อีกแล้ว เราควรจะทำยังไงดี เราจะเดินไปข้างหน้ายังไงดีในเมื่อทางข้างหน้ามันมืดเหลือเกินและทางที่เดินก็ลำบากมากด้วย (สงสารลูกทุกครั้งที่เห็นลูกร้องไห้) แต่แม่ไม่ไหวแล้วจริงๆ ในหัวมีแต่ความคิดอยากทำร้ายตัวเอง ไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกแล้ว ทำยังไงถึงจะเปลี่ยนความคิดที่ไม่ดีพวกนี้ได้นะ ขอคำปรึกษาหน่อยค่ะ (ครอบครัวเราไม่ได้อบอุ่นเหมือนครอบครัวคนอื่นนะคะ พ่อแม่เราชอบเอาเราไปเปรียบเทียบกับคนอื่น และตอนนี้ก็ชอบเอาลูกของเราไปเปรียบเทียบกับคนอื่น ทำให้ลูกเราไม่ค่อยร่าเริงเป็นเด็กเงียบๆไม่ค่อยพูด และเป็นเด็กเก็บตัวไม่ค่อยออกไปเล่นกับเพื่อนเท่าไร)