ผมเป็น introvert นะครับ การที่จะมีใครสักคนที่เรียกว่าแฟนเข้ามาในชีวิตผมถือว่ามีกำแพงสูงมากเพราะด้วยความที่ผมอยู่คนเดียวก็มีความสุขดีอยู่แล้ว
ชอบอยู่คนเดียวเป็นทุนเดิม ผมเป็นคนที่มักจะใส่ใจความรู้สึกคนใกล้ตัวมากไม่ว่าจะเรื่องเล็กน้อยแค่ไหนมันทำให้ผมเหนื่อยเวลาอยู่กับคนอื่น
แล้วแฟนคือคนที่ผมใส่ใจมากทึ่สุดพอๆกับตัวเองทำอะไรก็นึกถึงเขาแต่ก็มีเยอะเลยที่ผมงี่เง่าอันนี้คิดว่าปกติแต่ความงี่เของผมมันก็เยอะรึป่าวผมก็ไม่แน่ใจผมก็อยากถามคนอ่านเหมือนกัน คือ ผมเป็นคนที่คิดมากสุดๆ จะกลัวเรื่องแฟนนอกใจเราเชื่อใจเค้าแต่ก็กลัวอะไรอยู่นั้นแหละ เหมือนแต่ละวันมันก็จะต่างอฝออกไป ใจคนเรา สิ่งที่เกิดขึ้นอะไรเราควบคุมไม่ได้ผมกลัวไปหมด จนสุขภาพจิตจะเสีย ผมปล่อยวางไม่ได้ ผมจะคอยเช็คออนไลน์แฟนตลอดตอนที่ไม่ได้คุยกันสักพัก 4-5 ชม.ก็เช็คแล้ว แล้วพอมีอะไรสงสัยนิดหน่อยก็จะไปงอแงบางทีก็ไปหาเรื่องเพราะความงี่เง่าแล้วมันเป็นแบบนี้ตลอด ซึ่งผมเข้าใจแฟนมากเพราะแฟนผมเป็นคนไม่คิดมากเลยพอเจอคนคิดมากแบบผมเรื่องยิบย่อยทุกวันๆมันก็สะสมจนเขาสร้างกำแพงความไม่ใส่ใจผมแต่ก่อนคบแรกๆเขาใส่ใจผมมากกว่านี้ แต่ผมผิดเองนี้ไปเหลิงจนสร้างนิสัยเสียใส่แฟนมาตลอดโดยไม่รู้ตัวแต่ตอนนี้รู้ตัวก็แก้อยู่ครับแต่สำหรับผมมันห้ามใจตัวเองยากมากจริงๆ ตรงนี้ผมพยายามแก้มานานแล้วแล้วมันก็ค่อยๆดีขึ้นนะ ดีขึ้นเยอะมาก แต่มันก็ไม่พอสำหรับแฟน แฟนคนนี่เป็นแฟนคนแรกของผม ผมไม่เคนมีประสบการณ์มีความรักมาก่อน ผมอายุ 21 แฟน 27 ผมพยายามรักษาเค้าให้ดีที่สุด แต่พอมาวันนี้ผมเริ่มรู้สึกว่านิสัยที่ใส่ใจมากเกินไปจนทำร้ายแฟนและตัวเองของผมมันคู่ควรที่จะอยู่คนเดียวมากกว่ารึป่าว มันเป็นนิสัยที่เหมือนกับผู้หญิงโดยสิ้นเชิงเลยด้วยซ้ำ แต่กลับกันแฟนผมเป็นคนนิสัยเหมือนผู้ชายสะงั้น ซึ่งมันคงแก้ได้แหละนิสัยนี้แต่มันก็ผ่านมา 2 ปีกว่าแล้วไม่รู้จะอีกนานแค่ไหนถึงจะหายขาดกับนิสัยแย่ๆนี้ ไม่เคยพบจิตแพทย์และอีกสาเหตุนึงคือพอแฟนมีกำแพงความไม่ใส่ใจหรือชินชากับนิสัยผมจนละเลยความรู้สึกผมไปบ้างมันทำให้ผมน้อยใจเอามากๆมันทำให้ผมชอบตัดพ้อว่าเรานึกถึงเขาทุกเรื่อง นึกถึงเขาตลอดจริงๆ แต่สิ่งที่ได้มามันไม่สมดุลกันเลยกับคนนี้
ปล.ผมพิมพ์กระทู้นี้จากความรู้สึกจริงๆ ณ เวลาที่กำลังทะเลาะกับแฟนโดยที่ไม่ได้กลั่นกรองความคิดถ้ามีอะไรที้ฟังแล้วไม่สบายใจหรือไม่ลื่นหูก็ขออภัยด้วยนะครับ ผมอยากระบายด้วยครับ
คนนิสัยแบบผมสมควรอยู่คนเดียวดีกว่ามีแฟนมั้ยครับ
ชอบอยู่คนเดียวเป็นทุนเดิม ผมเป็นคนที่มักจะใส่ใจความรู้สึกคนใกล้ตัวมากไม่ว่าจะเรื่องเล็กน้อยแค่ไหนมันทำให้ผมเหนื่อยเวลาอยู่กับคนอื่น
แล้วแฟนคือคนที่ผมใส่ใจมากทึ่สุดพอๆกับตัวเองทำอะไรก็นึกถึงเขาแต่ก็มีเยอะเลยที่ผมงี่เง่าอันนี้คิดว่าปกติแต่ความงี่เของผมมันก็เยอะรึป่าวผมก็ไม่แน่ใจผมก็อยากถามคนอ่านเหมือนกัน คือ ผมเป็นคนที่คิดมากสุดๆ จะกลัวเรื่องแฟนนอกใจเราเชื่อใจเค้าแต่ก็กลัวอะไรอยู่นั้นแหละ เหมือนแต่ละวันมันก็จะต่างอฝออกไป ใจคนเรา สิ่งที่เกิดขึ้นอะไรเราควบคุมไม่ได้ผมกลัวไปหมด จนสุขภาพจิตจะเสีย ผมปล่อยวางไม่ได้ ผมจะคอยเช็คออนไลน์แฟนตลอดตอนที่ไม่ได้คุยกันสักพัก 4-5 ชม.ก็เช็คแล้ว แล้วพอมีอะไรสงสัยนิดหน่อยก็จะไปงอแงบางทีก็ไปหาเรื่องเพราะความงี่เง่าแล้วมันเป็นแบบนี้ตลอด ซึ่งผมเข้าใจแฟนมากเพราะแฟนผมเป็นคนไม่คิดมากเลยพอเจอคนคิดมากแบบผมเรื่องยิบย่อยทุกวันๆมันก็สะสมจนเขาสร้างกำแพงความไม่ใส่ใจผมแต่ก่อนคบแรกๆเขาใส่ใจผมมากกว่านี้ แต่ผมผิดเองนี้ไปเหลิงจนสร้างนิสัยเสียใส่แฟนมาตลอดโดยไม่รู้ตัวแต่ตอนนี้รู้ตัวก็แก้อยู่ครับแต่สำหรับผมมันห้ามใจตัวเองยากมากจริงๆ ตรงนี้ผมพยายามแก้มานานแล้วแล้วมันก็ค่อยๆดีขึ้นนะ ดีขึ้นเยอะมาก แต่มันก็ไม่พอสำหรับแฟน แฟนคนนี่เป็นแฟนคนแรกของผม ผมไม่เคนมีประสบการณ์มีความรักมาก่อน ผมอายุ 21 แฟน 27 ผมพยายามรักษาเค้าให้ดีที่สุด แต่พอมาวันนี้ผมเริ่มรู้สึกว่านิสัยที่ใส่ใจมากเกินไปจนทำร้ายแฟนและตัวเองของผมมันคู่ควรที่จะอยู่คนเดียวมากกว่ารึป่าว มันเป็นนิสัยที่เหมือนกับผู้หญิงโดยสิ้นเชิงเลยด้วยซ้ำ แต่กลับกันแฟนผมเป็นคนนิสัยเหมือนผู้ชายสะงั้น ซึ่งมันคงแก้ได้แหละนิสัยนี้แต่มันก็ผ่านมา 2 ปีกว่าแล้วไม่รู้จะอีกนานแค่ไหนถึงจะหายขาดกับนิสัยแย่ๆนี้ ไม่เคยพบจิตแพทย์และอีกสาเหตุนึงคือพอแฟนมีกำแพงความไม่ใส่ใจหรือชินชากับนิสัยผมจนละเลยความรู้สึกผมไปบ้างมันทำให้ผมน้อยใจเอามากๆมันทำให้ผมชอบตัดพ้อว่าเรานึกถึงเขาทุกเรื่อง นึกถึงเขาตลอดจริงๆ แต่สิ่งที่ได้มามันไม่สมดุลกันเลยกับคนนี้
ปล.ผมพิมพ์กระทู้นี้จากความรู้สึกจริงๆ ณ เวลาที่กำลังทะเลาะกับแฟนโดยที่ไม่ได้กลั่นกรองความคิดถ้ามีอะไรที้ฟังแล้วไม่สบายใจหรือไม่ลื่นหูก็ขออภัยด้วยนะครับ ผมอยากระบายด้วยครับ