เรากับแฟนคบกันมาจะ4ปีแล้วค่ะ มีลูกด้วยกัน1คน จะ2ขวบ แฟนเป็นคนขยันหาเงิน แล้วแฟนทำงานคนเดียว เราเลี้ยงลูก ทุกอย่างคือเงินแฟนหมดที่เอามาใช้ รายจ่ายในครอบครัว แฟนถือเงิน เราจะได้ค่ากินในแต่ละวัน 2คนกับลูก 200 ตอนนี้เรามาใช้ชีวิตที่กรุงเทพกันอยู่หอพัก ช่วงแรกที่คบกัน แฟนใส่ใจ ตามใจตลอด นอนกอดทุกคืน ก่อนไปทำงานจุ้บเราตลอด เราพูดหวานใส่กัน ช่วงนั้นรู้สึก ดีมากก คิดว่าเราโชคดีมากเลยที่มีเขาเป็นแฟน ช่วงนั้นสนใจเรามากกว่าเกม ช่วงหลังจากลูกคลอด แฟนก็เริ่มเปลี่ยนไปขึ้นทุกวัน เริ่มมีขึ้นเสียงใส่ ทำตัวห่างเรามากขึ้น ไม่ได้สนใจความรู้สึกเราเหมือนแต่ก่อน ติดเกมหนักมาก จนหยุดงานเป็นเดือนๆ แล้วก็ไม่มีรายได้ ก็ต้องยืมไปกู้สินเชื่อบ้าง เราต้องการความช่วยเหลือจากเขาบ้างก็ไม่ค่อยได้เรื่องเล็กๆน้อยๆ เขาไม่เคยเต็มใจจะทำให้เลย เริ่มมีคำว่าใส่กัน ทุกวันนี้คุยกันดีๆไม่ได้เลย แต่ละวันคุยกันไม่กี่ประโยค เลิกงานกลับมาก็มีเรื่องให้ทะเลาะกันตลอด เราเป็นซึมเศร้า เวลาเราดิ่งเราร้องจนตัวสั่นเขานอนข้างๆยังไม่สนใจเราเลยเขาเลือกจะเล่นเกมคุยกับเพื่อนแบบไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งๆที่เราร้องไห้ในใจเจ็บไปหมดแล้ว เราทำร้ายตัวเองหลายรอบ เกือบตายหลายครั้ง ไม่มีคำพูดปลอบใจ จนเรานอนโรงบาล เขาก็พูดแค่ ทำอะไรไม่คิด แล้วดูสิ่งที่ตามมาลูกต้องฝากคนอื่นเลี้ยง เขาต้องหยุดงาน แล้วเสียเงินค่ารักษาอีก เหมือนเรา เป็นตัวภาระ รู้บ้างไหมที่เราเป็นเพราะการระทำของเขา เขาทำเหมือนเราไม่มีความรู้สึก ไม่ห่วงใย มันแย่ขึ้นทุกวัน แต่เราก็ยังรักเขามาก เพราะชอบคิดถึงเขาคนเดิม คนที่รักเราคนที่ดีกับเรามากๆ บางทีก็อยากเลิกกับเขามากเพราะมันรู้สึกแย่ขึ้นทุกวัน เราไม่มีความสุขเลย มีแต่เรื่องปวดหัว มีแต่เรื่องที่ทำให้ดิ่ง แต่เราไม่มีรายได้ต้องเลี้ยงลูกคนเดียว สงสารลูกไม่อยากให้ลูกมีปม เรากลัวว่าเราเลี้ยงลูกไม่รอด เพราะโรคที่เราเป็นอยู่ด้วยเวลาไปทำงานก็เข้ากับใครไม่ได้ เรารู้สึกไม่อยากไปเจอใครไม่อยากทำงาน เราไม่รู้จะเอาไงกับชีวิตดี มับสนไปหมดเลย ทุกวันนี้ได้แต่ทนๆ
เกียจนิสัยแฟนตัวเอง เลิกกับพ่อของลูก