สวัสดีครับ คำถามก็ตามหัวข้อเลย

ซึ่งหลายๆคนคงคิดว่า
แต่อยากจะเล่าประสบการ์ณที่ผมเจอมาด้วยนิดนึง เพื่อให้เห็นว่าทำใมผมถึงตัดสินใจอะไรแบบนี้

ผมมีแฟนและชีวิต sex ก็ค่อนข้าง active
ตอนแรกก็ใช้ถุงยางครับ แต่ผมเป็นคนกลัวทำแฟนท้องมากๆ มีอะไรกันต้องคอยระแวง คอยดุว่ามันขาดรั่วรึเปล่า ถึงขั้นที่ทำให้ชีวิต sex แทบจะแห้งเหือดไปเลย
ต่อมาเลยศึกษาทางเลือกคุมกำเนิดอย่างอื่นสำหรับฝ่ายหญิง ก็ได้ลองหลายวิธี แต่ก็มีปัญหาตามๆมาเหมือนกัน เช่น
ยาคุม แฟนกินแล้วน้ำหนักขึ้นแถมอารมณ์แปรปวนมาก อยู่ดีๆก็ร้องไห้หรือหงุดหงิดง่าย
ต่อมาเลยลองแบบไม่มีฮอร์โมน ก็คือห่วงทองแดง ตัวนี้ก็ทำให้แฟนผมปวดท้องเม็นจนเดินไม่ได้เลย และเลือดออกเยอะมาก ไหลหนักๆถึง 5-6 วันเลย แถมใช้ได้ไม่ถึงสองเดือน ดันหลุดซะงั้น (ตอนนั้นนี่ นอนไม่ได้เลย กลัวแฟนท้อง กลัวเค้าเจ็บ กลัวห่วงมันจะไปเจาะมดลูกเหมือนที่เคยอ่านเจอรึเปล่า แต่โชคดีไม่มีอะไรเกิดขึ้น)

สุดท้ายก็กลับมาใช้ถุงยางอย่างเดียว แล้วสิ่งที่ผมกลัวตอนแรกที่สุดก็เกิดขึ้น ถุงยางรั่ว (ใช้วิธีเทน้ำใส่ถุงยางเพื่อดู)
พอรู้ก็รีบวิ่งไปซื้อยาคุมฉุกเฉินให้แฟนกินทันที ก็คิดว่าจะไม่มีอะไร.... สรุปประจำเดือนมาสายครับ

ตอนแรกผมก็พยายามใจเย็น คิดว่าเค้าคงเครียดแหละ ช่วงนั้นงานหนักมาก
แต่ผ่านไปสองอาทิตย์แล้ว ยังไม่มา ผมเลยไปซื้อชุดตรวจครรภ์มาให้เค้า........ โอมายก้อดดดด 2 ขีดขึ้นทันทีเลยครับ ไม่ต้องนั่งลุ้นอะไรเลย
ผมนี่โลกหยุดทันที คิดแล้วคิดอีก ทำใมต้องเกิดกับเรา ทั้งที่พยายามป้องกันทุกอย่างแล้ว อะไรมันจะโชคร้ายปานนี้

แต่ก่อนหน้านี้ผมก็เตรียมใจไว้บ้างแล้วแหละ ว่ามันอาจจะมีวันนี้ เลยได้มีข้อมูลเรื่องการทำแท้งไว้หมดแล้ว คุยกับแม่แฟนแล้วเค้าก็เห็นด้วย (มีการโทรหาหมอดูก่อนด้วย 555 เค้าบอกยังไม่เห็นมีวิญญานเข้ามา เผลอๆอาจจะไม่ได้ท้องจริงด้วยซ้ำ)
ผมเลยโทรหา 1663 ขอคำแนะนำ

วันต่อมาผมพาแฟนไปคลีนิกที่ 1663 แนะนำ แต่แฟนเข้าไปคนเดียว ผมต้องรอข้างนอก
ผลตรวจ ultrasound ออกมาว่า ยังไม่พบอะไร อาจจะต้องมาอีกอาทิตย์หน้า เพราะอายุครรภ์น่าจะยังน้อยมาก ก็เลยต้องกลับไปก่อน
แต่พอเข้าช่วยบ่ายๆ แฟนผมบอกว่าปวดท้องเม็น และเลือดก็ไหลแบบเม็นเลย ลองหาข้อมูลดู ก็พบว่าอาจจะเป็นการท้องแบบ chemical pregnancy
ซึ่งหมายความว่าตัวไข่ไม่สามารถโตได้ จึงแท้งก่อนที่จะฝังในมดลูกด้วยซ้ำ (มารู้ว่าจริงๆเป็นเรื่องปกติมาก สำหรับใครที่พยายามมีลูก แต่ไม่สำเร็จ เผลอๆบางคนท้องแล้วแท้งโดยไม่รู้ด้วยซ้ำ คิดแค่ว่าประจำเดือนมาสาย)

ผมกับแฟนนี่ร้องให้กอดกันเลย รู้สึกโล่งใจ กลับมาหายใจได้สะดวก (จริงๆยังวางใจไม่ได้ ต้องรอตรวจอีกที แต่ก็ขอมีความหวังหน่อยละกัน)

ต่อมาผมก็มานั่งคิดว่า ทำใมผมต้องพาแฟนมาเจอที่น่ากลัวและทรมานแบบนี้ ทำใมผมต้องโยนความรับผิดชอบในการคุมกำเนิดให้เค้า ต้องกินนู่นฝังนี่เต็มไปหมด ผมอยากจะส่วนรับผิดชอบบ้าง อยากจะทำตามแผนอนาคตครอบครัวที่มีแต่ผมและแฟนได้

ผมก็เลยตัดสินใจจะทำหมัน...
คือผมกับแฟนตัดสินใจอยู่แล้วว่าไม่อยากมีลูก เลี้ยงตัวเองยังลำบากเลย
ถ้าเกิดเปลี่ยนใจทีหลัง ก็จะต้องอยู่ในสถานะการเงินที่ผมสามารถลงทุนเจาะไข่เอาเชื้อผมไปทำหลอดแก้วโดยไม่ต้องกังวลว่าจะต้องเสียเท่าไหร่  และยังสามารถเลี้ยงดูและให้ชีวิตที่ดีที่สุดแก่ลูกได้ อยากเรียนอะไรได้เรียน อยากทำงานแนวไหนก็ทำได้ โดยไม่ต้องหวังให้เค้ามาดูแลผมตอนแก่

สำหรับผม ถ้าให้เค้าแบบนี้ไม่ได้ ก็ไม่มีคือดีที่สุด

ลองหาดูคำแนะนำหลายที่ ก็มีแต่บอกว่า ต้องมีลูกอย่างน้อย1คน ต้องเอาสูติบัตรให้หมอ ต้องอายุ40+ ต้องพาแฟนไปนั่งคุยด้วย.... ผมแค่อยากวางแผนและควบคุมชีวิตตัวเองได้อ่ะครับ มันไม่มีทางเลือกจริงๆเหรอครับ