รัฐบาลต้องเอาภาระออกไปให้มากที่สุดค่ะ เพื่อความคล่องตัวในการบริหารประเทศ สิ่งที่จะอยู่ในมือรัฐบาลควรเป็นสาธารณูปโภคพื้นฐาน ไฟฟ้า ประปา จะให้ไปอยู่ในมือเอกชนไม่ได้ ประชาชนจะเดือดร้อนเพราะเป็นสิ่งจำเป็น
อย่างบีทีเอสที่เป็นขนส่งสาธารณะ แต่แก้ปัญหาการจราจรไม่ได้เพราะอยู่ในมือเอกชนที่หวังแค่กำไร

ส่วนสินค้าอื่นๆ ปล่อยให้แข่งขันกันเอง มีการควบคุมบ้างเพื่อไม่ให้กระทบมากนัก แต่ถ้าผู้ค้ารวมตัวกันต่อรองรัฐบาล เอาประชาชนเป็นตัวประกันแบบนี้ ส่วนตัวเราไม่เดือดร้อน ถ้าขายต่างประเทศแล้วได้กำไรมากกว่าก็ให้เขาขายไปค่ะ จะได้หาเงินเข้าประเทศอีกทาง มันก็เหมือนข้าวค่ะ ข้าวเกรดดีราคาสูง คนในประเทศซื้อไม่ไหว เขาก็เลือกไปขายต่างประเทศที่รับราคาที่กำหนดได้ มาม่าเป็นอาหารคนจนก็จริง แต่ใช่ว่าจะหาอย่างอื่นมาทดแทนไม่ได้ ส่วนตัวเราซื้อเส้นก๋วยเตี๋ยวติดบ้านตลอด วันไหนอยากกินเส้นก็ซื้อกระดูกหมู 3-4 ชิ้นมาต้มเป็นน้ำซุป ใส่ถั่วงอก ผงปรุงรสนิดหน่อยก็จบค่ะ แถมได้ช่วยชาวนาเพราะเส้นก๋วยเตี๋ยวทำมาจากแป้งข้าวเจ้า
แต่เรื่องข้าวก็น่าคิดค่ะ จากต้นน้ำยันปลายน้ำ ชาวนาคือคนที่ได้รับประโยชน์น้อยที่สุดทั้งๆที่เป็นผู้ผลิต ลงทุนเองและมีสินค้าในมือ แต่กลับกำหนดอะไรไม่ได้เลย
วิกฤตหนนี้ เราก็ช่วยชาวนาได้ด้วยการหันมากินก๋วยเตี๋ยวแทน ห่อละ 16 บาท กินได้หลายมื้อ