เราไม่แน่ใจว่าเป็นคนมีปมเกี่ยวกับเพื่อนรึเปล่าถึงทำให้เราคิดแบบนี้ ?
สมัยตอนเราเด็กๆ เราไม่มีเพื่อนที่อยู่ในหมู่บ้านเลย เวลาเราไปเล่นกับเค้า มันทำให้เรารู้สึกอึกอันตลอด (เราไม่รู้ว่าทำอะไรให้เค้า) บางวันเวลาเข้าจะไปเล่นที่อีกหมู่บ้าน เราขอไปด้วย เค้าก็จะไม่ได้ให้เราไปเล่นด้วย เป็นแบบนี้หลายวัน จนในที่สุด เราก็เริ่มเก็บตัวอยู่แต่ในบ้าน ไม่ออกไปไหน ดูแค่โทรทัศน์ อ่านนิยาย การ์ตูน เริ่มเล่นคนเดียวแบบเพื่อนในจิตนาการ  เราเป็นอยู่ยังงั้นจนเข้ามัธยมต้น เราเริ่มมีเพื่อนแต่ไม่ได้สนิทขนาดนั้น มีบางที่เล่นคนเดียวเวลาอยู่บ้าน ติดบ้าน จนเรากลายเป็นคนไม่แสดงอารมณ์ตรงๆ  จนเราย้ายโรงเรียน ร.รเป็นร.รประจำ เราย้ายตอนม.3 ช่วงแรกๆเราก็มีเพื่อนแต่ก็ไม่ได้สนิทกัน  จนทำให้เปลี่ยนเพื่อนใหม่ตอนม.3เทอม2 เราได้ทำความรู้จักกับแนน(นามสมมุต) เราได้รู้ว่าแนนนั้นเป็นติ่งเกาหลี เราจึงพยายามเป็นเพื่อนกับแนน  จนในที่สุดเราสองคนก็เป็นเพื่อนสนิทกัน ที่รักกันมากกกกก จนกระทั่งวันที่เราเริ่มคิดไปเองเพราะความหวงเพื่อน แนนได้สนิทกับรุ่นน้องคนหนึ่ง เพราะว่าแนนได้เปลี่ยนจากติ่งเกาหลี มาเป็นติ่งซีรี่ย์วาย ซึ่งเราไม่ได้เปลี่ยนด้วยจึงทำให้เราเริ่มกำแพงบางๆมากกันไว้ ทุกๆวันแนนจะมีความสุขมากเวลาพูดถึงซีรี่ย์กับรุ่นน้อง จนเราไม่สามารถเข้าไปแทรกได้ จนเราคิดว่าแนนคงเบื่อเราแล้ว หรือ เราไม่สำคัญกับแนนใช่ป่าว เราเริ่มน้อยใจแนน เราอยากให้แนนมางอนเราบ้าง แต่แนนเป็นงอนคนไม่เป็น ก็ทำให้เรามีกำแพงเพิ่มขึ้นมาอีก เราเป็นแบบนี้บ่อยนะ  จนเราขึ้นมหาลัย เราสองคนได้ไปมหาลัยคนละที่  ซึ่งนั้นเป็นโอกาสที่เราจะหาเพื่อนใหม่ในรั้วมหาลัย ซึ่งช่วงนั้นระบาดโควิคหนักมากก จนเราได้เรียนออนไลน์กัน การได้ทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่ก็มีน้อยลง  แต่มีครั้งหนึ่งได้รู้จักเพื่อน 2 คน ชื่อ นิด ฟ้า(นามสมสุต) ช่วงแรกๆเราจะชอบคุยกับนิดมากกว่าฟ้า เพราะฟ้าชอบติดธุระบ่อย ในช่วงออนไลน์    จนปี1เทอม2 เราก็มาเรียนแบบออนไซร์ ได้เดือนกว่า เราก็ได้สนิทกับฟ้า เวลาไปมาไหนเราก็ไปกัน2คน ไม่มีปัญหาอะไรเลย จนมาปี2 เทอมแรก หรือปัจจุบัน  เรา2คนก็ยังสนิทกันจนเริ่มมีเพื่อนเพิ่มเรื่อยๆจนเป็นใหญ่ 7 คน  จนกระทั่ง เราก็มาคิดเองอีกแล้ว ฟ้าไม่อยากคุยหรอ หรือเบื่อเรา เราคิดจนตีตัวออกจากกลุ่มเพื่อน เพื่อนในกลุ่มเห็นเราไม่ปกติ จึงพยายามมาคุย เราก็แต่ปิดกั้น แล้วพูด ไม่เป็นไร เดี๋ยวก็หาย เราคิดแบบนั้นจนทำร้ายตัวเอง จนฟ้าก็เข้าคุยแบบส่วนตัว เราสองคนก็ปรับความเข้าใจกัน  จนผ่าน2-3เดือน วันนี้เราก็มีอากาศคิดไปเองแล้ว  ก็คิดอยู่แบบเดิม  คิดแบบนั้นจนไม่มีอารมณ์เรียน เราจึงกลับมาหอแบบไม่ได้บอกเพื่อน หาอะไรดูคลายเครียค แต่ในหัวมันคิดตลอด จนเราได้นั่งพ็อดคาสท์ ว่าทำไมเราถึงมีอากาศแบบนี้ แล้วเราก็กลับมาคิด มันใช้วะ  แต่เราก็คิดอยู่บ้าง เพราะในใจยังคิดว่าหยุดคิดเอง แบบนั้นหลายรอบ  เราควรทำไงดี หรือต้องไปพบจิตแพทย์ดี ถึงจะหยุดคิดเองแบบนี้ให้หายไปเลย เราจะได้ไม่ต้องกำแพงมากันเรากับฟ้า