ตอน ม.6 ผมได้เรียนวิชาพละกีฬารักบี้ ตอนแรกก็ดีใจที่จะได้แทคจะได้ทุ่มเพื่อน (ตอนนั้นบ้ามวยปล้ำ) ในช่วงแรกคุณครูสอนกติกาแล้วก็ฝึกเบสิกต่างๆให้พอเล่นเป็น จากนั้นก็ให้แบ่งทีมเล่น ได้เป็นรักบี้ 15 คน 

     พอเริ่มเล่นในใจผมก็คิดแค่ว่าจะต้องไล่ขยี้เพื่อนที่ครองบอลให้หนำใจที่สุด                   สุดท้ายก็ได้แค่คิด ความเป็นจริงวิ่งไล่บอลจนหอบรับประทานตั้งแต่นาทีแรกทั้งคนถือบอล ทั้งคนไล่บอล เพื่อนผมหลายคนที่เตะฟุตบอลเป็นประจำก็ยังสู้ไม่ไหว หมดแรงกันหมด

    คุณครูให้เวลาแข่ง 15 นาที แต่เล่นไม่ถึง 5 นาทีก็แทบคลานแล้ว ไปๆมาๆก็เน้นแค่เตะบอลไปข้างหน้าแล้ววิ่งเยาะๆไปรับบอล ตอนแทคก็แค่สวมกอดเบาๆ พอหมดเวลาก็พากันทิ้งตัวทั้งห้อง หมดสภาพ

     ผมเองก็ไม่เคยคิดว่ารักบี้จะเป็นกีฬาที่ทำให้เหนื่อยมากขนาดนี้ ช่วงหลังๆ ที่คุณครูให้แข่งกันอีกก็เริ่มจับทางได้ มีผ่อนมีเร่ง ไม่ได้ตะบี้ตะบันเล่นเหมือนตอนครั้งแรก เหนื่อยน้อยลงหน่อย

    ถามว่าสนุกไหมตอบเลยว่าเป็นกีฬาที่สนุกและเร้าใจมาก