เราหมดไฟมากกับการดำเนินชีวิตต่อ ไม่รู้ว่าสิ่งที่ทำอยู่เพื่อใครเพื่ออะไร ไม่มีมีเรี่ยวเเรงจะทำอะไร เบื่อไปหมดมันเลือนลางไปหมด จะว่าเหนื่อยก็ใช่ เเต่พักไปก็ไม่รู้สึกดีขึ้นเลย รู้สึกหน่วงๆ หว้าเว่ เหม่อลอยบ่อยครั้งจนคนรอบข้างทัก  พอเริ่มมีไฟกลับมีได้เเค่เเปปเดียวก็ดับลง หลงลืมง่ายมากนิดๆหน่อยๆก็ลืม ไม่มีกำลังใจ ไม่มีเเรงใจที่จะทำอะไรต่อ จากเด็กเรียนเก่งกล้าเเสดงออก กลายเป็นเด็กที่การเรียนขึ้นๆลงๆไม่สุงสิงกับใครไม่กล้าเเสดงออก ความคิดตีกันบ่อย มันเป็นหงอยๆซึมๆ มองไปทางไหนก็มืดไปหมด ไม่อยากทำอะไรเลย... เห็นอะไรบางอย่างน้อยใจง่ายเก็บไปคิดบ่อยจนตัวเองเป็นเเบบนี้ไปเเล้วค่ะ เราเป็นอะไรไปไม่มีใครดึงสติเราได้เลย บางทีรู้ตัวว่าเหม่อเเต่ก็ไม่ดึงสติตัวเองกลับมาค่ะ สติลอยไปเเล้ว เราเป็นอะไรไปนะ...