ไม่เคยนึกว่าจะต้องตั้งกระทู้แนวนี้ แต่เกิดคำถามที่ต้องการแนวความคิดให้กับสิ่งที่ทำอยู่ทุกวันนี้...

จขกท.เก็บสุนัขมาเลี้ยงหนึ่งตัวเลี้ยงมาตั้งแต่ตัวเล็กๆเพิ่งหย่านม เมื่อโตขึ้นตลอดเวลาส่วนใหญ่มีแต่ความลำบากใจ ความหนักใจในพฤติกรรม จากที่เคยปล่อยให้อิสระก็ต้องมาผูกเชือกล่ามเพราะความดุ ความหวงถิ่นวิ่งไล่รถมอเตอร์ไซค์จนสร้างความหนักใจให้ตลอด  จะปล่อยให้มีอิสระบ้างในช่วงเวลาค่ำ  กิจวัตรทุกวันต้องซื้อหาอาหารให้ตามปกติแต่ก็ด้วยความเต็มใจ

    จนผ่านไปสิบสองปีสุนัขเริ่มแก่ ตาบอดใช้ชีวิตลำบากจึงต้องทำคอกให้ขนาดกว้างใหญ่พอควร แต่ปัญหาก็เกิดตรงสุนัขเดินไปเดินมาในคอก ซ้ำยังไม่ค่อยกินอาหาร กินอาหารเองไม่ได้ วางให้ก็จะไม่กินเลยต้องตักใส่ช้อนป้อนให้ทีละคำก็ยังฝืนไม่ยอมกิน ทำเช่นนี้ทุกวันรู้สึกเหนื่อยหน่าย  กับพ่อกับแม่ยังไม่มีโอกาสได้ป้อนข้าวท่านก็ชิงจากไปเสียก่อน  ทุกวันนี้ตัวจขกท.เองกลับต้องมานั่งป้อนอาหารสุนัขพิการตาบอด จนเกิดคำถามว่าเป็นบุญหรือเป็นกรรมกับตัวเรากันแน่...

ขอแท็กห้องศาสนา...สำหรับขอแนวความคิดสั้นๆนะครับ

ขอแท็กห้องจตุจักร...เผื่อได้แนวคิดเรื่องการดูแลสัตว์

ขอแท็กห้องศาลาประชาคม..เพราะเริ่มเป็นปัญหาชีวิตแล้ว