วัฒนธรรมเชื่อมกันหมดในพื้นที่นี้แหละครับ สมัยก่อนไม่ได้มีเส้นเขตแดนก็เป็นแค่ท้องทุ่ง ท้องนา ต่อๆกันไปโดยมีชุมชนเล็กบ้างใหญ่บ้างกระจัดกระจาย ทางเท้าทางเกวียนเชื่อมหากัน ใครมีธุระมีแรงจะขี่ม้า เดินเท้าไปไหนก็ตามอัธยาศัย เวลาข้ามไปข้ามมาไม่ต้องใช้พาสพอร์ตไม่ต้องขอวีซ่า  ยิ่งนึกภาพในสมัยอยุธยา ที่การปกครองแยกเป็นเมืองๆ อยุธยา เชียงใหม่ นครศรีธรรมราช เวียงจัน หลวงพระบาง ละแวก ฯลฯ จะยิ่งละลายภาพเขตแดนของประเทศได้ง่าย วัฒนธรรมแต่ละเมืองมีเอกลักษณ์ แต่ก็มีการแลกเปลี่ยนกัน กลืนกันไปมาเป็นพลวัต

เพิ่งอ่านบันทึกของสมเด็จฯกรมพระยาดำรงราชานุภาพเมื่อคืน พูดถึงเมือง อุดงฤาชัย ในแขมรซึ่งเดิมชื่อเมืองอุดงเฉยๆ มาต่อสร้อย ฤาชัย เข้าไปก็เมื่อ ร.2 นี่เอง และ ชัยชนะที่ทำให้เพิ่มสร้อยชื่อเมืองไม่เกี่ยวกับเขมรด้วยซ้ำ เพราะเป็นชัยชนะของ เจ้าพระยาบดินทร์เดชา (สิงห์ สิงหเสนี) เมื่อครั้งไปรบกับญวน ยิ่งทำให้รู้สึกถึงความเป็นพื้นที่เดียวกันของเราและเขมรที่เพิ่งผ่านไปไม่นานนี้เอง