สุดยอดความคิดเห็น
ความคิดเห็นที่ 6
ล็อกห้อง ล็อคตู้เสื้อผ้ามันยากเหรอคะ
บ้านเราการที่คนในบ้านซื้อของมา แล้วมีคนหยิบไปกิน...ก็ไม่มีใครบ่นนะคะ แต่พี่สาวเราชอบพูดว่า
"ตอนซื้อมาก็เสี่ยงดวงเหมือนกันจะมีใครหยิบกินไหม ถ้าชอบเดี๋ยวจะซื้อมาติดตู้เย็นให้อีก พี่กินไม่เป็นหรอกแต่เคยเห็นป้าซื้อมากินเลยซื้อมาเผื่อ"
เราขโมยกินนมจืดหลานทุกวันเลยค่ะ แล้วก็จะซื้อมาคืน พี่ชายเราเวลาเห็นเราซื้อนมมาก็จะถามว่า ซื้อมาทำไม ในบ้านมีเยอะเเยะ พอเราบอกซื้อมาคืน...เค้าก็พูดว่า ซื้อปลีกมันแพง ไม่ต้องซื้อมาคืนหรอก พี่ซื้อยกลังมันถูก จะกินก็กินไป
เราเห็นพี่ชายซื้อฝรั่งมากินบ่อย เราไม่ชอบหรอก แต่พอเห็นหมดก็ซื้อมาวางไว้ พี่เราก็กินค่ะ
มีครั้งนึงเราอยากกินแกงส้มมากแต่ทำไม่เป็น เราเลยไปซื้อวัสดุสำหรับทำมา แล้วให้พี่ชายเอาไปให้ป้าทำให้ พี่ชายเราก็บอกว่า ถ้าอยากกินแค่บอก ไม่ต้องไแซื้อของมาให้เค้าทำให้ ยังไงบ้านนู้นเค้าไปตลาดใหญ่ ซื้อรอบเดียวเยอะกินไม่ทันอยู่แล้ว อยากกินอะไรแค่โทรไปบอกเค้า เค้าก็ทำให้ ผลไม้ถ้าอยากกินก็บอกเค้า เค้ามีเรือผ่านหน้าบ้าน จะลำบากไปเดินตลาดเองทำไม
ปล. บ้านเราสอนให้รู้จักแบ่งปันกัน ไม่หวงของกินค่ะ ถ้าเราเห็นว่าแม่หยิบไปกิน เราคงซื้อมาให้แม่แยกไปเลย ไม่ก็ซื้อมาเพิ่ม เพื่อเค้าหยิบกินเราจะได้ยังมีกินอยู่
เราน่ะตอนเด็กเคยโดนป้าคนโตตบหน้าแค่เพราะขอกินแอปเปิ้ลในตู้เย็น ยังไม่ได้หยิบเลย ป้าบอกว่าจะเก็บไว้ให้พี่ชายเรา พ่อเราเคยส่งเราไปอยู่กับพี่ชายคนโต พี่ชายคนโตก็ชอบพูดว่าของๆพี่ไม่ใช่ของมุง อย่าเผือก หัดรู้ซะบ้าง ห้ามแตะห้ามยุ่ง พ่อยกให้พี่แล้ว
หลังจากนั้นพอเรากลับมาบ้านใหญ่ ทุกครั้งเราจะขอทุกอย่างจากคนอื่นในบ้าน จนคนที่บ้านเราหลายคนพูดกับเราว่า ทำไมต้องขอ ของในบ้านก็เป็นของ จะหยิบจะกินอะไรก็กินไปสิ จะมานอนบ้านพี่ชายทำไมต้องขอ บ้านพี่ก็บ้าน อยากมาก็มาไม่มีใครว่านะ แค่บอกก่อนจะได้เตรียมจัดที่นอนให้
เราว่าลองเปลี่ยนความคิดดูไหมคะ
บ้านเราการที่คนในบ้านซื้อของมา แล้วมีคนหยิบไปกิน...ก็ไม่มีใครบ่นนะคะ แต่พี่สาวเราชอบพูดว่า
"ตอนซื้อมาก็เสี่ยงดวงเหมือนกันจะมีใครหยิบกินไหม ถ้าชอบเดี๋ยวจะซื้อมาติดตู้เย็นให้อีก พี่กินไม่เป็นหรอกแต่เคยเห็นป้าซื้อมากินเลยซื้อมาเผื่อ"
เราขโมยกินนมจืดหลานทุกวันเลยค่ะ แล้วก็จะซื้อมาคืน พี่ชายเราเวลาเห็นเราซื้อนมมาก็จะถามว่า ซื้อมาทำไม ในบ้านมีเยอะเเยะ พอเราบอกซื้อมาคืน...เค้าก็พูดว่า ซื้อปลีกมันแพง ไม่ต้องซื้อมาคืนหรอก พี่ซื้อยกลังมันถูก จะกินก็กินไป
เราเห็นพี่ชายซื้อฝรั่งมากินบ่อย เราไม่ชอบหรอก แต่พอเห็นหมดก็ซื้อมาวางไว้ พี่เราก็กินค่ะ
มีครั้งนึงเราอยากกินแกงส้มมากแต่ทำไม่เป็น เราเลยไปซื้อวัสดุสำหรับทำมา แล้วให้พี่ชายเอาไปให้ป้าทำให้ พี่ชายเราก็บอกว่า ถ้าอยากกินแค่บอก ไม่ต้องไแซื้อของมาให้เค้าทำให้ ยังไงบ้านนู้นเค้าไปตลาดใหญ่ ซื้อรอบเดียวเยอะกินไม่ทันอยู่แล้ว อยากกินอะไรแค่โทรไปบอกเค้า เค้าก็ทำให้ ผลไม้ถ้าอยากกินก็บอกเค้า เค้ามีเรือผ่านหน้าบ้าน จะลำบากไปเดินตลาดเองทำไม
ปล. บ้านเราสอนให้รู้จักแบ่งปันกัน ไม่หวงของกินค่ะ ถ้าเราเห็นว่าแม่หยิบไปกิน เราคงซื้อมาให้แม่แยกไปเลย ไม่ก็ซื้อมาเพิ่ม เพื่อเค้าหยิบกินเราจะได้ยังมีกินอยู่
เราน่ะตอนเด็กเคยโดนป้าคนโตตบหน้าแค่เพราะขอกินแอปเปิ้ลในตู้เย็น ยังไม่ได้หยิบเลย ป้าบอกว่าจะเก็บไว้ให้พี่ชายเรา พ่อเราเคยส่งเราไปอยู่กับพี่ชายคนโต พี่ชายคนโตก็ชอบพูดว่าของๆพี่ไม่ใช่ของมุง อย่าเผือก หัดรู้ซะบ้าง ห้ามแตะห้ามยุ่ง พ่อยกให้พี่แล้ว
หลังจากนั้นพอเรากลับมาบ้านใหญ่ ทุกครั้งเราจะขอทุกอย่างจากคนอื่นในบ้าน จนคนที่บ้านเราหลายคนพูดกับเราว่า ทำไมต้องขอ ของในบ้านก็เป็นของ จะหยิบจะกินอะไรก็กินไปสิ จะมานอนบ้านพี่ชายทำไมต้องขอ บ้านพี่ก็บ้าน อยากมาก็มาไม่มีใครว่านะ แค่บอกก่อนจะได้เตรียมจัดที่นอนให้
เราว่าลองเปลี่ยนความคิดดูไหมคะ
สมาชิกหมายเลข 5628004 ถูกใจ, nichyhan ถูกใจ, หมูตกมัน ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 6342618 ถูกใจ, ตะเกียงน่ารัก ถูกใจ, ครูอังกฤษขอเล่า ถูกใจ
แสดงความคิดเห็น
คิดยังไง กับการที่คนในบ้านมาหยิบใช้ ทานของของเราโดยพลการ
แม่เราชอบมารื้อตู้เสื้อผ้า แอบมาหยิบของในห้อง และของส่วนตัวต่างๆเราไปใช้โดยไม่บอกไม่ขอ
หรือแบบเราซื้อพวกโกโก้ โปรตีน หรือผงผักที่เราเอาไว้ชงทาน เราก็วางไว้ตรงมุมของเรา เเม่ก็มาเอาไปกิน
ของกินที่เราซื้อมากินส่วนตัว เเม่ก็ชอบมาเอาไปกิน
พอเราถามว่าทำไมทำเเบบนี้ เเม่ก็จะขึ้นเสียงเเบบจะทำไม ชั้นเลี้ยงแกมา ทำไมชั้นจะใช้/กินของแกไม่ได้
บางทีก็แบบถามประชดขึ้นเสียงว่า เท่าไรว่ามาเลยเดี๋ยวชั้นจ่าย อะไรแบบนี้
มันปกติหรอคะ ที่แบบคนในครอบครัวมากินมาใช้ของส่วนตัวของเราที่เราไว้ใช้ส่วนตัว ไม่ได้วางไว้ในพื้นที่ส่วนกลาง
ตอนเราเด็กๆ เราจะเก็บออมเงินใส่กระปุกออมสิน หรือซ่อนไว้ตามตู้หนังสือ แม่ก็ขโมยเอาไปใช้หมดเลยค่ะ พอถามเเม่ก็บอกชั้นเป็นเเม่แกนะ! มันเศร้าเหมือนเราต้องตายไปเท่านั้นถึงจะพ้นคำพวกนี้
ตอนเราไปอยู่หอเเม่ไปเยี่ยมทีก็หยิบฉวยของเราตอนเราไม่อยู่ หรือเเบบไปเข้าห้องน้ำ หรือไปซื้อข้าวให้ทาน ที่รู้เพราะมาเจอของพวกนั้นที่บ้าน แม่ก็จะด่าเรากลับมาคำเดิมเวลาเราถาม
บางทีเเบบมีคนมมาบ้าน เเม่เอาของเราให้คนอื่น ตั้งเเต่เล็กๆ จนเราโตก็ยังไม่หาย เเบบทำเหมือนเป็นของตัวเองเลยหล่ะ
มันเสียความรู้สึก เราเสียใจที่เเม่ทำเเบบนี้
เรามันคนบาปหรอคะ
ปล. อาหารเสริม วิตามิน ชากาแฟ กับข้าว เราก็ซื้อไว้ส่วนกลางอยู่เเล้วนะ พ่อเเม่อยากกินอยากลองอะไรไม่เกินกำลังเราก็หามาให้ เสื้อผ้าที่เเม่ใส่70% เราก็ซื้อให้ วัตถุมงคลเราก็หาเช่ามาให้นะ
ปล. เราตกงาน ของที่เรามีใช้ส่วนตัวอยู่เราก็ไม่มีปัญญาหาซื้อมาเพิ่มเเล้วอะ ไม่มีงาน เราก็อยากจะเก็บขะเม็กแขม่ไว้กินนานๆเท่าที่นานได้
ปล.สุดท้าย เราเป็นซึมเศร้า เเต่เเม่เราว่าเราบ้าไปเอง ทั้งที่เรารักษาตัวมาสองปีที่รพ.รัฐแห่งหนึ่ง เเล้วคำพูดเเม่เราก็บั่นทอนเราทุกวัน มันเเย่ เเละมืดมน นี่เเค่เศษเสี้ยวที่เราเจอจากที่บ้าน
เราต้องรู้สึกยังไง ต้องมีทัศนคติยังไงคะ ต้องมีแนวคิดแบบไหน ต้องอยู่ยังไง เเล้วเราผิดจริงๆใช่เปล่าคะ
เเนะนำเราทีค่ะ
ที่มาโพสถาม เพราะสภาพจิตใจเราไม่ได้ปกติสดใส เราเลยไม่รู้ว่าคนปกติจริงๆ คนอื่นๆ เค้าคิดและรู้สึก แก้ปัญหายังไงค่ะ
รบกวนชี้แนะด้วยนะคะ