เริ่มจากตอนนี้ฉันอายุ 18 ปีค่ะ สิ่งที่ฉันเจอฉันไม่รู้ว่ามันหนักหรือป่าวนะคะ เเต่ตั้งเเต่ฉันเกิดมา เเรกๆอะไรมันก็ดีบ้างเเย่บ้างครอบครัวของฉันก็ไม่ได้ร่ำรวยอะไร พอมาจนถึงป.4พ่อของฉันเสีย ต่อมาปู่ก็เสีย ครอบครัวของฉันเหลืออยู่เเค่ เเม่ ย่า อา เเละ เเฟนอา ฉันกล้าพูดได้เต็มปทกเลยว่าฉันไม่ใช่คนที่ดีอะไร พอจบประถมขึ้นมาม.ต้น ฉันมักจะโดนด่าอยู่บ่อยครั้ง
ฉันพยายามตั้งใจเรียนเเต่เค้าก็ไม่เคยชมเลย ขอให้เค้าสอนการบ้าน เค้าก็บอกให้ทำเอง ตอนนั้นเรายังเด็กก็เเค่น้อยใจอะเเหละค่ะ หลังจากนั้น เเม่ก็มีปัญหากับย่าเค้าเลยเเยกออกไปอยู่เเต่เรายังอยู่กับย่านะคะ เราโดนอาใช้ให้ทำทุกอย่างในบ้าน เพราะเราเป็นลูกผญ.เค้าบอกมันเป็นหน้าที่ เราโดนย่าตี เวลาทำอะไรไม่ถูกใจกว่าเราจะจบม.3มาได้ก็ร้องไห้หนักพอสมควร
พอจะขึ้นม.ปลายเราได้โควต้าดนตรีวันนั้นเราจะไปส่งใบโควต้าเเต่เราก็ไปส่งไม่ได้เพราะว่าย่าไม่ให้ไปเราทะเราะกับเขาเราเสียใจมากที่เค้าไม่ให้เราไปส่งใบทำให้เราไปส่งรอบโควต้าไม่ทัน
เราเก็บตัวอยู่ในมุมมืดของห้องทั้งวันเลยเเต่สุดท้ายเราก็สอบรอบคัดเลือกผ่านได้เรียนวิทคณิต เราใช้เงินที่เราหามาได้จากการทำงานตั้งเเต่ม.1เราจ่ายค่าเทอมเองมาตลอด เงินไปรร.เราก็ไม่กล้าขอเขาเพราะว่าเวลาขอเค้าก็ไม่ค่อยจะให้ ขอไปไหนก็ไม่ให้ไปในหลายๆครั้งเราหนีไปเที่ยวกับเพื่อนเเล้วบอกเค้าว่าไปทำงาน
เราก็ไม่อยากทำเเบบนี้เลย เเต่ถ้าไม่ทำเราก็ไม่ได้ไป เราอยากไปไหนมาไหนเเบบคนอื่นบ้าง เห็นเค้าไปก็อยากไป เห็นเค้ามีก็อยากมี มีอยู่วันหนึ่ง เราอยู่ม.6นี่เเหละเรากลับบ้านมาจากรร.เราก็ทำงานบ้านเรียบร้อยเเล้วนะคะ ทีนี้เเฟนอาเค้าทำกับข้าวเสร็จกินเสร็จจานเต็มซิ้งล้างจานเลยค่ะอาเราเดินเข้ามาเห็นด่าเรายกใหญ่เลย พอเราไม่พูดเงียบก็หาว่าไม่พูด เงียบทำไม เราเสียใจมากค่ะที่เค้าด่าเราเค้าด่าเเรงมาก "ลูกทรพี" เราเเบบเสียใจอะ เราอยู่เหมือนขี้ข้า เราไม่เคยได้รับความรักจากเค้าเลย เค้ามีลูกเค้าสนใจลูกทุกคนสนใจห้องเราหมดยกเว้นเรา อยากได้อะไรไมเคยได้เลยสักครั้ง จนเราถึงชนขโมยตั้งเค้าอะค่ะ อันนี้ยอมรับเราผิดเราผิดมากๆ เค้าตบตีเราเรายอมรับเพราะเราผิดเค้าจะด่าเรายังไงก็ได้ทำไมต้องด่าเเม่เราอะเเม่เราทำผิดอะไร ทุกวันนี้เรายังจำไม่เคยลืมว่าเราทำอะไรไว้ เเต่เราต้องการความรักจากพวกเขาบ้างให้เราไม่ได้เลยหรอ เวลาเราขอตังเค้าไปรร.เขาก็เเทบจะไม่ให้เราด้วยซ้ำบางทีก็ต้องยืมเพื่อนเอา เราเหนื่อยมากนะกว่าจะเรียนบจบก็อีกนาน ต้องอยู่ให้เขาด่า ไม่มีวันไหนเลยที่ไม่โดนด่า เราโดนทุกวัน
เวลาเสียใจเราจะร้องไห้เงียบๆคนเดียวไม่มีเสียงเลยค่ะน้ำตามันไหลพากเราชอบเข้าไปร้องไห้ในห้องน้ำเเล้วก็เเช่ตัวให้เปียก เราอยู่เป็นชมเรายังอยู่ได้อะ ปรึกษาอะไรคนที่บ้านไม่ได้เลยพอถามก็โดนด่า เราไม่รู้ว่าควรจะทำไงดีเเล้วค่ะ ต่อให้เราไมผิดเค้าก็ด่าได้เเละเคยเควี้ยงของใส่ด้วย
ทำไมฉันทำอะไรก็ไม่เคยดีสักอย่างเลยคะ
ฉันพยายามตั้งใจเรียนเเต่เค้าก็ไม่เคยชมเลย ขอให้เค้าสอนการบ้าน เค้าก็บอกให้ทำเอง ตอนนั้นเรายังเด็กก็เเค่น้อยใจอะเเหละค่ะ หลังจากนั้น เเม่ก็มีปัญหากับย่าเค้าเลยเเยกออกไปอยู่เเต่เรายังอยู่กับย่านะคะ เราโดนอาใช้ให้ทำทุกอย่างในบ้าน เพราะเราเป็นลูกผญ.เค้าบอกมันเป็นหน้าที่ เราโดนย่าตี เวลาทำอะไรไม่ถูกใจกว่าเราจะจบม.3มาได้ก็ร้องไห้หนักพอสมควร
พอจะขึ้นม.ปลายเราได้โควต้าดนตรีวันนั้นเราจะไปส่งใบโควต้าเเต่เราก็ไปส่งไม่ได้เพราะว่าย่าไม่ให้ไปเราทะเราะกับเขาเราเสียใจมากที่เค้าไม่ให้เราไปส่งใบทำให้เราไปส่งรอบโควต้าไม่ทัน
เราเก็บตัวอยู่ในมุมมืดของห้องทั้งวันเลยเเต่สุดท้ายเราก็สอบรอบคัดเลือกผ่านได้เรียนวิทคณิต เราใช้เงินที่เราหามาได้จากการทำงานตั้งเเต่ม.1เราจ่ายค่าเทอมเองมาตลอด เงินไปรร.เราก็ไม่กล้าขอเขาเพราะว่าเวลาขอเค้าก็ไม่ค่อยจะให้ ขอไปไหนก็ไม่ให้ไปในหลายๆครั้งเราหนีไปเที่ยวกับเพื่อนเเล้วบอกเค้าว่าไปทำงาน
เราก็ไม่อยากทำเเบบนี้เลย เเต่ถ้าไม่ทำเราก็ไม่ได้ไป เราอยากไปไหนมาไหนเเบบคนอื่นบ้าง เห็นเค้าไปก็อยากไป เห็นเค้ามีก็อยากมี มีอยู่วันหนึ่ง เราอยู่ม.6นี่เเหละเรากลับบ้านมาจากรร.เราก็ทำงานบ้านเรียบร้อยเเล้วนะคะ ทีนี้เเฟนอาเค้าทำกับข้าวเสร็จกินเสร็จจานเต็มซิ้งล้างจานเลยค่ะอาเราเดินเข้ามาเห็นด่าเรายกใหญ่เลย พอเราไม่พูดเงียบก็หาว่าไม่พูด เงียบทำไม เราเสียใจมากค่ะที่เค้าด่าเราเค้าด่าเเรงมาก "ลูกทรพี" เราเเบบเสียใจอะ เราอยู่เหมือนขี้ข้า เราไม่เคยได้รับความรักจากเค้าเลย เค้ามีลูกเค้าสนใจลูกทุกคนสนใจห้องเราหมดยกเว้นเรา อยากได้อะไรไมเคยได้เลยสักครั้ง จนเราถึงชนขโมยตั้งเค้าอะค่ะ อันนี้ยอมรับเราผิดเราผิดมากๆ เค้าตบตีเราเรายอมรับเพราะเราผิดเค้าจะด่าเรายังไงก็ได้ทำไมต้องด่าเเม่เราอะเเม่เราทำผิดอะไร ทุกวันนี้เรายังจำไม่เคยลืมว่าเราทำอะไรไว้ เเต่เราต้องการความรักจากพวกเขาบ้างให้เราไม่ได้เลยหรอ เวลาเราขอตังเค้าไปรร.เขาก็เเทบจะไม่ให้เราด้วยซ้ำบางทีก็ต้องยืมเพื่อนเอา เราเหนื่อยมากนะกว่าจะเรียนบจบก็อีกนาน ต้องอยู่ให้เขาด่า ไม่มีวันไหนเลยที่ไม่โดนด่า เราโดนทุกวัน
เวลาเสียใจเราจะร้องไห้เงียบๆคนเดียวไม่มีเสียงเลยค่ะน้ำตามันไหลพากเราชอบเข้าไปร้องไห้ในห้องน้ำเเล้วก็เเช่ตัวให้เปียก เราอยู่เป็นชมเรายังอยู่ได้อะ ปรึกษาอะไรคนที่บ้านไม่ได้เลยพอถามก็โดนด่า เราไม่รู้ว่าควรจะทำไงดีเเล้วค่ะ ต่อให้เราไมผิดเค้าก็ด่าได้เเละเคยเควี้ยงของใส่ด้วย