คือเป็นคนที่ไม่ชอบภาษาอังกฤษตั้งแต่เด็ก แต่ปัจจุบันอยากเพิ่มทักษะด้านนี้ ระหว่างที่ฝึกฝนอยู่นี้ก็เลยไล่อ่านกระทู้ ซึ่งประเด็นที่มีคนสนใจมากคือจะสำเนียงไหนดี จะบริติช หรืออเมริกัน ซึ่งสรุปได้ประมาณว่าไม่ต้องสนสำเนียงไหน แค่ออกเสียงให้ชัดพอเรื่องสำเนียงอย่าไปยึดติดมาก เอาเป็น Thailish ก็ได้ แต่ถ้าอยากหัดเลียนแบบสำเนียงจริงๆ คนมักจะชื่นชอบแบบ RP มากกว่า ฟังดูเพราะ รื่นหู ไฮโซกว่า แต่จะเลียนแบบเสียงได้อย่างเขาเปล่าก็แทบเป็นไปไม่ได้ แต่ถ้าอยากเลียนแบบก็ทำไปหากมีความสุขประมาณนั้นครับ แต่ให้เน้นสื่อสารกันรู้เรื่อง ออกเสียงชัดเจนเป็นอันดับต้นๆไว้ก่อน
ทีนี้เลยกลายเป็นปัญหาจากความรู้อันน้อยนิดของผม ใน "ขณะนี้" ผมเข้าใจว่า การออกเสียง ไม่ใช่สำเนียง(เหมือนสำเนียงกรุงเทพ สำเนียงใต้ สำเนียงสุพรรณ ซึ่งแม้จะฟังแล้วรู้ว่าคนจังหวัดหรือภาคไหน แต่ก็สามารถ "ออกเสียงคำศัพย์" ภาษาไทยได้ชัดเจน รู้ว่าพูดคำไหนอยู่) และตามความเข้าใจของผมนั้นก็คือ หากอยากออกเสียงคำไหนให้ชัดเจน ควรจะฟังเสียงเจ้าของภาษาออกในคำนั้นๆ ซึ่งผมก็พยายามอ้างอิงจากเว็บไซต์ของแคมบริดในการเปิดฟังการออกเสียงตามให้ชัด ถูกต้องและใกล้เคียงที่สุด
เลยสงสัยว่าคำว่า "ออกเสียงชัด" เนี่ย แม้ว่าการออกเสียงแบบบริติชกับอเมริกันนั้น ในศัพย์คำเดียวกันมันออกไม่เหมือนกัน ก็ไม่เป็นปัญหาเหรอครับ ถ้าภาษาไทยยังพอเข้าใจได้เพราะศัพย์คำเดียวกันจะออกเสียงเหมือนกัน แต่ภาษาอังกฤษดูเหมือนจะไม่ใช่อย่างนั้นสิครับ เพราะมันไม่ใช่แค่ปัญหาสำเนียงต่างกัน แต่มันถึงขั้นอ่านออกเสียงไม่เหมือนกันเลยขนาดนั้น
ดังนั้นจริงๆแล้วคำว่า "ออกเสียงชัด" มันจะช่วยแก้ปัญหานี้ได้จริงเหรอครับ หรือว่าปัญหานี้เป็นเรื่องต้องแก้ไขกันเฉพาะหน้าไป เพราะเวลาเราเดาความหมายคำเราจะเดาจากบริบทของประโยคประกอบ เพราะงั้นเลยไม่มีปัญหา ให้เน้นออกเสียงชัดตามแบบที่เราอยากฝึกก่อน ส่วนเขาจะฟังรู้เรื่องไหมแม้เราออกชัด ก็เป็นปัญหาของเขาไม่ใช่ของเรา (ฮา) อย่างนั้นใช่เปล่าครับ ผมจะได้ตั้งหน้าตั้งตาฝึกการออกเสียงให้ชัดแบบบริติชต่อไป ทั้งที่คนไทยส่วนใหญ่ใช้แบบอเมริกัน T_T
อันที่จริงผมก็เคยมีประสบการณ์เรื่องนี้มาก่อน ด้วยความทีว่าผมไม่เก่งอังกฤษ เพื่อนผมเก่งกว่า วันนึงเกิดมีเหตุการณ์ต้องอ่านออกเสียงคำว่า Shall ซึ่งผมอ่านตามความเข้าใจว่า "ชาล" แต่เพื่อนผมที่เก่งอังกฤษกว่าอ่านแบบอเมริกันเป็น "แชล" ในตอนนั้นผมคิดว่าผมอ่านผิดไงครับ พึ่งมารู้ที่หลังเองว่าเราก็อ่านถูกเหมือนกัน เพียงแต่คนละแบบกับเพื่อนผม แต่ตอนนั้นทำให้ผมเสียความมั่นใจที่มีน้อยอยู่แล้วในเรื่องภาษาไปเยอะเลย ประมาณว่าอายคิดว่าตัวเองอ่านผิด 555+
ขอบคุณสำหรับความคิดเห็นครับ
กำลังมึนกับความหมายของประเด็นเรื่องการออกเสียง - สำเนียง ภาษาอังกฤษครับ
ทีนี้เลยกลายเป็นปัญหาจากความรู้อันน้อยนิดของผม ใน "ขณะนี้" ผมเข้าใจว่า การออกเสียง ไม่ใช่สำเนียง(เหมือนสำเนียงกรุงเทพ สำเนียงใต้ สำเนียงสุพรรณ ซึ่งแม้จะฟังแล้วรู้ว่าคนจังหวัดหรือภาคไหน แต่ก็สามารถ "ออกเสียงคำศัพย์" ภาษาไทยได้ชัดเจน รู้ว่าพูดคำไหนอยู่) และตามความเข้าใจของผมนั้นก็คือ หากอยากออกเสียงคำไหนให้ชัดเจน ควรจะฟังเสียงเจ้าของภาษาออกในคำนั้นๆ ซึ่งผมก็พยายามอ้างอิงจากเว็บไซต์ของแคมบริดในการเปิดฟังการออกเสียงตามให้ชัด ถูกต้องและใกล้เคียงที่สุด
เลยสงสัยว่าคำว่า "ออกเสียงชัด" เนี่ย แม้ว่าการออกเสียงแบบบริติชกับอเมริกันนั้น ในศัพย์คำเดียวกันมันออกไม่เหมือนกัน ก็ไม่เป็นปัญหาเหรอครับ ถ้าภาษาไทยยังพอเข้าใจได้เพราะศัพย์คำเดียวกันจะออกเสียงเหมือนกัน แต่ภาษาอังกฤษดูเหมือนจะไม่ใช่อย่างนั้นสิครับ เพราะมันไม่ใช่แค่ปัญหาสำเนียงต่างกัน แต่มันถึงขั้นอ่านออกเสียงไม่เหมือนกันเลยขนาดนั้น
ดังนั้นจริงๆแล้วคำว่า "ออกเสียงชัด" มันจะช่วยแก้ปัญหานี้ได้จริงเหรอครับ หรือว่าปัญหานี้เป็นเรื่องต้องแก้ไขกันเฉพาะหน้าไป เพราะเวลาเราเดาความหมายคำเราจะเดาจากบริบทของประโยคประกอบ เพราะงั้นเลยไม่มีปัญหา ให้เน้นออกเสียงชัดตามแบบที่เราอยากฝึกก่อน ส่วนเขาจะฟังรู้เรื่องไหมแม้เราออกชัด ก็เป็นปัญหาของเขาไม่ใช่ของเรา (ฮา) อย่างนั้นใช่เปล่าครับ ผมจะได้ตั้งหน้าตั้งตาฝึกการออกเสียงให้ชัดแบบบริติชต่อไป ทั้งที่คนไทยส่วนใหญ่ใช้แบบอเมริกัน T_T
อันที่จริงผมก็เคยมีประสบการณ์เรื่องนี้มาก่อน ด้วยความทีว่าผมไม่เก่งอังกฤษ เพื่อนผมเก่งกว่า วันนึงเกิดมีเหตุการณ์ต้องอ่านออกเสียงคำว่า Shall ซึ่งผมอ่านตามความเข้าใจว่า "ชาล" แต่เพื่อนผมที่เก่งอังกฤษกว่าอ่านแบบอเมริกันเป็น "แชล" ในตอนนั้นผมคิดว่าผมอ่านผิดไงครับ พึ่งมารู้ที่หลังเองว่าเราก็อ่านถูกเหมือนกัน เพียงแต่คนละแบบกับเพื่อนผม แต่ตอนนั้นทำให้ผมเสียความมั่นใจที่มีน้อยอยู่แล้วในเรื่องภาษาไปเยอะเลย ประมาณว่าอายคิดว่าตัวเองอ่านผิด 555+
ขอบคุณสำหรับความคิดเห็นครับ