ครั้งหนึ่งเราเคยจับได้ว่าแฟนเคยไปคุยกับผญคนนึงมาโดยเขาก็บอกโดยดีว่าเป็นแค่เพื่อนที่มาถามเรื่องงาน ช่วงนั้นแฟนทำตัวร่าเริงชอบลงสตอรี่เยอะๆเราก็ไม่ได้สงสัยอะไรจนเราจับได้ว่าไม่ใช่แค่คุยกันแค่เรื่องงานแต่มีมากกว่านั้นเราเสียใจมากต่อหน้าเขาคุยกับเราบอกคิดถึงเรา ดูเหมือนปกติทุกอย่าง พอรู้เข้าก็ใจสลายเลยแหละค่ะ แต่เค้าก็ขอโอกาสเขาไม่ทำแบบนั้นอีกเขาให้เราทุกอย่างเพื่อให้เรามั่นใจและกลับมาเชื่อใจเขา เวลาผ่านไปกาลเวลาไม่ได้ทำให้เราลืมเรื่องพวกนั้นเลย เราเกิดความระแวงอยู่ตลอดเวลาพยายามทำใจกับเรื่องพวกนั้นและไม่เอามาพูดเพราะไม่อยากทะเลาะกัน เพราะทุกครั้งที่เราพูดขึ้นมาเขาก็จะบอกว่าลืมไปได้แล้วนั่นมันก้เรื่องในอดีตตอนนี้เราไม่ทำแบบนั้นแล้ว แต่ในใจลึกๆของเราเวลาที่เรานึกไปถึงช่วงเวลานั้น ตอนที่เราไม่รู้อะไรเลยมันเจ็บใจและรู้สึกว่าเป็นคนโง่ แต่เราก็พยายามหลังจากนั้นเรารู้สึกว่าความรู้สึกของเรเริ่มไม่มั่นคงแล้ว เราทั้งกลัว หวาดระแวงและเสียใจ จนมาถึงช่วงที่เราดีขึ้นเรารู้สึกเริ่มให้อภัยและปล่อยวาง แต่ถึงอย่างนั้นเราก็ทำได้ไม่นาน ขนทะเลาะกันครั้งใหญ่เขาบอกว่าเราเหนื่อยไหมที่ต้องมาคอยระแวงแบบนี้ ไม่ประสาท-ไปเลยเหรอ ตอนนั้นมันเป็นคำพูดที่แรงมากแต่เราก็ยังที่ยื้อต่อ เราร้องไห้หนักมาก จนจากเดิมที่เขาเคยบอกไม่ชอบเห็นน้ำตาเราเลยตอนนั้นเราร้องไห้เหมือนจะขาดใจตายเขาก็ยังไม่สนใจจนเราขอร้องแบบอ้อนวอนสุดชีวิตเขาถึงจะยอมมาสนใจ มันเป็นแบบนี้ เดี๋ยวเราก็ดูเหมือนรักกันบางทีก็เหมือนไร้เยื่อใยกันเลยก็มี เราสับสนแต่เรายังรักเขาอยู่เราพยายามจะทบทวนและเริ่มปรับที่ตัวเอง หยุดระแวง ไม่คอยถามว่าคุยกับใคร พยายามใจเย็นและโต้กลับเวลาเขาดูเหมือนจะโมโหหรือไม่พอใจ เขาก็พยายามมากพอกับเราจนเราคิดว่านี่มันคือความรักจริงๆเหรอ หรือตอนนี้เราแค่ยังคบกันเพราะขาดกันไม่ได้เพราะความผูกพันธ์