ชีวิตตั้งแต่อายุเข้าเลข สาม ไม่มีความสุขเลย จนทุกวันนี้ ไม่รู้ว่าเข้าข่ายเป็นโรคซึมเศร้าไหม ร้องให้บ่อย รู้สึกน้อยใจกับชีวิต ไม่อยากพูดคุยกับใคร อยู่กับแม่ ตา ค่าใช้จ่ายหลักของบ้าน เราเป็นคนรับผิดชอบเกือบทั้งหมด ไม่มีงานสำรอง ไม่มีอาชีพเสริม แม่ไม่ได้ทำงาน ตาอายุ 90 แล้ว มีแค่เบี้ยผู้สูงอายุ เรามีหนี้ บัตร อิออน งานที่ทำในตอนนี้ เป็นงานต้อนรับ กับสังคมในที่ทำงาน นายจ้างผู้หญิงตั้งแต่เจอกัน เขาก็ไม่ชอบเรา ตำหนิเราตั้งแต่วันแลกที่เจอกัน เราคนเดียวมีหัวหน้า สาม คน ทุกคนต่างมอบหมายงานมาให้ มีพี่อยู่คนนึงค่อนข้างระเบียบเยอะ จะคอยจับผิดเราตลอด บางครั้งคนอื่นทำผิดแกไม่ว่า แต่พอเราผิดกับถูกว่าทั้งที่เป็นเรื่องเล็กน้อย เพราะคนอื่นอยู่ระดับเดียวกับเขา แต่เราเป็นลูกน้องอยู่คนเดียว งานเล็กน้อยทุกอย่างโยนมาให้เราหมด แกมอบหมายงานมาให้ ทำอยู่หลายรอบ จนกว่าแกจะพอใจ แต่พอส่งเจ้านายดูกับใช้ไม่ได้ เราต้องมาทำใหม่ เพื่อนร่วมงานต่างแผนก พอพูดคุยด้วย ก็จ้องจะใช้เรา หยิบร่มไปใช้ แล้วไปวางทิ้งตรงไหนสักแห่ง ให้เราไปตามเก็บ ส่วนผู้ชายพอพูดคุยด้วยบ่อยๆ ก็คิดว่าเราชอบ จะเข้ามารวนราม มาบอกรัก บอกชอบ ทำกริยาน่ากลัว เข้างานมาทั้งที่เมา  เครียดมากกับชีวิตตอนนี้  ไม่รู้ว่าแท้จริงปัญหาเกิดจากที่ตัวเรา หรือ สิ่งรอบข้างกันแน่ พยายามอดทน เพราะงานหายากมากตอนนี้  ภายนอกเราอาจจะดูปกติ แต่ใจเราไม่มีความสุขเลย