ตามหัวข้อเลยค่ะ เรื่องมันเริ่มจากเเฟนเราเล่นเกมค่ะ(ไม่ได้อยู่กับเเฟน)เราทักไปหาเเฟนเราว่าทำไรอยู่คิดถึงจังเขาตอบกลับมาว่าเล่นเกม เราถามกลับไปว่าเค้าเล่นด้วยเล่นเกมอะไรอยู่ง่าาเเล้วต่อจากนั้นประโยคที่เขาตอบกลับมาเราหยุดเงียบเลยค่ะ เขาพิม เเพ้พอดี เคยบอกเเล้วง่าเล่นเกมอย่าทักมา เราหยุดนิ่งเงียบไปเราเหม่อคิดว่าเราผิดหรอเราผิดใช่มั้ยเราทำให้เขาเเพ้หรอต้องขอโทษอีกเเล้วหรอ จากนั้นเราน้อยใจสุดเลยค่ะเเต่เขาไม่รู้ว่าเราน้อยใจพอเขาทักมาเราก็พิมคำเย็นชาใส่เขาถามมาว่า ทำไมต้องพิมคำเย็นชารู้ว่าเค้าอ่อนไหวง่ายก็ยังจะพิม(เรานึกในใจเเล้วเเกล่ะไม่เคยคิดเลยหรอว่าเราจะเสียใจบ้างมั้ยเวลาเเกพิมคำเย็นชาใส่)เริ่มทะเลาะกันหนักขึ้นๆ เราเถียงเขาไม่เก่งเลยเรายอมเขาตลอดเเล้วเป็นฝ่ายที่ต้องยอมผิด จนเราเเยกเเยะไม่ออกว่าเราผิดหรือถูกเราพูดไม่ออก เเล้วประโยคที่เขาพิมมาเราเสียใจมากๆ“ทั้งชีวิตเค้าไม่ได้มีเเค่เทอคนเดียว” เราร้องไห้หนักมากๆเราจุกสุดๆจุกจนพิมไม่ออกพอเราชวนโทรเเต่กลับบอกไม่อยากคุยเเต่เราไม่เคยบอกเค้าสักครั้ง ว่าเราเเอบร้องไห้ทุกครั้งเวลาที่ทะเลาะกัน เเล้วเค้าก็เงียบไปถึงเช้าเลย ช่วงเช้าๆเค้าพิมมาว่า ห่างกันสักพักมั้ย เราจุกอีกเเล้ว เราไม่เข้าใจเลยว่าเค้าต้องการที่จะเลิกกับเรามั้ยหรอจะอะไร🙂
#ทุกคนคิดยังกับหัวข้อนี้คะ เรางี่เง่าเกินไปรึป่าวล้ำเส้นเขามากไปรึป่าว