ใครเคยรู้สึกแบบนี้ไหมครับ   จขกท.อายุ 39 ปี บุคคลิกนิสัยชอบเป็นที่ปรึกษาชีวิต คอยรับฟังปัญหา
แนะนำทางออกแก่ เพื่อนๆ หรือคนรอบตัวมากมาย (ย้ำว่ามากมาย หลายคนมากมาก ตลอดหลาย 10 ปี)
เต็มใจบริการ ด้วยความยินดี พร้อมบริการ 24 ชม. ไม่เคยคิดหวังผลตอบแทนอะไรเลย  
แถมยังจะเลี้ยงข้าวเพื่อนหรือ คนรอบข้าง ที่มาปรึกษา ด้วยซ้ำ

แต่พอตัวเองเจอปัญหา กลับไม่รู้ว่าจะไปปรึกษาใครดี  
(ไม่ใช่ปัญหาเรื่องเงิน เป็นปัญหาทั่วไป เช่น จะเลือกที่ทำงาน A หรือ B)
ค้นรายชื่อทางโทรศัพท์, ก็แล้ว line ก็แล้ว  เลือกทักคนรอบตัวที่คิดว่าใช่ ลองทักไปคุย หรือถาม
แต่ก็ไม่ได้รับการตอบสนอง หรือตอบแบบงั้นๆขอไปที
ทำก็รู้สึกว่า  ปัญหาของเพื่อน....มันจะดูยิ่งใหญ่สำหรับเราเสมอ  
กลับกัน...แต่พอปัญหาของเราที่ทักไปอยากถาม อยากปรึกษาเขา.....
สำหรับเพื่อนคงมองว่ากระจิดริด  ดูเพื่อนเขาก็คงไม่อยากรับฟังปัญหา หรือให้คำปรึกษา
(อันนี้ทักไปหลายคน...เจอหลายคนครับ)

เราจะจัดการความรู้สึกนี้ยังไงครับ จขกท มีนิสัยชอบ เป็นที่ปรึกษา
ให้คำปรึกษา แบบ real อิงหลักการและเหตุผล (Feedback ที่เขาบอกมา)
สรุปผลทำให้รู้ว่า เราเป็นเซฟโซนที่ดีให้เขา แต่เขาไม่ได้ทำหน้าที่เป็นเซฟโซนให้เรา 
เวลาเขามีปัญหามาทักถามเรา เวลา หมดปัญหาหรือได้คำตอบ..เขาก็ไป..
ดังนั้น เราควรหาพื้นที่เซฟโซนของเรา..
ผมเองก็ใช้ พันทิพ นี่แหละ เวลามีปัญหาในการตัดสินใจ..ผมต้องการมุมมองจากคนอื่นๆ

คำถาม  เราจะปรับ"ตัวเอง"อย่างไรดีครับ  หรือทำตัวเป็นเซฟโซนให้คนเหล่านั้นตลอดไป
ตอนนี้คิดว่าจะไม่เป็นเซฟโซนให้เขาเหล่าแล้วละ  
เหนื่อยและเพลีย และสงสารความรู้สึกตัวเองมาก ต้องมาเจออะไรแบบนี้