ตอนนี้เราอายุ20ต้นๆ มีแฟนห่างกัน 3ปี เราใกล้เรียนจบแล้ว ส่วนแฟนเราทำงานแล้ว แฟนเราทำงานแถวใจกลางเมืองรถติดทุกวัน แต่ด้วยความที่ว่าพวกเราอยุ่คอนโดเดียวกัน บางทีเราเองก็อาสาไปรับส่งเขาทุกวัน (ขอเกลิ่นก่อนว่าเราสองคนเคยมีปัญหาไม่เชื่อใจกันจนถึงตอนนี้เราก็ยังไม่เชื่อใจเขา) เราเลยอาสาไปรับไปส่งทุกวัน แต่ด้วยสภาพจิตใจและร่างกายที่ชีวิตเป็นวัยรุ่น อยากใช้ชีวิตไม่อยากตื่นเช้า แต่ก็ไม่ไว้ใจแฟนไปในตัวด้วย เรารู้สึกเครียดกับสถานการณ์กดดัน ทั้งรถติดและทั้งการไม่ไว้ใจ ขอบอกว่ารถติดนี่คือแถวอโศกนะ ทางไม่ถึง 1 กิโล แต่ขับเกิน 1 ชั่วโมงทุกวัน เรามีปัญหาเกี่ยวกับสุขภาพจิตใจแต่ทุนเดิมอยู่แล้ว ไม่ค่อยอดทน ควบคุมสติตัวเองไม่ค่อยได้ ร้องไห้ตอนขับรถหลายครั้งมากๆ เคยเครียดจนนอนเกร็งชัก เราบอกแฟนว่าเราอยากตายทุกครั้ง บางทีเราก็ได้แต่คิดว่าเราควรทำยังไงกับชีวิตดี ถ้าไม่ไปส่งเขาเราก็ไม่ไว้ใจ แต่ก็เครียดและก็กดดันในสิ่งที่ตัวเองกำลังเป็นอยู่ในทุกวันนี้ เรากับครอบครัวเขาเคยเจอกัน แต่เราไม่ค่อยถูกกับครอบครัวของเขาเท่าไหร่ ลำพังแค่เราก็เครียดเรื่องเรียนมากพออยู่แล้ว เพราะเราก็ไม่ใช่คนเรียนเก่งอะไรแบบครอบครัวของเขา ทำให้เรารู้สึกกดดันหลายช่องทาง หันซ้ายก็เจอแต่เรื่องกดดัน หันขวาก็เจอแต่เรื่องเครียด ทุกๆเสา-อาทิตเราได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน แต่มันไม่มีความสุขเอาสะเลย เพราะได้แต่พักผ่อนต่างคนต่างเหนื่อย จากกิจวัฒประจำวันของตัวเอง เราเคยขอเลิกหลายรอบแต่เราสองคนอยู่ด้วยกันมานานแทบทุกวัน ข้าวของเราอยู่ห้องเดียวกันมาร่วมเกือบ 4ปี เรามีโรคประจำตัวด้วยทุกครั้งที่เครียดมันจะกำเริบขึ้นมา เราได้แต่คิดว่าเราควรหาทางออกอย่างไร เราแค่แค่ว่าเราอยากตายเผื่อจะได้จบปัญหาในการใชีชีวิตของเรา เราคิดว่าการอยู่ทรมานกว่าการตาย โลกมันน่ากลัวกว่าหลังความตายเสมอ เราเครียดจนรู้สึกเหมือนตัวเองจะเป็นบ้า ที่อายุน้อยๆแค่นี้แต่ต้องแบกรับความรู้สึกกดดันมากมายที่ยังไม่รวมเรื่องครอบครัวฝั่งตัวเองด้วย เราหมดไฟและหมดความคิดในการใช้ชีวิต เราควรเริ่มจากแก้ไขตรงไหน เพราะเราบอกแฟนไปหมดทุกอย่างแฟนก็ได้แต่รับรู้ แต่ก็แก้ไขปัญหาอะไรไม่ได้เลย ปกป้องเราก็แทบจะไม่ค่อยได้ด้วย ฟังแต่เราบ่นร้องไห้ทุกๆๆวันแต่สุดท้ายแล้ว เราก็ต้องกัดฟันอยู่กับเขาไปรับไปส่งเขาทุกวัน เพราะต่างคนต่างหาคำตอบแก้ไขกันไม่ได้