คือ ตอนนั้นพ่อมารับเราที่โรงเรียนค่ะ แล้วตอนนั้นพ่อแวะห้าง เราเลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นเกม พอพ่อมาถึง คือเกมมันยังไม่จบ เราต้องต่อให้จบอ่ะค่ะ แล้วพ่อบอกว่า "เลิกเล่นได้แล้วลูก" แล้วเราก็บอกว่า "แป๊ปนึงๆ ใกล้จบแล้ว" คือเราไม่น่าพูดออกไปแบบนั้นเลย เราควรจะหยุดและวางโทรศัพท์ลง แต่มัวดื้อด้านจะเล่นให้จบเกม พ่อพูดครั้งนี้เสร็จเกมจบ เราก็วางค่ะ แต่สักพักใหญ่เลยคือเพื่อนทักมา เราก็ไปตอบ พ่อหันมาเห็นพอดี พ่อก็บอกว่า "ในเมื่อหนูไม่เชื่อฟังคำคุณพ่อ งั้นหนูก็ไม่ใช่ลูกคุณพ่อ พ่อจะทำเหมือนหนูเป็นลูกคนอื่น ไม่สนใจ ใส่ใจอะไรทั้งนั้น เหมือนเป็นแค่คนที่อาศัยรถ" ความรู้สึกแรกที่เรามีคือ ทำไมถึงพูดแบบนี้ แล้วก็โกรธค่ะ สักพัก เราเริ่มเสียใจ แล้วก็ร้องไห้ค่ะ พอพ่อจอดรถลงตลาด เราก็ปล่อยโฮเลย พยายามคิดว่าจะทำให้กลับเป็นเหมือนเดิมได้ไหม เราไม่น่าเล่นทรศ.เลย รู้สึกผิดและเกลียดตัวเองมากๆค่ะที่เป็นแบบนี้ เราไม่น่าทำแบบนี้แต่แรกเลยค่ะ คำพูดพ่อเรา เรานึกถึงทีไร ก็อยากจะร้องไห้ทุกทีเลย ไม่รู้ทำไม มีใครพอจะแนะนำวิธีแก้ปัญหาแบบนี้ได้บ้างไหมคะ เราไม่อยากเป็นแบบนี้ไปตลอดค่ะ ปกติเราเป็นคนปากไว และปากแข็ง บางครั้ฃเวลาจะขอโทษเลยชอบพูดอ้อมค้อม อยากหาวิธีดีๆนอกจากนี้บ้างอ่ะค่ะ ขอบคุณมากๆเลยนะคะที่รับฟัง