ท้าวความย้อนไป ผมเป็นคนที่ไม่อินกับในเรื่องความรักเลย ตั้งแต่เลิกกับแฟนคนล่าสุดไป ช่วงที่โสดนั้นก็เจอผญ.ผ่านเข้ามาและผ่านไป ปากบอกอยากมีแฟนแต่พอเอาเข้าจริงๆ กับดีดตัวออกมา จนผ่านมา 5 ปีกว่าๆที่ผมเป็นแบบนี้ ถึงขั้นเย็นชา ไม่อินกับเรื่องพวกนี้เลย แต่แล้วผมได้มาเจอผญ.คนนึงที่ทำงาน ตอนแรกก็รู้จักแค่ชื่อ แล้วได้มาคุยกัน แรกๆผมเฉยๆมาก คิดว่าคงเหมือนที่ผ่านๆมา พอเวลาผ่านไป มารู้ตัวอีกทีคือรู้สึกดีกับเขาไปแล้ว ก็เริ่มจริงจังมากขึ้น ก็รู้สึกสบายใจมากๆและรู้สึกดีเหมือนกันทั้งเค้าและผม แต่แล้วก็มารู้ว่าเค้านั้น อาศัยอยู่กับแฟน แล้วเค้าบอกว่าไม่ได้รู้สึกอะไรนานแล้ว ที่ยังอยู่เพราะลูกยังเล็ก ทีนี้ผมก็เลยเลือกที่จะเลิกคุยกัน แต่มันกันทำให้ผมเศร้ามาก ก็เลยตกลงกันว่ายังคุยอยู่ได้ไหมแต่ไม่ออกหน้าออกตา ต้องจำกัดขอบเขต ก็เป็นอย่างนี้ไปก่อน ก็โอเคทั้งคู่ พอคุยต่อมาเรื่อยๆ จนผมน้อยใจตัวเอง คิดแต่เรื่องของเค้าที่ยังอยู่กับแฟน เราจะเจอกันที่ทำงานทุกวันแต่พอกลับไปเค้าก็อยู่กับแฟนเค้า แต่ก็คุยกันตลอด ถ่ายรูปส่งตลอด คือเราก็ผิดทั้งคู่ที่ทำแบบนี้ เพียงแค่ทำตามความรู้สึก จนผมคิดว่าควรหยุดถ้ามันลึกกว่านี้คงจะถอยยากแล้ว แต่อีกใจก็ยังอยากคุยกับเขาต่อ เพราะสำหรับผมเค้าพิเศษมากๆ ที่ทำให้ผมรู้สึกดีกับเค้ามากขนาดนี้ 

แต่ผมคิดว่า ควรทำในสิ่งที่ถูกต้อง ถึงแม้จะไม่ถูกใจ 
แล้วตอนนี้ผมก็รู้ตัวเองเลยว่าผมคงเสียใจหนักมากๆ
ยอมรับเลยว่าเป็นคนรู้สึกอะไรยากมาก แต่มันก็จะหายยากเหมือนกัน ....