สวัสดีค่ะ ขอเข้าเรื่องเลยนะคะคือเรากับแฟนคบกันมา1ปีนิดๆแต่ตอนนี้เราไม่ได้อยู่ด้วยกันแฟนเราไปทำงาน ตปท.ส่วนเราอยู่ กทม.ก่อนอื่นบอกก่อนว่าเราต่างคนต่างมีลูกติดกันทั้งคู่และต่างคนต่างมีภาระติดตัวกันมาก่อนจะตกลงคบกันเราคุยกันแล้วรับกันได้ แต่พออยู่ห่างกันได้2เดือน ตัวเราเองรู้สึกเบื่อรู้สึกไม่มีเรื่องอะไรจะคุยแต่เหตุผลในใจเราไม่ใช่เพราะมีใครเค้ามาหรือว่ารักน้อยลง  แต่เรารู้สึกว่าต้องมารับภาระมากขึ้นในเรื่องค่าใช้จ่ายและต้องมารับรู้และแก้ปัญหาของครอบครัวทางแฟน เราว่าสำหรับเรามันไม่ค่อยโอเค เพราะแฟนมีพี่3คน แต่ไม่มีใครส่งเงินให้แม่เค้าใช้เลยทุกอย่างรอแต่เงินแฟนเราแล้วตอนนี้แฟนเราพึ่งทำงานยังไม่ได้เงินกลายเป็นเราที่ต้องรับผิดชอบทุกอย่าง แม่แฟนคือมีไรโทรมาให้เราโอนตังค์ให้ไม่ไปบอกลูกคนอื่นให้ช่วยเลย ไหนจะหลานชายแฟนลูกของพี่สาวที่เอามาทำงานด้วยแล้วสร้างแต่เรื่องปวดหัวให้ ไปก้ไม่ลามาไม่ไหว้ และพี่น้องของแฟนที่คอยทักมายืมเงินบ่อยๆ แต่พออะไรที่เป็นเรื่องของลูกเราหรือเรา เค้าก็ดูไม่ได้เดือดร้อนหรือหาทางช่วย เรารู้สึกเหนื่อย เรารักเค้านะอยากจะอยู่เติบโตไปพร้อมกันเรื่อยๆ แต่รู้สึกไม่ชอบพี่น้องเค้าที่เห็นแก่ตัวโยนแต่ปัญหาให้คนอื่นแก้ แค่ลูกตัวเองกับแม่ก็ไม่สนใจดูแล มันมีดีเทลมากกว่านี้อีกนะที่ทำให้เรารู้สึกแย่ แล้วทุกวันนี้เวลาคุยกันเหมือนไม่มีอะไรจะคุยเค้าก็พูดแต่เรื่องของเค้า สักพักเค้าก็จะตัดบทว่าจะพักแล้ว  จะไปกินข้าว จะนอนเร็วนะ คุยกันน้อยลง ระยะเวลาแต่ละสายที่โทรมาสั้นลงเรื่อยๆ ระยะห่างแต่ละสายนานขึ้นทำให้เรารู้สึกว่าเราค่อยๆอยู่เองได้โดยที่ไม่มีเค้าก้ได้ ทั้งๆ ที่ก่อนหน้าเราไม่ได้อยากห่างเค้าเลย แต่เค้าขอเวลาไปทำงานสร้างตัวเราเลยยอม ตอนเค้าทำเรื่องจะบินเราร้องไห้บ่อยมากไม่อยากห่างกันไม่อยากอยู่คนเดียว มาถึงวันนี้ใจเราเหมือนค่อยๆแข็งแรงขึ้นจนบางครั้งคิดอยากจะเลิกเลย เค้าไม่ได้ผิดอะไรหรอกเราแค่กำลังรู้สึกว่าอยู่คนเดียวดีกว่ามั้ย กลับมารักตัวเองเอาเวลาไปใช้ชีวิตดีกว่าจะเสียเวลาไปกับชีวิตคนอื่นมั้ย เราผิดมั้ยที่ คิดจะทิ้งเค้าหรือมีความรู้สึกกับเค้าเปลี่ยนไป😢😔 อีกอย่างเราเป็นซึมเศร้าเรื้อรังกำลังรักษาเราผิดหวังมามากจนรู้สึกว่าอะไรที่ทำให้เราแย่เราจะออกมาหรือตัดทิ้งไป